Haken en breien

Een jaar geleden begon ik met haken, dacht dat het wel weer over zou gaan, zoals met wel meer uitspattingen van creativiteit gebeurde. Maar niets is minder waar, ik ga het steeds leuker vinden.

De babydeken waar ik het over had in een vorige blog is klaar! Ik kan het nu nog niet laten zien, want ik ga het zondag pas geven.

Deze Bijbelhoes heb ik voor m'n dochter gemaakt, in de hoop dat haar Bijbel iets beter tegen het ruwe leven kan dan het vorige exemplaar! Het randje mocht er van haar wel af, maar ja, dan was het te kort;-( Blijven oefenen;-)

Gisteren kwam mijn moeder en kreeg onze jongste dit door haar gebreide aapje! Wat een klus is dat, ik vind het helemaal leuk! 'Jakobus' is zijn naam! Is het geen schatje? En hoewel onze kleine meid nog geen flauw benul heeft van de hoeveelheid uren en werk en liefde er in zo'n aapje zit, heb ik het wel en heb ik Jakobus in m'n hart gesloten. Vanaf nu hoort hij er bij!

Vroeger had ik twee apen: Jan en Kees. Jan was een lange slungel en Kees was een kleine. Als de dag van gisteren herinner ik me hoe ik ze allebei bij me in bed nam en altijd liep het op het zelfde uit: Jan kreeg klappen en werd naar het eind van m'n bed gesmeten en Kees nam ik in mijn armen en daar viel ik mee in slaap. Leuke stof voor een psycholoog denk ik;-)

Ik heb nog één kangaroe-moeder, die ik kreeg van een lieve tante van me, het kleintje is in de loop der jaren helaas kapot gegaan en verdwenen.

Herinner jij je knuffels nog van vroeger en heb je ze nog?

Angst

In het negende hoofdstuk springt één stukje er uit, dat ik graag met jullie deel. Voor mij belangrijk omdat 'angst' vaak (en nog wel eens) echt een worsteling is geweest. Het verlamd je, letterlijk en figuurlijk kom je er geen stap mee vooruit! Deze les uit 'In de arena' is dus een goede, wijze raad, die ik me met vallen en opstaan eigen maak.

Pinterest

Ik hoorde Ruth Stull eens zeggen, dat de dingen waar zij bang voor geweest was, toen zij naar Zuid-Amerika ging, haar nooit waren overkomen, maar dat haar veel grotere gevaren te wachten stonden! Ik moest glimlachen, toen ik dacht aan de laatste jaren, die ik in China doorgebracht had, want mij was precies hetzelfde overkomen. Dus het is nergens goed voor, als wij ons een voorstelling maken van alle narigheid, die ons te wachten staat! En in de dingen, waar wij niet op gerekend hadden is de hulp van de Heer afdoende, dus laten wij er onze vrede maar niet door laten verstoren.

N.a.v. hfd 9 uit 'In de arena' van Isobel Kuhn

Vergaderingen, clubjes en studies

Na een zomerstop begint het leven van clubjes en studies en vergaderingen weer. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik dól op vergaderen ben! Gewoon, gezellig bij iemand thuis, de koffie met elkaar, in mijn geval vorige week de zelfgemaakte vlierbessensap van de vrouw des huizes, de gesprekken over dingen waar toch meestal wel je hart ligt (als dat niet zo is, dan begrijp ik als mensen een hekel aan vergaderen hebben), het samen zoeken naar oplossingen, wegen, plannen maken, notuleren, het is me een waar genoegen!

Wat clubjes betreft valt hier niet veel te beleven, alleen de 11 en 9-jarige gaan naar een woensdagavondclub, waar ze lekker kunnen knutselen, houtbranden, iets maken van hout, glasbranden, van alles, erg leuk. Het betekent wel 2 keer heen en weer fietsen door weer en wind, daarom ben ik niet zeker of ze elke week kunnen.

