Eenvoudig leven (13)

Maar God zij gedankt, 

die ons te allen tijde in Christus doet zegevieren

 en de reuk van zijn kennis 

allerwegen door ons verspreidt.

2 Korinthe 2: 14

Het is inmiddels alweer zo'n 20 jaar geleden dat ik stage liep in een gezinsvervangend tehuis. Als ik daar dan een hele dag was geweest en m'n vriend me op kwam halen, dan 'rook' ik helemaal naar dat huis. Ik moest me eerst douchen en m'n kleren moesten gewassen voor ik weer naar 'mezelf' ging ruiken. Ik weet het niet, maar misschien zou ik de geur nog herkennen als ik er kwam.

Ik weet nog dat er kraamvisite kwam als er een baby was geboren. En als ons kindje dan een poosje bij iemand op schoot had gezeten en ik het weer terug nam, dan rook het helemaal naar die persoon. Soms een heerlijke geur, soms niet echt mijn 'smaak'. 

Onze dochter van bijna 2 mankeert ook niets aan haar neus. Ik kreeg een stapel kleertjes van een goede vriendin, waar ze ook regelmatig komt. En na een paar maanden kon ze eindelijk het shirtje aan. En terwijl ik het aan deed, wees ze naar haar shirt en zei de naam van m'n vriendin. Ik rook er aan en inderdaad, onmiskenbaar, een lekker geurtje in dit geval!

Ik lag hier over te mijmeren gisteren en deze prachtige tekst kwam bij me boven.
Het maakte het ineens heel concreet.

Als ik de geur van Christus verspreidt, kan dat niet anders dan doordat ik veel tijd bij Hem door breng. In Zijn aanwezigheid ga ik naar Hem 'ruiken'. Als ik veel tijd in Zijn huis (dat is niet het kerkgebouw waar we op zondag bij elkaar komen, maar de gemeente zelf) doorbreng, dan zal de geur van de kennis van Christus om me heen hangen en zullen anderen daar 'allerwegen', door al ons handelen en spreken heen, iets van merken. 

Het zit 'm niet eens in dat wát ik doe of zeg.

Het doet me meer verlangen naar een leven in Zijn tegenwoordigheid. 

Zo HEERlijk eenvoudig.

Herfstvakantie

Het is herfstvakantie.
Twee tieners zijn vanmiddag terug gekomen van een weekendje weg met de tieners. Gaaf om hun enthousiaste verhalen te horen! Zoals ik al eens heb gezegd deel ik het jaar in stukjes van vakantie tot vakantie. Ik heb al een paar plannetjes voor de komende 8 weken die liggen tussen de herfst- en de kerstvakantie, maar wil nog veel meer verzinnen. Omdat het 's avonds veel vroeger donker wordt en we veel meer binnen zullen zitten, wil ik echt weer de tijd nemen om spelletjes te doen met de kinderen. Scrabble vind ik erg leuk. Maar SET, rummicub, Yatzee en Party & Co... of is het Go?;-) doen het ook goed. Monopoly is aan mij niet zo besteed, dat vind ik een beetje te lang duren. Ik hoor de groteren de laatste tijd veel over 'Ligretto', misschien leuk om eens aan te schafffen. Hebben jullie nog meer ideeën?

Pinterest

Verder zou ik weer veel vaker willen zingen. Heerlijk de gitaar erbij, de jongsten genieten er erg van, zingen en dansen mee en leren zelfs nu ook gitaar te spelen.

Pinterest

Tot slot: Ik heb nog een hele stapel kaarten, niet bijzonder mooi ofzo, bijna allemaal met een tekst erop. Ik ga proberen in deze periode veel kaarten op te sturen met een leuk persoonlijk schrijfseltje, zodat de stapel slinkt of dat er zelfs niks van overblijft. Juist in deze tijd van het jaar dalen de gemoedsstemmingen nogal bij deze en genen en dan is het toch leuk als je op een sombere dag een kaartje in de bus vind?;-)

Bij deze geef ik je de gelegenheid om je op te geven als je ook een kaartje wil!

