Inspiratiemuurtje

'Yès' roep ik uit en zwiep mijn vuist met een vaart de lucht in! 'Ik heb een múúrtje!'

Een gevoelige natuur

Een gevoelige natuur - is dat een sterk punt?
Zelf heb ik dat ook meegekregen en heb het van jongs af aan te horen gekregen. Vaak heb ik het lastig gevonden, als m'n gevoelens zo intens waren en ook nog eens in de knoop zaten. Nu ben ik zover dat ik het mooie er ook van in kan zien en het kan waarderen. .

Isobel heeft een gevoelige natuur en ziet daar ook een gevaar in schuilen:

'Diepe genegenheid wil zich vastklemmen aan de geliefde persoon en neemt iemand onwillekeurig volkomen in beslag. Zelfs een zo zuivere liefde als die van een moeder voor haar kind kan, als hij haar te sterk bindt, het leven van een kind verknoeien.'

Dit hoofdstuk heeft als hoofdgedachte Galaten 5: 24
'Want wie Christus Jezus toebehoren, hebben het vlees met zijn hartstochten en begeerten gekruisigd.'

In het uiterlijk leven kreeg zij te maken met allerlei teleurstellingen en tegenslagen. Allen die haar lief waren, werden door omstandigheden haar een lange periode ontnomen, er is oorlog, die steeds dichterbij dreigt te komen en ga zo door. Tussen de regels door lees ik:

'Maar een onverwachte vriendelijkheid van de Heer wachtte mij. (merk op: 1942 was het jaar, waarin Hij mij een noodzakelijke ervaring van de kruisiging gaf, maar toch was Hij, zoals ieder die oplettend toeziet zal bemerken, waar dat maar enigszins mogelijk was, extra goed voor mij.)'

In het volgende stukje lees ik hoe God op een prachtige manier met ons wil samenwerken:

'Om half 6 's morgens zouden wij vertrekken, dus ik stond om ongeveer 4 uur op, teneinde een stille tijd met de Heer te hebben. Ik was al zoveel dagen vroeg opgestaan en had dagenlang gereisd tot 's avonds laat, dat ik overwoog of ik die dag mijn stille tijd zou overslaan om wat meer slaap te krijgen. Maar de gewoonte God voor te laten gaan, een gewoonte die ik op 'Moody' gevormd had, kwam mij nu goed te stade. Wat had ik in de daaropvolgende dagen moeten beginnen, als ik die bepaalde stille tijd niet had gehad?'

Het hoofdstuk is te lang om er diep op in te gaan, maar het is mooi! Het getuigt op een prachtige manier van de trouw en liefdevolle zorg van God over ons leven. Ook als we door ongehoorzaamheid op plaatsen komen die ver verwijderd zijn van de plek waar God ons eigenlijk had willen hebben. Op die momenten zegt Hij niet: 'nu zit je in de problemen, eigen schuld, zie maar hoe je er weer uit komt!' In dit geval gaf God Isobel een belofte waar zij zich aan vast kon houden, al vóór zij ongehoorzaam was! God weet het, Hij is er bij en niets kan Zijn doel in de weg staan en ons scheiden van Zijn liefde!

Om op die 'gevoelige natuur' terug te komen: Isobel moest leren niet haar vertrouwen te stellen en te steunen op en te schuilen achter de mensen die zij liefhad, maar op God alleen.

Als ik naar mijn eigen leven kijk, zie ik dat God precies ditzelfde ook van mij vraagt en in mijn hart en leven bewerkt. In een andere tijd, op een heel andere plaats en onder heel andere omstandigheden. Dit maakt dat we 'gemeenschap der heiligen' kunnen ervaren met mensen als Isobel en al Gods kinderen, die we nog nooit gezien en gesproken hebben. Dat komt nog!


Hfd 6 uit 'In de arena' van Isobel Kuhn

Afscheid van een hond

Hoewel het alweer een jaar geleden is dat we afscheid namen van onze Collie, staat het hele gebeuren me nog helder voor ogen. 2 jaar lang hebben we deze prachtige hond gehad,

Teleurstellingen

Een heleboel teleurstellingen worden opgesomd in dit hoofdstuk. Teleurstellingen proberen ons altijd in verleiding te brengen om toe te geven aan twijfel, angst, schaamte of zelfmedelijden.
We hebben onderscheidingsvermogen nodig om in te kunnen schatten waar een hindernis vandaan komt.
James Fraser leerde zijn leerlingen, waaronder Isobel, bidden:
'Als deze hindernis van U komt, aanvaard ik hem. Maar als hij van de duivel is, weiger ik in de naam van Christus hem te aanvaarden, evenals al zijn boze werken.'