Onze oudste is aan een legeropleiding begonnen en gaat volgende week voor het eerst op bivak. Allerlei herinneringen komen boven van m'n broers die dat ook hadden omdat ze in dienst zaten. Maar ook het half jaar dat mijn jongste broer naar Joegoslavië ging, ik kan me nog goed herinneren dat post in die tijd ontzettend waardevol was, voor hem, maar ook voor ons. Dus stel ik mijn zoon voor dat ik hem zal schrijven als hij met bivak moet (eens in de 4 weken een midweek), maar dat was wat al te overdreven, daar zit hij nu nog niet echt op te wachten, misschien als hij ooit in Afghanistan zit!(?) Zit ik toch stiekem erover te denken een briefje in z'n tas te stoppen... Vind het best spannend allemaal.

Vanochtend neem ik vrij van elke huishoudelijke klus, wat gedaan moet worden is gedaan, nu neem ik de tijd om eens flink aan het babydekentje te werken, nog wat te schrijven en lezen, een boek ophalen bij de bibliotheek die ik aangevraagd heb. Dat vind ik zo leuk in andere blogs, als er een boekentip instaat, zo ben ik ook aan dit boek gekomen: 'Rust' van Carianne Ros, ben benieuwd.

Zijn hart bleef zacht

Vorige maand overleed Samuël Lam op 88-jarige leeftijd. Dat doet altijd iets met me als zulke oude mannen/vrouwen, die hun leven lang met God gewandeld hebben naar Huis zijn gegaan. Het voelt een stukje leger, armer hier op aarde. Maar ze laten een rijke erfenis achter. Er is een boekje dat heet 'Zijn hart bleef zacht'. Het verhaal van de dappere en zachtmoedige ds. Samuël Lam, geschreven door Ken Anderson. Ik bladerde het door en zag dat ik er ooit met een gele stift in bezig was geweest... die citaten laat ik jullie meelezen.

Voordat ik dat doe pik ik er alvast één uit:

'Zorg dat je hart warm blijft en houd je geest nederig!

Je kunt je er soms pijnlijk van bewust zijn hoeveel pijn liefde kan doen en hoe zout je tranen eigenlijk zijn.
In zo'n situatie zongen we eens een lied waarin de zin voorkwam: 'Zijn hart is zacht' en dat raakte me, het kwam op me over als een goede raad: Houd je hart zacht! Het is zoveel makkelijker om muren om je hart te bouwen, om te denken 'bekijk het maar!' Kilheid en liefdeloosheid liggen op de loer in de wereld waarin we leven, maar we mogen daarin een uitzondering zijn. Wees maar bewogen, huil maar om het lijden, voel de pijn maar! Niet omdat ik het je gun, maar omdat het tekenen zijn dat je hart nog zacht is!
Het deed me natuurlijk ook denken aan dit boekje en kwam er dit citaat tegen. De wijze raad van Samuël's moeder: 'Zorg dat je hart warm blijft en houd je geest nederig!'

Hier de citaten:

Misschien zijn wij wel bevoorrecht", zegt een Chinese broeder, "Wij hebben zo veel geleden en hebben zo weinig bezittingen, dat christen-zijn voor ons niet meer dan logisch is. Als we onder veiliger omstandigheden zouden leven en alles hadden wat ons hart begeert, zoals we horen over vele christenen in andere delen van de wereld, zouden we misschien veel minder ernst maken met ons discipelschap.

God gaf ons het gebed niet als een middel om materiële overvloed en veilige aardse omstandigheden te kunnen verkrijgen. Geloof en gebed zijn er om ons tot ware volgelingen te maken van onze Heer.

Dat eenvoudige gebouw is onze kerk niet. Dat is alleen maar een plek waar leden van de echte kerk van Jezus Christus samenkomen voor gemeenschap en aanbidding.

Hoe oppervlakkig het leven wordt, als mensen rijkdom en welvaart boven christelijke toewijding en dienstbaarheid stellen.

Samuël wist dat de gevaarlijkste plek op aarde veilig is, als je in Gods wil staat; en dat de veiligste plek op aarde gevaarlijk is, als je buiten Zijn wil staat.

Zorg dat je hart warm blijft en houd je geest nederig!

