´Binnen geroepen´ Henri Nouwen

Het is me weer niet gelukt om maar met één boek tegelijk bezig te zijn. Toch heb ik er wel een soort van systeempje ingebracht. Overdag lees ik alleen het boek dat beneden ligt en ´s avonds het boek of de boeken die boven liggen. En zo probeer ik ook een beetje invloed uit te oefenen op wat ik net voor het slapen binnen krijg. ´Binnen geroepen´ is zo´n boek dat je goed kunt lezen in bed.

Pinterest

Als iemand er goed in is om niet naar zichzelf te luisteren, maar tegen zichzelf te praten, dan is het Henri Nouwen! Elk hoofdstuk is een stukje wat hij tegen zichzelf zegt. Tegelijk zijn het onderwerpen waar iedereen zich wel min of meer in kan herkennen. Dat maakt dat je beseft dat je niet enige bent die kan worstelen met onzekerheid en angst. De gedachte die door het hele boekje heenloopt als een rode draad is dat God je diep bemind en zal geven wat je nodig hebt! Een heel mooie gedachte vind ik!

Pinterest

Een citaat waarin ik mezelf herken. In de loop der jaren leer ik het steeds beter. Dit is een prettig stukje met een mooi voorbeeld om het weer eens scherp voor ogen te hebben:

'Je moet voor jezelf helder maken wie je toegang wilt geven tot je innerlijk leven en wanneer. Jarenlang heb je anderen bij je in en uit laten lopen al naar gelang zij dat wensten en nodig hadden. Op die manier was je niet langer baas in eigen huis, en je voelde je in toenemende mate gebruikt. En daardoor werd je gauw moe, geïrriteerd, boos en lichtgeraakt.
Stel je een middeleeuws kasteel voor, met een slotgracht. Je kunt alleen via de ophaalbrug het kasteel binnen. De kasteelheer moet kunnen beslissen wanneer de brug opgehaald en neergelaten wordt. Als hij dat niet kan, wordt hij mogelijk het slachtoffer van vijanden, vreemde snoeshanen en zwervers. Hij blijft zich onveilig voelen in zijn eigen kasteel.
Het is belangrijk voor je om je ophaalbrug onder controle te houden. Je moet van tijd tot tijd je brug ophalen en de gelegenheid hebben om alleen te zijn of alleen met mensen die je na staan. Laat het nooit zover komen dat je publiek domein wordt, waar iedereen naar believen in en uit kan lopen. Je denkt misschien dat je edelmoedig bent als je iedereen maar laat komen en gaan. Het kost je evenwel je ziel, dat zul je spoedig merken.
Als je zelf de beschikking houdt over je ophaalbrug, zul je nieuwe vreugde en vrede in je hart vinden, en in staat zijn die met anderen te delen.'

 

Pinterest

´Vrouwen van ver, vrouwen in mijn hart´ van Carla van Weelie

Al struinend door de bibliotheek viel mijn oog op dit boek. Ik pakte het verrast op, met sommige boeken heb je meteen ´een klik´ en wéét je, nog voordat je er iets van gelezen hebt, dat het een boek is dat je moet lezen! 

Het is een heftig boek. Al lezend reis ik naar Liberia, Nicaraqua, Georgiè, Armeniè, Albaniè, Kenia, Ethiopiè, Kenia, Afghanistan, Oeganda, Zuid-Afrika, Rwanda, Nepal, Bolivia, Rusland, Thailand, Israël, Myanmar, Irak, Zuid-Soedan, Kongo, India en Indonesië. En al lezend ontmoet ik vrouwen en meisjes die moeten vechten om te (over)leven.
De meest schrijnende situaties, het lukt me niet om alle verhalen met droge ogen te lezen.
Gebeuren deze dingen echt op dit moment?