Pinterest

The Cross, Jesus in China

Wanneer ik iets moois hoor in een preek of film, kost het me niet zoveel moeite om even terug te spoelen en woord voor woord het mooie op te schrijven.
Jaren terug bekeek ik de film 'The cross - Jesus in China'. Een heel indrukwekkende documentaire over jarenlang christendom- en vervolging in China, over Gods weg door de geschiedenis heen en getuigenissen van trouw en volharding door moeilijke tijden.
Uit deze film heb ik het volgende stukje overgenomen:

Veel trouwe gelovigen vergoten in het geheim heel wat tranen, wachtend en wachtend tot het weer licht zou worden! Ze leven om bloed en tranen te storten en zelfs hun leven te geven voor hun enige doel: het verspreiden van de liefde van hun hemelse Vader.

'Ik ben bereid mijn leven toe te wijden om aan iedereen die in pijn en duisternis leeft te vertellen dat Jezus van je houdt. De ware liefde van Christus kan nergens anders gevonden worden.'

'Heer, ik zal Uw kruis dragen en U volgen, want dat is de plicht van de discipelen. de moeilijkheden die ik gehad heb, zijn geen lijden, maar echte zegeningen van U. Ik weet dat dit een lange weg van pijn en tranen is... Maar ik ben vast besloten Uw weg trouw te gaan.'

Met tranen en gelach, liederen en stilte zijn we door ups en downs gegaan. We zijn door de diepste dalen gegaan.

Ik kwam het tegen in een boekje, daar had ik het opgeschreven. Opnieuw raakt het me en knaagt het in me. Wat een andere instelling dan de mijne als je kunt zeggen:

'Ik wéét dat dit een lange weg van pijn en tranen is... Maar ik ben vastbesloten Uw weg trouw te gaan.'

Kosten wat het kost, al is het hun leven, geven ze gehoor aan de grote opdracht en vertellen mensen van Gods liefde.

Jaloersmakend!
Hartverwarmend!
Levenveranderend!

Hieronder kun je 'The Cross' zelf bekijken. Het is helaas alleen in het engels.
Iets na 1:29:40 kun je het verhaal van Allan en Alice Yuan, door hen zelf verteld, horen. In deze blog schreef ik over hen.

Zou ik dezelfde vrouw zijn als...

Zou ik graag willen kunnen zeggen:

• Dat m'n huishouden nu eindelijk helemaal op rolletjes loopt! Dat de was lekker weggewerkt is elke keer en er geen bergen strijk meer staan te wachten. Alles schoon en opgeruimd! En dat zelfs iedereen de binnenkant van m'n kasten mag bewonderen.
• Dat ik een goed voorraadsysteem heb gevonden, waardoor ik niet meer onnodig extra naar de winkel hoef. 
• Dat de opvoeding van de kinderen helemaal volgens het boekje gaat en dat ik goede hoop heb dat als ze straks volwassen zijn, ze zich goed kunnen weren tegen de verleidingen van de wereld. 
• Dat onze financiën goed geregeld zijn, we netjes elke maand onze tienden geven en gelukkig een leuk bedragje hebben kunnen sparen voor onvoorziene uitgaven en tijden van crises.
• Dat het in m'n hoofd ook een stuk geordender is, door alle lijstjes die ik netjes bij houd en dingen op de juiste manier afhandel.

Ik kan het niet zeggen. Ik heb hier de afgelopen jaren aan gewerkt, maar het is nog steeds niet wat het zou kunnen zijn.

Maar de vraag is: zou ik dan nog steeds dezelfde vrouw zijn die ik nu ben?
Ik heb er bv. eerlijk m'n best voor gedaan om niet zo goed tegen rommel te kunnen en dat lukte me op een gegeven moment, maar ik werd er geen gezellige, blije moeder van.
Een poosje terug spreidde ik een paar grote kleden over de grond uit, legde in elke hoek ander soort speelgoed en wat genoot ik van het spel van m'n dochters, maar wat was het een bende! Ik was verrast om het feit dat ik er weer tegen kon, gewoon even de boel laten gaan, even meespelen met de kids, lekker gek doen, liefhebben, genieten van de kostbare levens en het kostbare leven!

Ondanks alles wat ik niet zo goed voor elkaar krijg, geeft God me de genade om Hem beter te leren kennen, helpt Hij me door moeilìjke situaties heen en mag ik elke dag Zijn liefde ontvangen en doorgeven.
Ik herinner me een gebed dat ik ooit als tiener hoorde, wat me erg aansprak en wat ik tot m'n eigen gebed maakte: 'Wilt U me de vrouw maken die U wilt dat ik zijn zal!' En in het vertrouwen dat God mij toen hoorde wil ik het leven leven.