Eén teleurstelling wil ik noemen. Het spreekt me erg aan, ik denk omdat ik zelf moeder ben. Isobel kan om de een of andere reden haar dochter niet dichtbij op school doen, maar zal afstand van haar moeten nemen en haar naar de school van de China Inland Mission moeten doen, waar zij een groot deel van het jaar gescheiden zal zijn van haar ouders. Ze geeft zich over aan haar verdriet. Tot God ongeveer alsvolgt tot haar spreekt:

'Kijk nu eens mijn kind, je hebt toegegeven aan je verdriet. Je hebt je verlies tot in de kleinste kleinigheden onder de loep genomen.... Wat heeft het je gebaat? Je bent emotioneel zo slap als een vaatdoek... Laat Mij je een goede raad geven voor de volgende keer... Omgord dan je lendenen en probeer een soldaat te zijn...Sta je gedachten niet toe stil te staan bij je verlies, daardoor ga je heus niet minder van haar houden. Ik heb je toch zoiets als gezond verstand gegeven - roep dat te hulp. Het gezonde verstand zal je leren alle situaties te vermijden waarin je gevoelens geprikkeld worden...'
'Maar', wierp ik tegen, 'zal dat mij niet hard maken?'
'Dat zal niet gebeuren', beloofde Hij, 'je gevoelsleven zal zelfs dieper worden, wanneer je het niet toestaat af te reageren in uitbarstingen van verdriet. Sublimeer je gevoelens: Richt je aandacht op anderen en help hen!'

Dit vind ik voor mezelf een leerzame les. Je kunt er uit halen wat voor jou in een bepaalde situatie van toepassing is. God zei dit in deze specifieke situatie tegen Isobel, zo wil God ook in ons leven spreken. Het kan zijn dat je in een soortgelijke situatie zit en God iets heel anders tegen je zegt. Dat is het mooie en unieke (en misschien vinden we dat ook wel het lastige) van de relatie die God met elk van Zijn kinderen heeft.
Terug naar het onderwerp.

Nog een laatste citaat:

'Teleurstellingen hebben iets te maken met ons gelijkvormig worden aan Zijn beeld.
Lijden, ja, maar ook Zijn liefelijke, troostvolle gemeenschap in dat lijden. Het openbaart ons de kracht van Zijn opstanding en wanneer Hij een uitkomst bewerkt, die geen sterfelijk wezen had kunnen teweegbrengen, dan leren wij Hem kennen.'

Merk op mijn ziel, welk antwoord God u geeft!

N.a.v. hfd 5 uit 'In de arena' van Isobel Kuhn.

Wat doe jij 's avonds?

Een heerlijke cake-lucht verspreidt zich door de keuken. Dochterlief heeft er nog gauw 1 gebakken. Omdat het wel een uur duurt voordat het klaar is, is de koffie al op, maar dat mag de pret niet derven.

Volharding

De deur werd geopend en voor mij stonden drie bejaarde  Chinese mannen in donkere pakken, met elke een glas wijn in de hand. 'We brengen een dronk uit ter nagedachtenis aan de man die meer heeft gedaan dan wie ook voor de grootste christelijke opwekking ooit in ons geliefde China!'

'Op Mao Zedong!' zeiden Bao, Cheng en Nicodemus in koor.
'Ik begrijp het niet,' zei ik. 'Mao was toch een monster?'
'Ook monsters passen in Gods plan,' zei Bao. Hij vervolgde: 'De Chinezen waren nooit erg religieus. We hebben een volksgodsdienst, maar die is oppervlakkig. We hebben een besef van een opperwezen, maar hij is ondenkbaar. Mao zei dat we de hemel op aarde gingen vestigen. Hij zei dat we dat met behulp van de waarheid zouden doen. Hij zei dat dit kon door geloof - in elkaar. Hij zei dat we deel zouden uitmaken van een eeuwig China. Toen organiseerde hij de samenleving. Hij gaf ons lofzangen om te zingen. Hij stelde rituelen in van bekentenis en berouw. Hij dwong zelfs iedereen om samen te komen in kleine groepjes en samen een 'heilige' tekst, uit het Rode Boekje, te lezen. Toen dit alles zijn hoogtepunt beleefde, bracht hij ons bijeen op het Plein van de Hemelse Vrede. Miljoenen toeschouwers juichten ter verheerlijking van hem en ze sloegen het Rode Boekje tegen de borst. Hij leerde het Chinese volk een god te aanbidden!'