Twee citaten:

'En dan zie ik ineens een baby, gewikkeld in doeken. Aan de rozige kleding te zien denk ik dat het een meisje is. Ze ligt alleen te slapen op de stoep voor een lantaarnpaal, die op een rare manier toch een beetje bescherming in de rug lijkt te geven. Het oorverdovende verkeer raast voorbij, maar lijkt haar niet te storen. Naast haar staat een ijzeren bakje voor bedelgeld, er liggen een paar briefjes in met een waarde van een paar eurocent. Voor haar ligt een kleurige plastic rammelaar die meteen schreeuwerig de aandacht vraagt. (...) De eenzaamheid en de kwetsbaarheid van het kleine meisje daar op de stoep grijpen me aan. Ik kan er niet zomaar langslopen en eraan voorbijgaan. Ik treuzel wat en voel me verdrietig worden. Ik heb het gevoel dat ik even op haar moet passen. In neem plaats op een randje van een vensterbank, een paar meter verderop. Een halfuur zit ik naar dit kleine meisje zonder naam te kijken. Haar kwetsbaarheid, het gevaar, de eenzaamheid, het grijpt me naar de keel. Op de heenweg naar het restaurant heb ik haar al gezien, toen zat haar moeder naast haar. Ze rammelde met haar bedelbakje naar iedere voorbijganger. Ze is nu in geen velden of wegen te bekennen. De straten zijn gevaarlijk hier. Wat beweegt een moeder om haar kind zo alleen achter te laten? Ze moet toch weten dat misbruik en kinderhandel van de allerkleinsten aan de orde van de dag zijn. Scharrelt ze intussen ergens eten bij elkaar? Verkoopt ze haar lichaam aan een toerist? Of heeft ze de moed opgegeven en hoopt ze dat een ander zich ontfermt over haar kindje als het zo wakker wordt en gaat huilen? De zwerfjochies komen langs en storten zich enthousiast op haar bedelbakje. Vechtend lopen ze verder, de schamele buit verdelend onder luid triomfgeroep. Het naamloze meisje keuren ze geen blik waardig. Behalve ik heeft niemand iets gemerkt.'

 

'G. leeft elke dag met het onvoorstelbaar grote verdriet en gemis van haar dochtertje, dat op haar twaalfde jaar ontvoerd werd door rebellen. Dat is nu twee jaar geleden. E. heet ze, 'hoop' betekent dat. En dat is wat G. op de been houdt, de hoop en het geloof dat God wonderen kan verrichten en haar dochtertje weer bij haar terug kan brengen. Ze heeft geen wraakgevoelens. Alles zal goed zijn, als E. maar terugkomt. Met een zachte stem en tranen in haar ogen vertelt ze: 'Iedereen in Kongo weet wat ontvoering betekent.' Iedereen in Kongo wel, maar ik kan er alleen maar naar raden. Op mijn verzoek legt ze het me uit. 'Dat betekent dat zij dezelfde dag nog aan een van de ontvoerders is gegeven als seksslavin. Dat ze waarschijnlijk elke dag door meerdere mannen verkracht wordt. Dat ze aan een boom gebonden in de openlucht in het oerwoud leeft, met een zweep geslagen wordt als ze niet lief genoeg is, vodden aan haar lijf heeft, te weinig te eten krijgt en waarschijnlijk ziek is.'  

Later krijgt Carla een mailtje met het ongelofelijke nieuws dat het leger een groep rebellen heeft opgepakt en tientallen kinderen heeft bevrijdt, waaronder E. Ze heeft een lange weg te gaan en de vraag is of het haar lukt om alles te verwerken en een 'gewoon' leven op te pakken.

Carla schrijft op een heel prettige, niet op sensatie-beluste, eerlijke, eigen manier, waardoor je een blik kunt werpen op haar mooie hart voor dit werk en voor deze mensen. Dwars door de grote tragedies die onder je aandacht worden gebracht, schittert toch af en toe hoop door.

Terwijl ik dit boek lees, begin ik met andere ogen naar mijn dochters te kijken. Ben ik zo ontzettend dankbaar dat we ze tot op zekere hoogte en in zekere zin kunnen geven wat ze nodig hebben en vaak meer dan dat. Het geeft me zoveel vreugde om leuke dingen met ze te doen!