Tussen twee vuren

Het is alweer even geleden, maar we gaan nog even door met het boek 'In de arena' van Isobel Kuhn. Het heeft 12 hoofdstukken, bijna uit dus.

Deze keer weer een ontzettend mooie, goede les die uit dit hoofdstuk gehaald kan worden. Ik citeer gewoon maar even wat stukjes:

De twee vuren zijn als twee gevaren of twee pijnlijke situaties, wanneer zij bij elkaar komen. Waar is dan ons toevluchtsoord? Het moet zo zijn, dat wij onze ogen stijf dichtknijpen voor de materiële situatie, zoals die gezien wordt met het uiterlijke, natuurlijke oog. Onze toevlucht is, dat wij innerlijk volmaakt rustig worden, zodat God kan spreken, dan zal ons leiding gegeven worden.

Wij moeten eerst leren, vandaag, nu, om in deze betrekkelijk kleine, gemakkelijke aangelegenheid te wandelen met onze ogen alleen gevestigd op de Heer. Slechts wanneer wij dat gedaan hebben, zullen wij het zegevierend kunnen, wanneer wij later onder druk van gevaar of opwinding staan.

Waar het me in dit hoofdstuk om gaat is het volgende:

Het noodzakelijke gevolg van deze strijdperken is niet, dat wij sterkere Christenen worden. Ik wil er zeker van zijn, dat dit goed begrepen wordt. Het behalen van veel overwinningen maakt een Christen niet sterker!
Het geeft ons een ervaring van Christus' vermogen om ons te helpen, zodat het een volgende keer gemakkelijker is op Hem te vertrouwen. Maar het is rampspoedig te denken, dat wij sterk geworden zijn. 

Strijdperken maken van ons geen sterkere Christenen of betere Christenen, maar zij maken rijkere Christenen van ons: Rijk in onze vertrouwelijke omgang met Hem. Rijk in ons geloof, dat Hij in de toekomst onze Rots en Bevrijder zal zijn. Rijk in de ontspanning van het kleine kind, dat zich tegen vader aan nestelt, vertrouwend, veilig en bevredigend.

Ik vind het zo mooi, terwijl ik dit lees, voel ik me (opnieuw) bevrijdt van een last die we elkaar maar al te makkelijk op leggen. In plaats van elkaar te wijzen op de redding die van God komt, hebben we (misschien ongewild) te hoge verwachtingen van elkaar, waar we niet aan kunnen voldoen. Ik verlang er naar mijn hoop en mijn verwachting van God meer uit te spreken. Wat een rijkdom ligt er voor ons!

Mis dit speculaasrecept niet!

'The sun comes up, it's a new day dawning'

Nog nadruppelend van de regenbui waar we door heen gefietst zijn, kijk ik uit het raam van het gebouw: Regen, regen, regen, alsof het nooit meer zal stoppen! Kwam er net iets van 'zon' over mijn lippen? Ja zeker, ik ben dankbaar voor de zon, ook als het regent, het zou maar wat donker zijn!

's Middags tijdens de worship komt mijn oudste dochter (13) uit de creche met m'n jongste dochter (1) naar me toe, ze heeft het helemaal gehad. En ik eerlijk gezegd ook, ik ga veel te laat naar bed. Dus doen we gauw onze jassen aan en trotseren weer en wind en fietsen naar huis. Thuis neem ik haar lekker naast me in bed, ze pakt m'n kettinkje en zegt: 'cooool!' Zo grappig!

Dit kettinkje kreeg ik voor m'n verjaardag van m'n 11-jarige dochter, helemaal zelf uitgekozen, ik ben er heel blij mee!

En de pompoenen heb ik in huis gehaald om heerlijke soep van te maken! Ik moet nog even moed verzamelen, want vind het geen makkelijk karweitje om ze klein te krijgen! Maar als ik eenmaal een kom soep voor me heb staan en de eerste lepel in mijn mond belandt, dan is al het werk weer vergeten! 