Als alles in het leven glad verloopt, in tijden van zekerheid en veiligheid, zal het geloofsleven van Gods kinderen alleen groeien door een uiterst strakke discipline.

Het gaat erom dat een verlangend hart zijn deuren en ramen openzet voor de soevereine Heer, en Hem uitnodigt die verlangens erin te leggen die op hun beurt weer gebeden en daden voortbrengen die in overeenstemming met Gods wil zijn.

Bedankt Samuël voor je zachte hart en je voorbeeld van trouw en liefde aan Jezus hier op aarde.  

Gespannen zenuwen

Voor het gemak ga ik er maar vanuit dat iedereen die dit leest, wellicht uit ervaring weet wat 'gespannen zenuwen' zijn.

Isobel Kuhn beschrijft in dit hoofdstuk een situatie waarin haar zenuwen echt tot het uiterste gespannen zijn. Zij roept God aan en ik vind het mooi hoe God haar tegemoet komt. Toch lukt het haar niet om echt tot rust te komen en dan legt ze ook al haar verlangens bij God, alles wat ze nodig denkt te hebben, tot aan een paar ongestoorde nachtrusten toe, er geen idee van hebbend hoe dit vewezenlijkt zou moeten worden.
Maar God hoort haar en tot in de kleinste details ontvangt ze waar ze om gebeden heeft.

Misschien lees je dit en heb je er moeite mee. Loop je zelf al zo lang met gespannen zenuwen rond, zonder tot rust te komen. Zelf vind ik het op zo'n moment erg moeilijk om even te gaan zitten en even rustig alles bij God te brengen en mijn oog en aandacht niet op mezelf, maar op Hem te richten. En dan vervolgens uitzien naar wat Hij doet, écht uitzien! Soms zit het in zulke kleine dingen die we maar als gewoon beschouwen, maar als we het uit Gods zorgzame hand ontvangen merken we op dat Hij ons tegemoet komt, dat Hij ons leidt aan rustige wateren... zelfs als de oorzaak of de omstandigheden niet weggenomen worden, kan ons hart tot rust komen, écht tot rust komen bij Hem.


Nav hfd 8 uit 'In de arena' van Isobel Kuhn

foto van Pinterest

Moedig huishouden

Na een bruikbare tip te hebben gelezen om met een pen in je hand de Bijbel te lezen en in de kantlijn tekentjes of letters te zetten bij die onderwerpen waar je meer over wilt weten, leren of in wilt groeien, begon ik met het lezen van Nehemia.

Misschien is de manier niet geoorloofd, maar toch heb ik er een prachtige les uitgehaald voor het huishouden. Wat ik heb gedaan is de tekst ietwat aangepast en het gekke is dat ik mezelf daar ineens naast Nehemia zie staan, met m'n handen in mijn zij, bij die ellendige toestand, muren die verwoest en stadspoorten die platgebrand zijn. En dan staat Nehemia ineens naast mij met zijn handen in zijn zij en voel ik me gesterkt, de moed (het woord dat ik in de kantlijn heb geschreven) stroomt door m'n aderen. Want als Nehemia onder die omstandigheden zijn mouwen opstroopt en zegt: 'Kom, laat ons de muur van Jeruzalem weer opbouwen, zodat wij die schande niet langer hoeven te dragen.' Dan kan ik toch niet moedeloos op de bank gaan zitten jammeren dat het nooit wat wordt met dit huishouden?!

Lieve vrouwen van het huishouwen: wij hoeven de schande van rommelige kasten, uitpuilende wasmanden, ongezogen trappen, vieze ramen, stoffige slaapkamers, plakkerige vloeren en muffe toiletten niet langer te dragen!
Kom, laat ons dit huis opbouwen en maken tot een warm, gezellig nest, waarin wijzelf en eventueel de mensen die ons lief zijn zich thuis kunnen voelen. Niet eens zozeer om het huis dat keurig en schoon is, maar omdat ze zich geliefd weten door de vrouw des huizes, die levensmoed en vreugde uitstraalt omdat ze heeft ervaren en weet dat de genade van God haar deel is!