Herfstfeestje

Vandaag houden we een herfstfeestje! L neemt twee vriendinnen mee uit school. Ik heb een heel programma in m´n hoofd. Als eerste wil ik naar de kinderboerderij, maar de regen komt met bakken uit de hemel en als er dan ook nog een donderslag bij te pas komt, word ik er bijna toe overgehaald thuis te blijven. Maar kom op, ze willen dit al zolang en ze vinden het zo leuk, we nemen paraplu´s mee en stappen in de auto. Binnen zijn er ook dieren en het is gewoon lekker om er even uit te zijn.

Het is echt een cadeautje als we ontdekken dat er van alles te doen is omdat de oogst gevierd wordt. De meiden krijgen een strippenkaart en kunnen die afwerken. Hier zijn ze kruidenboter aan het maken, dat natuurlijk op een toastje geproefd mag worden. De rest gaat in een klein plastic bakje mee naar huis.

Hier wassen ze een aardappel,

draaien ze ´m rond aan de aardappelspies,

even de frituurpan in, kruiden erover en je hebt een heerlijke chipsspies! Ik overweeg zelfs om zo´n aardappelspiesapparaat aan te schaffen zo leuk en simpel is dit!

Ondertussen onweert het en blijft het maar regenen, maar niets kan de pret nog derven, we gaan verder met pizza´s bakken!

Terwijl die in de oven zitten, even wat kleuren.

En dan maar weer smullen!

Helaas hadden we geen tijd meer om groenten uit de tuin te oogsten en er soep van te maken, maar omdat het niet druk was, mochten ze nog zo´n chipsspies maken. Toen we naar huis liepen begon de zon te schijnen. We gingen aan tafel spinnenwebben maken van kastanjes en mooi gekleurde wol.

Daar zijn we wel een uur zoet mee geweest. Nu zitten ze met een kop warme chocolademelk met slagroom op de bank een film te kijken.

Leuk toch, een herfstfeestje?!

Ik ben zo dankbaar en blij dat ik dit kon doen voor deze meiden vandaag!

Coffee is a hug in a mug...

Ai, daar gaat iets mis. Een 'mooie' groene tekening op de bank. Zal ik het met soda en een hoop gedoe uitwrijven tot een vies groene plek of laat ik het zoals het is als gezellig aandenken aan de peutertijd?

Na een dagje flink gewerkt te hebben, lig ik even op de bank, heb een warme mok koffie op en val in slaap tot één van m'n dochters uit school komt. Ik lees wat, ik krijg het koud. Dan komt die lieve meid met twee dekens aan en drapeert ze om me heen. En even later staat ze voor me met een grote mok koffie en een bonk pure chocola. Ik sla beleefd af, het lukt me nooit om twee mokken achter elkaar op te drinken... dat valt niet helemaal goed, natuurlijk valt dat niet goed, doe je je uiterste best om je moeder te verwennen, slaat ze dat meedogenloos af. Ik beloof jullie dat het goed komt!

Niet dat het iets met het voorgaande te maken heeft, maar op het schoolbord in de huiskamer heb ik een tekst geschreven: 'Ik heb geleerd om in alle omstandigheden tevreden te zijn.' Ik las in een boek hoe een vader van een groot aantal kinderen deze tekst in een crisistijd in praktijk bracht. Het inspireerde me en ik heb het nodig om het elke keer weer te lezen. Niet dat ik nou zo ontevreden ben, maar er zijn altijd wel een paar momentjes op de dag dat het goed is om hieraan te denken.

Ik ben nog een boek aan het lezen van Carla van Weelie van EO-Metterdaad: 'Vrouwen van ver, vrouwen in mijn hart'. Een boek dat je niet zomaar even in één keer uitleest. Aangrijpende verhalen over vrouwen over de hele wereld. Vrouwen die vechten voor hun leven, maar soms ook de hoop verliezen. Als ik dit boek even wegleg, lijkt het me ineens niet meer zo moeilijk om 'in al mijn omstandigheden tevreden te zijn'.