Dit schoolseizoen heb ik bedacht om het jaar in stukjes te verdelen. Van de ene vakantie naar de andere. Zo was het van zomer tot herfst 7 weken. Mooi om te overzien, leuk om tijdens elke periode de aandacht weer ergens anders op te leggen en van te genieten. Deze overheerlijke speculaas stond eigenlijk nog niet op het programma, maar nu het weer zo koud is, schuif ik mijn schema even aan de kant en liet ik een van de kinderen speculaas maken. Gisterenavond al een stukje van genomen en als we toch bezig zijn, dan ook gelijk maar warme chocolademelk met slagroom, mmm! Lopen jullie soms ook wel eens terug naar de keuken om er nóg wat slagroom op te doen?:-)

Soms kom je op een blog weleens een 'give-away' tegen. Ik heb het nog nooit gedaan en eerlijk gezegd ben ik het ook nog niet van plan. Maar deze keer zal ik jullie allemaal het recept van de speculaas geven. Het hoort een beetje dik te zijn en zacht. Ik hoef denk ik niet verder uit te wijden over hoe lekker het is:

350 gr. roomboter
450 gr. bloem
225 gr. donkerbruine basterdsuiker
1 zakje bakpoeder
3 eetlepels afgestreken speculaaskruiden
30 minuten in een oven van 180 graden.

En dit is zomaar even een plaatje van het cadeaupapier wat we nu in huis hebben, ik vind 't zo'n mooi, gezellig papiertje! Ik zou het bijna weggeven zonder cadeautje erin! (lol)

De boel omdraaien.

Terwijl ik in de rij sta voor de kassa, valt me het prachtige ingevlochten haar van de dame op die op dat moment bij de kassa staat. Mijn oog blijft er op rusten, of ik nu wil of niet. Ik sta mezelf ontzettend af te vragen hoe ze dat nou toch voor elkaar heeft gekregen en of ze het wel écht zelf heeft gedaan.
Ik ben niet zo heel erg kunstig met dat soort dingen, maar probeer er weleens iets van te maken.
En zo ook mijn dochters. Terwijl ik bezig ben m'n bloghuisje wat gezellig aan te passen, maakt m'n dochter een prachtige creatie in mijn haar, best leuk voor een eerste keer! Om zich daarna op elkaars haren te storten, erg gezellig!

Nog niet zo heel lang geleden had ik een andere bloglook, maar ik houd van eens een andere kleur of stijl of lettertype. In onze huiskamer vind ik dat ook altijd leuk, maar dat kent z'n grenzen. Zo had ik voordat de zomer begon aangekaart dat het wel erg leuk zou zijn om de boel eens om te draaien. En toen ik eens thuis kwam, was de verassing groot toen alles anders stond. Maar dat er zoveel bij komt kijken, daar had ik niet aan gedacht: Alle boeken uit de boekenkast (en er ook weer in!), lampen op andere plekken hangen met de nodige snoeren die weer weggewerkt moesten worden. Maar het resultaat mocht er zijn.

Toen werd het herfst en begon het weer te kriebelen. 'Het lijkt me toch wel érg leuk als...' Maar nu moet ik nog een jaartje geduld hebben, dat geeft niet, dat heb ik wel;-)

Draaien jullie de boel ook wel eens om in de huiskamer?

Worstelen

Vandaag, en eigenlijk de laatste twee weken worstel ik met een kwestie, waar ik inhoudelijk niet over kan bloggen. Misschien is dat juist wel goed zo, omdat het voor anderen makkelijker wordt om er iets uit te herkennen. Ik ben er in ieder geval een beetje door van slag, kom er niet echt uit, alleen heel, heel langzaam, stapje voor stapje, wordt het beetje bij beetje duidelijker welke stap ik moet nemen. Ik moet er bij zeggen dat dat elke keer precies op tijd is. En ondertussen zeg ik wel 1000 keer tegen mezelf: ik wéét het gewoon niet en ik heb zóveel wijsheid nodig!

Het zorgt er voor dat ik dwars door alle werkzaamheden door en de afleiding die ik soms bewust zoek, mijn hart toch richt op God om ook maar een glimp van Hem op te vangen. 

Vandaag ving ik zo'n glimp... of is dat te zacht uitgedrukt? Ik heb het al vaker opgemerkt, maar het werd me weer zó duidelijk dat een mooi lied mijn hart kan raken.

De volgende drie liederen raakte me in het bijzonder. De eerste vormt de schreeuw in mijn hart.
De tweede raakt de onwrikbare zekerheid die diep in mijn hart geworteld en gegrond is.

