Over mij

Even een blogje tussendoor. Ik realiseer me dat ik nog niet zoveel over mezelf heb verteld, maar dat het voor  de lezer die mij niet kent, misschien wel leuk is om wat meer over mijn leven te weten.
Ik ga het doen aan de hand van een paar bloggers, die in het rijtje rechts voorkomen. De meeste ken ik niet persoonlijk, die ik wel persoonlijk ken, kennen de meeste niet;-)

De eerste die ik wil noemen is van mijn oudste broer Peter. Hij schrijft op zijn website 'samen leren doen wat Jezus deed'. Ik ben opgegroeid in een warm, liefdevol gezin, met 3 grote broers en 2 kleine zusjes. Die twee (inmiddels niet meer zulke kleine) zusjes heb ik pas gekregen toen ik 9 jaar en de ander toen ik 12 jaar was. Ik zeg weleens: 'ik heb 10 jaar voor een zusje gebeden en heb er nog twee gekregen!' Wat was ik blij met ze en nog steeds, sinds ook zij een eigen gezin hebben, hebben we regelmatig gezellige zussenavonden.
Het geloof is altijd belangrijk voor me geweest, hoe jong ik ook was, ik leerde al gauw om met álles naar onze hemelse Vader te gaan, vooral als ik (weer) iets kwijt was en ik wist dat Hij wist waar het lag!;-)
Een fijn gezin, maar ook hier geldt dat ieder huisje zijn kruisje heeft. In ons geval was dat het feit dat mijn vader de ziekte 'manisch-depressiviteit' had. Gelukkig heeft hij na een lange zoektocht  en met de goede medicijnen hier al jaren geen hinder meer van. Ik kijk terug op een fijne jeugd en zeker als ik om me heen kijk en zie hoe het ook anders kan zijn, vind ik familie één van de kostbaarste gaven die er zijn.
Even terug naar mijn broer. Hij heeft een hele ontwikkeling in zijn geloofsleven doorgemaakt. We komen uit een echte domineesfamilie, dat hield bij de generatie van onze opa op, maar de draad lijkt ook weer opgepakt te worden door deze broer, howel je dat tegenwoordig niet meer zo noemt. Hij daagt mensen graag enorm uit om na te denken over wat zij geloven en hoe zij daardoor leven. Ik ben het niet altijd met hem eens, maar dat is niet erg.

De tweede is 'Leef mee met EJ'. Evert Jan kwam als een echte puber met al het gedrag wat daar bij hoort, bij ons in huis en heeft daar ruim een jaar het leven gedeeld. In die tijd woonde wij in een 'communityhouse'. We zagen in onze gemeente (straks daar meer over) mensen tot geloof komen, maar ook weer terugvallen. Het idee werd geboren dat het goed zou zijn om een huisgezin te hebben waarin mensen die pas tot geloof kwamen een half jaar of als nodig langer,  mee konden leven, het gezinsleven konden meemaken, de warmte van broeders en zusters ervaren, maar meer nog de liefde van Christus ervaren die zij nog maar zo kort kende.
We hadden plek voor 4 mensen en deden dit samen met nog 2 singles. Daarnaast hadden we ook nog 2 plekken voor noodopvang. Het was een mooie tijd, ik kijk er nog altijd met een beetje heimwee naar terug, maar vooral met dankbaarheid dat we hier als gezin een plekje mochten hebben. Veel mensen hebben we over de vloer gehad, uit verschillende landen. We hebben de strijd van een moslim gezien die christen werd en daarna dat hij een instrument mocht zijn in Gods hand om ook zijn moeder en zus en een vriend tot Jezus te leiden. We hebben een op drank afkikkende atheïst in huis gehad, met toevallen en al, die tot geloof kwam. We vonden het allemaal een beetje snel gaan, maar er gebeurde echt wonderen in zijn leven en jaren later, toen hij allang helemaal uit het zicht verdwenen was, heb ik hem nog een keer ontmoet. Hij heeft zich laten dopen en heeft een fijne gemeente gevonden. God is goed! Ook mensen van de straat, verslaafden, waardoor we soms met onze handen in het haar zaten. Ook een keer een zwanger moslimmeisje, die gevaar liep bij haar man of vriend. Hij kwam er achter dat ze bij ons woonde en heeft voor de deur een flinke scene geschopt.
Ik moet stoppen, zou nog meer kunnen vertellen, bijvoorbeeld over die zuid-afrikaanse jongen die uiteindelijk mijn zwager is geworden. Ondanks al het mooie wat we meemaakte, werd het voor mij toch te intensief toen ik zwanger werd van onze vijfde en zijn we gaan wonen waar we nu nog steeds wonen. En ook in dit huis konden we het af en toe niet laten om iemand in huis te nemen, hoewel ook dat alweer een poos geleden is. Het is soms pittig, maar wat is het verslavend om Gods werk te zien in het leven van mensen om je heen en ook in jezelf. Maar met onze 6 kinderen vormen we toch ook weer aardig een 'communityhouse'.
Terug naar 'EJ', hij heeft ons huis destijds verlaten. Het was voor ons niet heel duidelijk of deze tijd iets blijvends veranderd had in zijn leven. Maar nu, jaren later, is hij studentenwerker bij stichting Agapè en geniet ik, alweer dankbaar, van de stukjes die hij schrijft.

De derde en laatste in dit rijtje die ik wil noemen is www.kieviet.org.
Toen wij trouwden zijn we na een paar jaar in contact gekomen met een paar mensen die het op hun hart hadden om engelstalige diensten te organiseren voor zoveel mensen uit het buitenland, die hier als student of om wat voor reden dan ook, zijn komen wonen. Om een lang verhaal kort houden, is dit initiatief uitgelopen tot zendingsgemeente binnen de CGK (International Christian Fellowship ICF). Om een gemeente van begin tot nu mee te maken is ook iets waar ik heel dankbaar voor ben. Vooral in die eerste tijd, waarin de groep nog niet heel groot is, iedereen iedereen kent, je maaltijden deelt en doet wat je hand vind om te doen, waan je je in Handelingen 2. Hoe mooi dit ook is, in de jaren die achter ons liggen zijn er ook ontzettend moeilijke tijden geweest, die me echt aan het hart zijn gegaan, die veel pijn deden, maar ook alle 'trots' hebben weg genomen over onze 'bijzondere gemeente'. De hoogtepunten zijn toch altijd weer de doopdiensten. In al die jaren hebben we al zoveel mensen uit Koerdistan, China, Afrika en nog meer landen kopje onder zien gaan: Glorie aan God!
Jan en Tabitha zijn lid van onze gemeente en vorig jaar mochten we hen uitzenden naar Senegal en zij schrijven over het leven daar, beslist de moeite waard om te lezen!!

Dat was het dan. Ik sluit af met een lied wat we vaak zongen in de begintijd van de ICF en waarvan de tekst nog steeds een roep in mijn hart verwoordt.