Morgen ga ik iets bakken, ik weet nog niet wat. Misschien een brood voor tussen de middag. Ik ga eens even neuzen op het web, terwijl M 'Beef Shanghai' aan het maken is! Straks nog even gauw naar de bibliotheek om wat boeken terug te brengen en nog een boekje te halen wat ik gereserveerd heb.

Herfstblog

Kijk op mijn andere blog voor de eerste herfstblog! Een vaste regelmaat heb ik niet voor deze herfstblog, maar ik vind het leuk om te proberen leuke herfstplaatjes vast te leggen en er iets bij te schrijven.

Romantisch aan een druk kruispunt

Hoewel het nog zomer is en de zon heerlijk schijnt, krijg ik toch langzaam maar zeker de herfstkriebels. Misschien hoort het wel bij het voorjaar, maar doppinda´s vind ik bij de herfst horen. Eigenlijk bij de winter, dan maken we pindaslingers die we van de bovenste verdieping naar beneden laten hangen vlak voor het raam. Maar goed, dat duurt nog even. En tot die tijd smullen we er lekker zelf van! Wat een rommel trouwens elke keer met al die schillen, niet te vaak in huis halen, alleen als ik een groot incasseringsvermogen heb:)

Het begin van een herfsttafel. Wat ziet dat er altijd leuk uit in die kleuterklassen. We maakten met mijn moeder een heerlijke wandeling en raapten ondertussen de kastanjes. We wachten nog even op het echte herfstweer voor we er spinnenwebben van gaan maken.

We hadden ook nog iets te vieren deze week. Er werd nog een diploma in de wacht gesleept. Daarna heel romantisch samen aan een druk kruispunt bij de MacDonalds gegeten:) Het was heel gezellig, we konden eindelijk weer eens goed bijpraten.

Nog één stukje

Wat kun je door het lezen van alles en nog wat bemoedigd worden! Ik wil graag het een en ander met jullie delen, in de hoop dat het je ook bemoedigen zal.

Het eerste stukje las ik in een artikel in het blad 'Vrij-zijn', je kunt het hier gratis aanvragen.
Het is een stukje uit een nieuw boek van Aukje en Wilkin v.d. Kamp: 'U bent altijd bij mij'.

'De herder weet dat er lammetjes zullen sterven bij de geboorte. Maar ook sommige moederschapen sterven als zij hun jong ter wereld brengen. Zonder adoptiemoeder zal een moederloos lam het niet redden. Daarom legt de schaapherder zo'n lammetje bij een moederschaap dat net zelf haar eigen jong verloren heeft. Zo'n lammetje wordt een 'leplam' genoemd. Er is echter een probleem: geen enkel moederschaap zal een leplam - dat niet van haarzelf is - accepteren. Daarom vilt de schaapherder het gestorven lam van het moederschaap en hult het leplam in de huid van het dode lam om het bij de adoptiemoeder te plaatsen. Als het moederschaap de huid van het lam dat zij ter wereld bracht ruikt, zal zij het leplam aannemen, voeden en grootbrengen als haar eigen.
Misschien had Paulus zo'n moederschaap voor ogen toen hij zei dat je, als jij in Christus gedoopt bent, je met Christus bekleed hebt en dat God jou in Christus heeft aangenomen als Zijn geliefde kind (Galaten 3:27). Bekleed met het Lam kijkt God nu met ogen vol van liefde naar jou. Hij heeft jou in Zijn armen geborgen. Hij heeft onverdeelde aandacht voor jou. Hij hoort je stem en luistert naar jou. Jij bent Zijn prachtigste kind. Laat de liefde van de Goede Herder je angst wegnemen, zodat je rust vindt in het offer dat Hij bracht.'