Bij de derde stroomden de tranen over m'n wangen terwijl ik soepballetjes aan het draaien was, omdat het precies verwoordt waar ik en waar we allemaal zo'n behoefte aan hebben.

Als je de tijd neemt om te luisteren, ik bid dat het een zegen voor je zal zijn!

Huismus

Vanmiddag leek het me leuk om met m'n vier meiden te winkelen. Dat doen we niet zo vaak, ben meer van het type huismus, dan dat ik van alles onderneem. Toch ontkom je er niet aan en dat hoeft ook niet, want het is uiteindelijk meestal wel gezellig. Een museumpje vind ik ook altijd wel leuk. Maar het gebeurt niet vaak dat ik ze alle vier tegelijk mee neem. 

Ik deed dus even aan een snelle opruimaktie, een ochtendje met 2 peutertjes extra laat zo z'n sporen na;-). Ik verheugde me bij voorbaat om thuis te komen en het daar opgeruimd te vinden en een glad aanrecht aan te treffen en gelijk de nasi te kunnen gaan maken.

In het winkelcentrum was het erg druk, dat had ik niet verwacht. Zouden mensen al bezig zijn met sinterklaasinkopen? Het zou me niet verbazen. We ruilden een bloes in, kochten wat shirtjes en een lekkere warme trui, oorbellen voor iemands verjaardag, een nieuwe speen, die was aan vervanging toe, luiers, kraamcadeautjes en deo... Het is maar even dat jullie het weten!

Hoewel de jongste niet in de buggy wilde, maar wilde lopen, de op een na jongste om de vijf minuten kwijt moest dat ze trek had en de oudste een typisch puberige bui had, was het best gezellig. Maar wellicht was het uitgekozen tijdstip niet de meest ideale en kunnen we zoiets beter doen op zaterdagochtend en niet op donderdagmiddag uit school. 

Eerlijk gezegd had ik me het in m'n hoofd ook heel anders voorgesteld, we zouden een ijsje bij de hema kopen, maar ik vond het te warm voor een jas en had het daardoor te koud voor een ijsje. En ik zou voor allemaal iets gekocht willen hebben, maar zie daar om de een of andere vage reden ook weer van af, ik denk omdat ik zo gauw niet kon bedenken wat ze 'nodig' hadden. 

En thuisgekomen zag ik een sms-je van iemand die nog wel t-shirts kon gebruiken, ik had er naar gevraagd, maar was het daarna vergeten te checken of er een berichtje terug was gekomen.

Nu giet het van de regen, ga ik onze kleine meid naar bed brengen, neem een douche en nestel mij op de bank met wat boeken en misschien een haakpen...

Soms móet je gewoon even bloggen, maakt niet uit wat;-)

Niet vechten!

Pinterest

Vorige week kwam er een oude zuster bij me op visite. Ze zei iets dat mijn hart raakte en dat ik nooit wil vergeten. Ze gaf het als goede raad aan een jonge broeder die zijn huis opengezet heeft voor een moslim, waar hij veel mee discussieert. Ze zei:

'Ga niet vechten!! Laat het woord van God spreken, dat is krachtig genoeg!'

Wat mooi en waar! Niet vechten met woorden om je gelijk te halen, om jezelf te verdedigen, om jezelf te sparen.

De gedachte om met vrede in je hart een besluit te nemen, om met vrede in je hart een reaktie te geven. Ik vind het zo mooi dat ik mezelf daarin wil oefenen, maar hoe ga ik dat doen? Hier kun je m'n blog over 'vrede' vinden, die ik van de week heb geschreven. Daar staan wel wat dingen in, waar ik wat mee kan. Vooral het feit dat vrede de afwezigheid is van innerlijke boosheid, irritatie, vrees, opgejaagde gevoelens, morele conflicten. Wat herken ik deze dingen!
De enige oefening die nu bij me opkomt is, zodra ik een van deze dingen in mijn hart ervaar, ze heel concreet bij Jezus brengen. En daar bij bedenken dat de echte vrede, 'Shalom', niet gebaseerd is op gevoelens, maar op feiten. Jezus heeft ook al die boosheid, irritatie, angst, opgejaagdheid, conflicten op zich genomen! Hij is een Hogepriester geworden, die kan meevoelen in onze zwakheid. Door dat te geloven vind ik vrede.