Na een lange stilte vroeg ik: 'En hoe leidt dit alles tot de grootste opwekking ooit?'
'Nou', zei Bao, 'Mao stierf in 1976. Maar goden behoren niet te sterven. De overheid stond de mensen toe om weer van provincie naar provincie te reizen. De weinige overgebleven evangelisten gingen het Evangelie verkondigen op het platteland. Wat er toen gebeurde gaf ons de schrik van ons leven.'
De mensen reageerden: 'Dit is de God op Wie we van Mao moesten wachten. We dachten dat Mao ons zou redden, maar dat kan niet waar zijn, want hij is overleden. Nu begrijpen we dat het Jezus moet zijn!'
Zo kwam er tegen de jaren '80 een opwekking van immense omvang onder de Chinese plattelandsbevolking. We hebben te maken met de grootste opwekking in de geschiedenis van het christendom. '
'Daarom zeggen we dat we deze immense opwekking aan Mao te danken hebben,' zei Bao. 'Hij schiep een samenleving vol gelovigen, en toen degene in wie ze geloofden stierf, werden ze een maatschappij van zoekenden naar een andere god.'
'Als de afgod in stukken wordt geslagen, groeit het Evangelie,' zei Nicodemus.
'Wat u viert,' zei ik, 'is dus de ironische situatie, dat terwijl Mao dacht de grootste kerkvernietiger te zijn, hij eigenlijk het voorwerk deed voor evangelisatie op een ongekende schaal.'
'Maar we moesten wel door een hel,' zei Bao op ernstige toon.

Cheng:
'Je kunt het volledige verhaal van de Vervolgde Kerk niet begrijpen als je alleen schrijft over en luistert naar de verhalen van een paar mensen die gemarteld of op miraculeuze wijze verlost werden. Wij loven God om hen, maar tegenover elk getuigenis van bevrijding, staan duizend getuigenissen van volharding. Dat is het ware verhaal. Als je dat niet hoort, zie je niet het grotere plaatje van God die ons er doorheen helpt. Te veel westerlingen willen uitsluitend horen van verlossing, terwijl ze iets over volharding zouden moeten leren.'


Uit: 12 ontdekkingen van de vervolgde kerk

Overvloedige zegen

De les in het vierde hoofdstuk is van onschatbare waarde. Isobel maakt zich een beetje zorgen over de lezer, die wellicht zou kunnen gaan denken hoe bijzonder zij is, dat God al deze dingen door haar heen werkt. Maar zij noemt zichzelf geen bijzonder Christen en in dit hoofdstuk noemt zij veel voorbeelden van hoe zij vast zat aan haar eigen vleselijke begeerte, met name in de eerste periode dat zij in China was.

Toch is dat niet wat ik er nu uit wil lichten. Het is een studie die zij eens deed over het leven van David en Achitofel waar ik geestelijk vekwikt door ben en graag wil delen.

De waarheid die ik in mijn hart wil prenten is deze:

'Gods zegeningen zijn niet alleen weggelegd voor hen, die ze waard zijn; zij worden overvloedig uitgestort over heel onwaardige mensen, over hen wier hart zich uitstrekt naar Hem.'

                           

Dit verduidelijkt zij met het volgende:

Ik heb nagedacht over de geschiedenis van twee mensen, David en Achitofel. Er was een tijd, dat zij intieme, goede vrienden waren. De raad, die Achitofel gaf, was zo wijs - zij woog even zwaar als een woord van God. Zij gingen samen naar het huis van God om te aanbidden. Toen zondigde David. Bathseba was de kleindochter van Achitofel. O, wat een afschuwelijke zonden - eerst overspel en daarna de moord op Uria! Geen wonder, dat Achitofel kwaad was en niets meer met David te maken wilde hebben! Eén van deze zonden zou hem al ergenis gegeven hebben, laat staan beide. God zal zeker Achitofel zegenen en niet David.

Maar kijk nu eens onder de oppervlakte. Toen Nathan met David sprak kreeg David onmiddelijk berouw. "Ik heb gezondigd", riep hij uit. En van dat ogenblik af strekte David, hoewel hij zuchtte onder de straf voor zijn zonden, zich weer boetvaardig en met een gebroken hart uit tot de Heer. "Verwerp mij niet van Uw aangezicht" ( Psalm 51: 13), riep hij uit.

