Ze waren er klaar mee!

Vreselijk opgelaten voelde ik me, de hele weg al. Vanaf het moment dat m'n vrienden ieder een punt van m'n vertrouwde matras pakte en me meedroegen door de straat, dwars over het marktplein, recht op een mensenmassa af. Eerlijk gezegd denk ik niet dat het alleen liefde was wat hen er toe dreef me bij Jezus te brengen. Ze waren er ook wel een beetje klaar mee, mijn klaagzangen dag in dag uit aan te moeten horen. Nee, ik was alles behalve een makkelijke patiënt, ik wist dat en het knaagde aan me, maar het lukte me niet om het anders te doen.
Zoals ik al zei, opgelaten voelde ik me al, maar daar kwam ook nog wroeging bij, toen ze zo op dat dak bezig waren om er een gat in te maken. Ik was mijn emoties niet langer meester en tranen rolde over mijn wangen; wat haalden ze in Gods naam allemaal overhoop, letterlijk en figuurlijk!
Terwijl ze me lieten zakken snoerde een snik mijn keel net zo dicht als ik mijn ogen hield. Het bleef maar stil... Tot ik uiteindelijk mijn ogen open deed, toen klonk die vriendelijke stem: 'Je zonden zijn je vergeven!' De snik baande zich een weg naar buiten en voor het eerst in mijn leven voelde ik me vrij!

Leef je in in de verlamde man, en beschrijf zijn verhaal alsof je het zelf meemaakt. Zo luidde de opdracht van gisteren in 'Onderweg naar Pasen'.