 

In hetzelfde blad staat een korte beschrijving van een cd die je hier kunt bestellen met een preek. Er staat bij:

'Als het leven een groot schaakspel is en je het gevoel hebt dat de omstandigheden of zelfs de tegenstander je schaakmat heeft gezet, dan laat Wilkin je zien dat je nooit moet opgeven omdat de Koning altijd nog een zet kan doen! Een inspirerende boodschap die je het onmogelijke van de Koning der koningen zal doen verwachten.'

 

'De Koning kan nog een zet doen!' Over dit ene zinnetje kan ik heerlijk lang nadenken. Nooit zal in een schaakspel de koning nog een zet doen als je schaakmat bent. Maar Koning Jezus deed het wel!

Nog één stukje van Henri Nouwen, uit zijn boek 'Binnen geroepen'. Wat heb ik vaak gedacht: 'oh, ik ben weer hélemaal terug bij af'. In de loop der jaren heb ik geleerd dat dat niet waar is en je na een terugslag, altijd weer verder kunt gaan waar je was gebleven. Mooi om dat dan in dit stukje bevestigd te zien.

'Wanhoop niet, wanneer plotseling alles uit je handen lijkt te vallen wat je dacht te hebben gewonnen. Genezing is niet een rechte weg. Wees voorbereid op inzinkingen en terugslagen. Zeg niet tegen jezelf: 'Nu is alles verloren. Ik moet helemaal opnieuw beginnen.' Dat is niet waar. Wat je gewonnen had, blijft gewonnen.
Soms komen vele kleine dingen bij elkaar en verlies je een ogenblik grond onder je voeten. Vermoeidheid, een opmerking die koel aandoet, het onvermogen van iemand om jou goed te verstaan, vergeetachtigheid van iemand die dat niet kwaad bedoelde, maar het voelt aan als een afwijzing - als al die kleine dingen bij elkaar komen, kunnen ze jou het gevoel geven dat je weer helemaal terug bij af bent. Probeer het je eerder voor te stellen alsof je even langs de kant van de weg terechtgekomen bent. Als je de weg weer opzoekt, kom je terug op het punt waar je hem verlaten hebt, niet waar je begon.
Het is belangrijk niet lang stil te staan bij die kleine momenten waarop je voortgang even onderbroken wordt. Probeer terug te keren naar die stevige vaste plek in je, meteen. Anders gaan deze momenten verbindingen aan met andere momenten, en worden ze sterk genoeg om je ver van de weg af te sleuren. Probeer alert te blijven op ogenschijnlijk onschuldige dingen die je afleiden. Het is makkelijker om naar de weg terug te keren vanaf de berm, dan wanneer je weggezogen bent in een moeras daar in de buurt.
Wat er ook gebeurt, blijf erop vertrouwen dat God bij je is, en dat God je reisgenoten heeft gegeven. Keer steeds terug op de weg die naar vrijheid leidt.'

 

4 maanden zonder facebook.

De kop van het facebookloze leven van 4 maanden, die ik mezelf heb vrij gegeven, is er af. 

Ik moet heel eerlijk zeggen, dat ik die keuze lastig vond om te maken, dat ik er een beetje tegenop zag en dat ik het een beetje zag aankomen, dat ik na een paar dagen alweer spijt zou hebben. Ik weet nog dat ik een paar maanden op facebook zat en het heerlijk vond om even 'uit m'n eigen wereldje' te gaan. Het is ook een prima middel om inspiratie op te doen over van alles en nog wat. En dan heb ik het nog niet eens over de leuke contacten die ontstaan zijn!

Aan de andere kant waren er de laatste maanden posts die ik wel kon begrijpen, maar waar ik geen facebook voor heb genomen. 

En dan komt dat idee ineens bij je op, maar ik heb een paar fbpagina's waar ik niet zomaar mee wil stoppen, omdat ik denk dat ik iets waardevols toevoeg. Maar toch maar even flink knopen doorgehakt, want hoe erg kan het zijn?

De eerste paar dagen merkte ik nog wel dat er niet alleen letterlijk best wel wat tijd in zit, maar ook dat het heel wat ruimte in mijn hoofd in beslag nam. Nu ben ik zover dat ik kan zeggen dat het ook uit m'n hoofd is. 