En Achitofel? Hij werd zoals de oudste broer in de gelijkenis van de verloren zoon. Hij weigerde zijn hart te openen voor de genade van de vergeving, die God schenkt, dus zijn hart  werd vervuld met blinde woede. Hij, die David had veracht om zijn overspel, raadde Davids zoon aan dezelfde zonde te doen. Hij, die woedend was geworden, omdat David Uria had gedood, kwam aan zijn einde doordat hij zichzelf het leven ontnam. En zo bewijst de mens, dat hijzelf geen haar beter is dan de zondaar, die hij zo gauw veroordeelt en die hij niet wil vergeven.

God zegende de zondaar, die zijn hart openstelde voor de terechtwijzing en Gods zegen was tevergeefs voor de zondaar, die zijn hart toesloot voor de aandrang van de genade en die weigerde te vergeven.

Wij ontvangen Zijn zegeningen niet omdat wij ze verdienen, maar alleen wanneer wij gehoor geven aan Zijn teder, doch dringend verzoek: 'Doe uw mond wijd open en Ik zal hem vullen!" (Ps. 81: 11)

N.a.v. hfd 4 uit 'In de arena' van Isobel Kuhn

Blijven zeuren mevrouw!!

'Blijven zeuren mevrouw!' krijg ik de afgelopen twee weken verschillende keren te horen.

Verborgen keuzen

Omdat wij zoveel in de Bijbel moeten lezen, is het zo gemakkelijk om je persoonlijke stille tijd te verwaarlozen. En dan is het onvermijdelijk, dat je geestelijk versuft. Ik merk, dat sommigen van ons het gevaar lopen, af te drijven tot een lege, uiterlijke vorm van gemeenschap met Hem, tot het missen van de dagelijkse, levende omgang. Wil je er voor bidden, en de Heer om een oplossing vragen? En er in de volgende samenkomst over spreken?

Isobel Kuhn

Dit werd Isobel voorgelegd op het Moody Instituut. In de samenkomst stelde zij voor dat zij een overeenkomst met de Heer zouden sluiten door, gedurende ongeveer een jaar, dagelijks een uur in Zijn tegenwoordigheid door te brengen, in gebed of in het lezen van Zijn Woord. Het doel was de gewoonte te vormen om God de centrale plaats in het dagelijks leven te geven in plaats van het werk de belangrijkste plaats toe te kennen en de tijd met de Heer in een klein hoekje te duwen of uit te stellen tot een vrij ogenblik.
Ook stelde zij voor dat ze eenmaal per maand  bij elkaar zouden komen om eventuele mislukkingen te belijden en samen de Heer te aanbidden.

In het hoofdstuk staan verschillende voorbeelden in hoe er keuzen werden gemaakt om zich aan deze belofte te houden, wat vaak niet eenvoudig was. Zo vond Isobel bijna geen plek waar zij eens even alleen kon zijn en is uiteindelijk in het berghok voor de bezems, emmers en andere schoonmaakspullen op een omgekeerde emmer gaan zitten. Met bezems en stofdoeken om haar heen hangend had zij een heerlijke tijd met haar Meester. Een andere keer werd een maaltijd overgeslagen.

Het resultaat van onze tijd en ook strijd die we met God alleen hebben zal waarneembaar zijn voor de mensen. "En je Vader die in het verborgene ziet, zal het je lonen!" (Mat. 6: 6b)


Als ik dit hoofdstuk lees dan welt er een verlangen in me op om veel meer in Gods aanwezigheid te zijn. Ik weet dat ik daar de hele dag in kan leven, maar ik weet ook dat het goed is om daar een bepaalde tijd en plaats voor apart te zetten. Hoe heerlijk is het om op te merken dat God je zo persoonlijk kent en je hoort en je Zijn antwoorden op je gebeden opmerkt door het leven van de dag heen. Ik weet dat het zo is dat ik God lief heb omdat Hij mij eerst lief heeft gehad met een zoveel grotere liefde! Maar deze week, en niet alleen door dit boekje, leerde ik ook dat mijn verlangen naar Gods aanwezigheid een zwakke echo is van Gods verlangen om mij in Zijn aanwezigheid te hebben! Daar verwonder ik me over.

N.a.v. hfd 3 uit 'de arena' van Isobel Kuhn