Spreken vanuit vrede, niet vechten met woorden, daar win je niets mee, daar verlies je alleen maar de waardevolle dingen die er echt toe doen, soms zelfs een vriend of familielid. Terwijl God er naar verlangd dat we vredestichters zijn, door te leven en te spreken vanuit Zijn Woord.
Wat een uitdaging in je huwelijk, in de opvoeding, in de relaties met mensen in je familie, uit de gemeente of in de buurt!
Wat heerlijk dat ik bij mezelf beginnen mag, dat ik me mag vullen met die Vrede, die alle verstand te boven gaat!

Heb voor zover het van u afhangt vrede met alle mensen.

Eenvoudig leven (12)

Het is lang geleden dat ik over 'eenvoudig leven' heb geblogd. Maar ik kwam een tekst tegen en moest er toch weer erg aan denken. Je vind er ook iets in dat te maken heeft met een eenvoudig leven dat zich richt op anderen.
Denk eens na over de volgende tekst:

"Maar voor wie tevreden is met wat hij heeft, is het geloof grote winst!"
1 Timotheüs 6: 6

Ineens moest ik denken aan mijn hart als een huis, een vergelijking zoals die wel vaker gebruikt wordt.
Het kwam omdat ik voor m'n verjaardag een boek had gekregen: 'Jouw hart, Gods huis!'
En ook omdat ik een lief kaartje van een vriendin kreeg met een tekst voor het komende jaar:

'Eén ding heb ik van de Heer verlangd, dat ik zal zoeken: Dat ik wonen mag in het huis van de Heere, al de dagen van mijn leven, om de lieflijkheid van de Heere te aanschouwen, en te onderzoeken in Zijn tempel.'

Je komt het zo vaak tegen, van die prachtig ingerichte huizen, heerlijk schoon en opgeruimd, geordend en vol kleur en sprankelend:

De werkelijkheid is in veel huizen anders. Er kan een bank staan die niet goed meer schoon te krijgen is, een vensterbank die aan vervanging toe is, eigenlijk zouden de lamellen weg moeten, mooie gordijnen zouden het huis veel warmer maken, al het speelgoed lijkt geen vaste plek te hebben. Daar kun je allemaal naar kijken en er over mopperen en het is ook allemaal zo, maar je kunt ook kijken naar de prachtige bloemen die iemand gekregen heeft, kastanjes die nog vers liggen te glanzen in een bakje. Naar de gastvrouw, ze heeft af en toe wel kuren, maar ook een warm hart voor de mensen en over het algemeen maakt ze een tevreden indruk.

En nu het hart. Het ziet er niet luxe uit, eenvoudig, sober, er is niet te pronken met een engelengeduld, en wat meer geloofskleur zou het hart zoveel aantrekkelijker maken. Een lakje nieuwe, frisse moed aan de muren...ja, het zóu allemaal mooier kunnen!

Gelukkig is dat niet het enige dat te zien is. Ik zie de 'trouw' die al jaren een heerlijke geur verspreidt. Opeens valt me de genade op, die elke dag, als je de ramen even openzet als een frisse wind door het huis waait. En wat er ook allemaal maar aan mankeert, in het hart ligt wél overal ontvangen vergeving: in de keuken, in de slaapkamers, op zolder, in de badkamer, óveral en dat maakt het gezellig en sfeervol. Er is zelfs zoveel dat er genoeg is om iedere bezoeker met handenvol mee terug naar huis te laten gaan. Maar laat ik het belangrijkste niet vergeten, iets waaraan het hart z'n charme, heerlijkheid en kostbare pracht te danken heeft. Dat is de GastHEER, Die zorgt dat iedereen zich er thuis voelt, die altijd vol goede moed weer aan de slag gaat, die vol vreugde geniet van alles wat er te doen is, die let op de kleine details, die zorgt voor een geest van tevredenheid en geen dag voorbij laat gaan zonder je te vertellen en te laten merken hoeveel Hij van je houdt. En wanneer er iets is waar Hij graag samen met je aan wil werken, dan is dat nooit te zwaar. Hij heeft absoluut oog voor de dingen die beter kunnen en mooier... maar Hij zal je er niet om veroordelen, heeft zelfs gezegd: 'Laat dat maar aan Mij over!'

Hoe je hart er ook uitziet, als Jezus niet alleen je Gast, maar ook je Heer is, dan is er hoop en kun je uitzien naar een dag dat er zelfs geen vúiltje meer in de lucht is!