Ik mis het niet! Het nieuwe seizoen is begonnen en vergt veel energie en tijd van me, meer dan voorgaande jaren. Daar heb ik zelf voor gekozen en bevalt me beter dan ik had gedacht. Daar valt onder andere onder dat ik m'n best wil doen om meer (tijd, woorden, ontmoetingen) te delen met de mensen die me lief zijn. Daar kom ik nog niet eens vaak genoeg naar m'n zin aan toe. En als ik dat besef, denk ik, ik lijk wel niet lekker, dat ik m'n 'oude juf van de basisschool' laat weten waar ik mee bezig ben, wat me bezig houdt in het leven en in mijn gedachten, en de meest dierbare personen, die geen fb hebben, weten van niets! 

Vooralsnog vind ik het dus heerlijk deze pauze. Vooralsnog ja... want fb is ook gewoon leuk. Tegen de tijd dat het nieuwe jaar begint wil ik iets bedacht hebben hoe ik daar mee om wil gaan.

Waarom ik voor 4 maanden heb gekozen, dat is eigenlijk omdat ik een aantal dingen gewoon anders wil aanpakken in dit seizoen en me daar op wil richten. Je moet dan denken aan het huishouden, maaltijden, overblijven op school, oppasochtenden enz. Maar ook de herfst, ik vind het een prachtig seizoen en wil er echt van genieten!

Bloggen is anders. Er zijn me de afgelopen 2 jaar 3 bezigheden in handen gegeven, waar ik heel blij mee ben. Ik zie het echt als een geschenk van God. Drie dingen waardoor ik kan ontspannen, waardoor het voor mij makkelijker is om mijn hart uit te storten en waar ik energie van krijg. Een daarvan is het bloggen, de andere twee zijn haken en hardlopen. Ik vraag me regelmatig af waarom ik dit nu pas heb ontdekt. En Pinterest zou ik er bijna ook bij zetten, maar dat schaar ik onder het bloggen, nooit geweten dat mooie foto's zo inspirerend en ontspannend kunnen binnenkomen!

Dat waren zomaar even een paar gedachten, misschien wel leuk voor jullie om te weten;)

Nog niet thuis

Als een rode draad door mijn leven, zo is mijn verlangen om Jezus te zien. Ik weet nog dat ik als jonge tiener ontzettend verlangde naar het moment dat Hij terug zou komen, maar doodsbang was voor wat daar allemaal aan vooraf zou gaan. Het verlangen kon zo hevig zijn toen ik een jonge getrouwde vrouw was, het was of mijn hart in brand stond. Mijn tranen gebruikte ik om het vuur een beetje te blussen. Begrijp me niet verkeerd, ik wilde niet dood en hield van het leven, maar dát, als ik het goed begrepen had, zou alle vreugde die ik tot dan toe had beleefd, overstijgen. Er zijn boeken, gebeurtenissen en bovendien een wolk van getuigen die dat verlangen alleen maar groter hebben gemaakt. Maar ook preken hebben daar hun steentje aan bij gedragen. Zo ook afgelopen zondag. Soms vraag ik me af of een voorganger zich bewust is van wat hij in mensen wakker kan maken... maar waarschijnlijk is het God Zelf die de walmende vlaspit weer aanblaast.

Er was een zendeling, als ik het goed heb onthouden heette hij 'Morrison'. 40 jaar waren hij en zijn vrouw zendelingen geweest. Na die 40 jaar keerden zij terug naar huis. Op de boot voeren zij richting de kade en hoorde de muziek spelen. Ze waren ontroerd en voelden zich blij verrast dat ze op deze manier een warm welkom thuis ontvingen. Maar toen zij uitstapten werden zij door een agent aan de kant gezet. Er moest plaats gemaakt worden voor (ik dacht) T. Roosevelt, die 3 weken in Afrika op jacht was geweest. De muziek en het feestgedruis was niet voor het zendingsechtpaar, maar voor deze man. De zendeling voelde zich erg verslagen en thuis gekomen, knielde hij in gebed neer en legde zijn hart open voor God... God sprak tot hem en zei: 'Maar jij bent nog niet thuis gekomen!'