Laten we meteen een begin maken.
En vol goede moed gingen zij aan het werk!

                            

(Nehemia 2: 17- 18)


Tip: Pluis deze blog niet al te zeer uit, het is maar een blog! Er zijn nogal wat kritische noten die geplaatst kunnen worden, daar ben ik me van bewust. De muur bijv. was op een dag weer opgebouwd, maar het huishouden blijft almaar door gaan... Nehemia roept de mensen op: 'laten we de muur weer opbouwen', hij zag het helemaal voor zich, hoe het zou zijn als alles klaar was. Maar het valt me op dat het volk iets minder enthousiast, maar éven moedig, reageert met: 'Laten we een begin maken...' Dat is het doel van deze blog op deze maandagochtend, gewoon even een duwtje om aan de slag te gaan.
Nu dan de tip: Een paar uurtjes hard werken en dan met een vriendin gezellig koffie drinken!

Boekentips gevraagd!

Het is stil in huis. Maar dat is niet erg, want ik lees mijn boek nu eens in één ruk verder uit. Zo heerlijk ongestoord kunnen lezen gebeurt niet vaak. Eerst in de tuin met een boterhammetje en een anderhalf jarig dochtertje die lekker met water aan het keuvelen is, lees ik dat de inkt bijna van het boek af spat. Dan in ons grote bed, waar dochterlief naast me in slaap valt, ik kom al dichter bij het einde. En dan in alle stilte in de huiskamer, waar je een spelt kunt horen vallen, lees ik de laatste hoofdstukken, waarna het boek met een zachte 'plop' dichtvalt...uit.

Ik lees eigenlijk nooit romans, het kan me vaak niet genoeg boeien of ik vind het gewoon een beetje te ruig, rigoureus of ranzig beschreven allemaal. Maar deze was goed! Er zijn er nog wel meer die echt goed zijn. Zo heb ik wel een top 3 van het 'soort' roman op mijn lijstje staan. Ik houd van verhalen die min of meer waargebeurd zijn of waar een geweldige les (of lessen) in zitten. Zo staan de boeken van Don Richardson bij mij op een onbetwiste nr. 1: 'Heersers van de aarde' en 'Vredeskind'. Zendingsverhalen die echt gebeurt zijn, die je niet uit kunt lezen zonder dat het zweet je uitbreekt en de tranen over je wangen glijden. Wat een machtig Evangelie hebben we!

Verder vind ik de boeken van Francine Rivers prachtig, maar 'Bevrijdende liefde' spant de kroon. Hoewel jaren geleden gelezen, denk ik er nog dankbaar aan terug.

Dan op nr. 3 'De Thuiskomst' van Randy Alcorn.

Het boek dat ik zojuist uit heb is van Aritha Vermeulen: 'Senta's bruidsvlucht'.

En omdat ik de schrijfster nu door al dat geblog een beetje ken, vind ik het gewoon ontzettend knap en bijzonder als je zo'n verhaal in elkaar kunt flansen! Ik heb respect voor de hoeveelheid voorafgaand werk en onderzoek die er gedaan moet worden voor zoiets als boek in de winkel of in mijn geval de bibliotheek ligt! Super Aritha! En alle andere schrijvers van romans, historisch of hedendaags of wat ook, petje af!
Neem eens een kijkje op haar wekelijkse schrijfblog!

Misschien ben jij wel een liefhebber van dergelijke boeken. Ik heb nu een beetje verteld wat ik graag lees. Zou je me een tip willen geven van een goed boek? Het is ook heerlijk ontspannend om er even mee te zitten. Ik houd me aanbevolen!

Nu het nog steeds heel stil is, ga ik gauw even een lekker bakje koffie zitten, zoéén waar meer schuim in zit dan koffie, met versgeraspte pure chocola eroverheen, mm. En dan ga ik gauw verder met haken. Nee, ik doe deze dag...deze week niet heel veel in het huishouden. Gun mezelf even de tijd om over te schakelen van een grotendeels 8-persoonshuishouden, naar de vele stille 2-persoonsuren!:-) Daarbij ben ik voor het eerst van mijn leven een behoorlijk projectje aan het haken: een babydekentje. De baby is inmiddels al geboren, dus ik wil het gauw af hebben.