Er is nog veel meer gezegd in die preek, maar dit is een alles samenvattend verhaal. Het doet me denken aan de uitspraak van Corrie ten Boom: 'Het beste moet nog komen!'.

Alles wat we hier op aarde van God kunnen zien en proeven, is nog maar een heel klein beetje vergeleken met wat we straks zullen zien en meemaken.
En ergens wéét ik dat, het is dat vurige verlangen naar Hem, dat maar een zwakke echo is van Zijn verlangen, dat me zegt dat Hij onbeschrijfelijk veel groter en mooier en heerlijker is dan ik nu kan bedenken.

Het vuur doof ik niet meer met mijn tranen. Ik heb rust gevonden in het feit dat dit verlangen vervuld zal worden op Zijn tijd.

'Verblijven in God' van Jean Lafrance

Het is weer tijd om iets over een boek te schrijven dat ik gelezen heb. Er zijn er inmiddels al wel wat bijgekomen in de lijst hier links, maar heb niet over elk boek iets te schrijven.

Op dit moment lees ik de laatste bladzijden van 'Verblijven in God' van Jean Lafrance. 

Het gaat met name over gebed en overgave aan God. 

Een paar citaten:

'De volharding bestaat niet uit net doen alsof er geen gebreken of perioden van ontrouw zijn, hoewel de volharding wel de neiging heeft om die te weerstaan. De volharding bestaat voornamelijk uit het onvermoeibaar volgen van de weg, wat er ook gebeurt, na ieder onweer of na elke periode van onverschilligheid. Het is het geduld van een spin die telkens opnieuw haar web weeft nadat het vernield is. Het is een verborgen vasthoudendheid, innig en soepel, het tegendeel van koppigheid, starheid of enthousiasme. Het is een diep nederige deugd, en de nederigheid is van haar kant diep volhardend, ze raakt nooit ontmoedigd. Het is altijd de hoogmoed die ontmoedigd raakt, alleen de hoogmoed.'

'Als ons leven ingewikkeld is - denken we - dan komt dat omdat de wereld waarin we leven ingewikkeld is door de media, het levenstempo en de snelle communicatiemiddelen. We verlangen naar een leven in stilte, op het platteland, zonder activiteiten. Maar we moeten toegeven dat we ook tijdens onze vakantie nog altijd niet meer eenheid aanbrengen in ons leven, want we nemen ons drukke en versnipperde leven gewoon met ons mee.'

Dat is wat ik in dit soort boeken mooi vind en aantrekkelijk. Het leven vanuit de vrede met God, vanuit de Rust. En dat zegt dan niets over wat we allemaal wel of niet te doen hebben, dat zegt vooral iets over de houding en de gerichtheid van ons hart. Dan is onze reaktie niet meer op wat er om ons heen gebeurt of op ons af komt, maar dan reageren we van binnenuit. Misschien klinkt het wat vaag, maar er zit een groot verschil tussen die twee.

Een ander citaat dat me ook erg aansprak:

'We moeten aanvaarden dat God ons veel meer liefheeft dan we denken. (...) Wanneer je begrepen hebt dat God je liefheeft, dan hoef je nog maar één ding te doen: je aan de Liefde aanbieden opdat zij met je kan doen wat ze wil.'

Zo vaak ben ik gericht op het liefhebben van God, dat ik er soms aan voorbij ga dat God mij toch echt eerst heeft lief gehad, en dat ik die liefde dagelijks mag ontvangen. Waaruit blijkt de liefde van God voor mij, hoe ontvang ik die liefde? Hoe laat ik, bij wijze van spreken, mijn voeten door Hem wassen? Dat zijn de vragen die me dan bezig houden... en die mijn liefde voor Hem doen groeien!