 

Fijn weekend allemaal!

Afmattende kleinigheden

Het motto van dit hoofdstuk luidt alsvolgt:

Onverstoorbaar aan het werk blijven!

Een paar (hier en daar aangepaste) citaten:

Een veel minder opvallend strijdperk dat tot nu toe beschreven werd, maar waarin God Zichzelf ook openbaart is dat van de alledaagse strijd met kleine alledaagse moeilijkheden. Kleine beproevingen die prikken, steken en vermoeien. Het kan dé druppel zijn, die de emmer doet overlopen, de laatste prik van een teleurstelling, die wij nu net niet meer kunnen hebben. En toch is het zoiets onbeduidends.

Afmattende kleinigheden; iedereen kent ze. Wat moeten wij ermee of erin doen? Een belofte van de Heer zoeken. Geen ding is zo onbelangrijk, dat Hij ons niet zou willen antwoorden om ons te troosten of de weg te wijzen. Dit zijn de gelegenheden waar we Hem kunnen leren kennen!

In het hoofdstuk worden tal van situaties beschreven die het bijna onmogelijk maakte om met het werk van de Heer door te gaan. Zij leerden om rustig stap voor stap toch verder te gaan en te zien hoe God hen zou leiden.

Dat is het strijdniveau van afmattende kleinigheden. Op dat niveau treedt God ons tegemoet: in de diepe stille nood van elke dag. Met een nieuw woord, een nieuwe goedheid of nieuwe gemeenschap zal Hij ons helpen om voort te gaan tot de overwinning. En wanneer het heerlijke vooruitzicht van de overwinning werkelijkheid voor ons wordt, zullen wij fluisteren: 'O Heer, dat kwam niet door mij, dat kwam doordat U in die diepe, stille nood van elke dag Uw voorziening hebt geschonken!'

Doorgaan! Dat klinkt door dit hoofdstuk door. Als ik terug kijk en eerlijk ben, zie ik dat ik niet altijd door ben gegaan. Een lastige vraag waar wij eens voor stonden was: 'Moeten we dit zien als een vijandelijke aanval om te proberen ons hiermee te laten stoppen? Of moeten we nuchter constateren dat we tegen onze grenzen aanlopen en daarnaar handelen (stoppen)?' We kozen voor dat laatste.
Misschien hadden we inderdaad 'voort moeten gaan'. En toch, het voorbeeld uit het vorige hoofdstuk waarin Isobel een fout maakte, geeft troost en bemoedigd. Gods liefde is niet opgehouden. Ondanks mijn menselijk falen, mijn tekortkomingen, mijn zwakke doorzettingsvermogen, gaat God verder met Zijn werk in en door mij.

 

Vragen

De afgelopen jaren heb ik me de gewoonte eigen gemaakt om de dingen waar ik geen zekerheid over heb en waar ik dat wel verlang, om dat bij God te brengen. De vreugde die ik ervaar bij een reaktie van God op mijn vraag, geeft me meer voldoening dan het antwoord, dat niet altijd direkt komt. Het feit dat Hij me laat weten waar ik mee zit, wat er in mijn hart leeft, dat geeft meer bevrediging dan welk antwoord ook. Hij, mijn Schepper, mijn God weet ervan, Hij weet zoveel beter wat ik echt nodig heb. Nu ik dan weet dat God mij gehoord heeft kan ik het rustig aan Hem overlaten.

Ik wil iets milder worden naar onze kinderen toe. Hoe vaak gebeurt het niet dat ik, verdiept in mijn gedachten, hun vraag amper hoor en afwezig reageer?! Misschien geldt het voor hen wel net zo, dat ze de aandacht die ik geef, de zorg waarmee ik met hun vragen omga, belangrijker vinden dan het antwoord, dat ik hen wel eens schuldig moet blijven.