Look! He's on His way!

De afgelopen tijd zijn er nogal wat dingen die me emotioneel erg raken. Of lijkt alles wel veel dieper binnen te komen dan anders. Vaak komt het doordat ik iemand lief heb en op de een of andere manier pijn zie hebben. Dat kan een oudere lieve tante zijn, die verteld dat haar nóg oudere vriendin is overleden. Dat kan een zoon zijn die al maanden pijn in zijn rug heeft en het zo dapper draagt. Dat kan een zus zijn die verteld wat haar dwars zit. Maar het zijn ook onverwachte zegeningen, de pijn van een tennisarm die verdwijnt en niet meer terug komt. Iemand die ons twee boodschappenkarren vol boodschappen cadeau doet. Een bankstel wat we over kunnen nemen. Of ik hoor dat een stel dat al jaren getrouwd is, nu eindelijk een kindje verwacht.

Op een gegeven moment loopt mijn hart over,

verlang ik om alleen te zijn 

en mijn hart en tranen uit te storten 

bij mijn hemelse Bruidegom. 

Het is advent. Ik heb besloten me niet druk te maken en elke dag met Jezus te leven en van Hem te ontvangen. Daar wil ik over bloggen in de maand december. Over mijn leven met God, het zal de een meer aanspreken dan de ander, maar ik denk dat het goed is om te doen. Ik bid voor zegen.

Vanochtend las ik een prachtige dagtekst:

'Look! I'm sending my messenger on ahead to clear the way for Me. Suddenly, out of the blue, the Leader you've been looking for will enter His Temple - yes, the Messenger of the Covenent, the One you've been waiting for. Look! He's on His way!' A Message from the mouth of God of the Angel Armies.'
Mal. 3: 1

Zo mooi om dit laatste stukje van het jaar, wat toch altijd een bijzonder stukje is, mee te beginnen!
God geeft woorden die mijn hart vol met tranen troost geven en nu al veegt Hij sommige daarvan weg!

Een tikje van de Vredevorst

Die adventstijd... 

Druk ben ik er in mijn hoofd (en achter de naaimachine) mee bezig geweest.

Nu stop ik ermee.

Ik wil maar gewoon elke dag met Jezus leven.

Er op vertrouwen dat ik Hem zal ontmoeten

elke dag.

En dat ik de kennis van Hem en Zijn diepe liefde

door mag geven aan de mensen om me heen

elke dag.

Hopend dat Hij Zich thuis voelt in ons huis,

Zichzelf kan zijn

omdat we Hem zo nodig hebben

elke dag.

Het is alsof de Vredevorst even zachtjes op mijn schouder tikt,

me geruststelt

Ik ben er echt wel bij! 

elke dag! 

Maak je niet druk

Ontvang van Mij

elke dag!

Uitslag Give Away

De uitslag is bekend! Ik wilde wel zoveel dagboeken hebben om iedereen er één te kunnen geven, maar helaas! Alle namen op papiertjes geschreven en dubbel gevouwen in een bakje gedaan. 

Ik wilde eens iets anders en mijn man kwam op het lumineuze idee om niet het eerst getrokken lootje te laten winnen, maar de laatstse. Vanochtend onder het ontbijt trokken m´n dochters en ik alle lootjes,.. 

Er bleef er één over:

En die was van: 

Gefeliciteerd Gerda! Laat me even weten wat je adres is via cjvanvuuren76@gmail.com 

Inspirerend

Vanochtend werd ik weer wat fitter wakker gelukkig! En zo´n rustdagje met daarbij het gebed van een vriendin blijkt ook goed te zijn voor mijn arm, ik heb er geen last van op het moment! Het voelt nog niet helemaal goed, maar de pijn is nu weg, zo fijn!!

Even een foto-blogje. Afgelopen woensdag zijn er weer zakjes voor de adventsslinger genaaid en deze keer niet alleen door mij. Vorige week zag ik het niet zitten om m'n dochters mee te laten naaien, maar deze woensdag had ik de hele middag en avond de tijd hiervoor. En genoten dat ze heeft! 

Vanochtend had ik vier peuters om op te passen, ze spelen elke week met elkaar, elke week bij een andere peuter thuis. Ik had een tent gemaakt, ze hebben heel leuk gespeeld, ik kon zelfs nog wat haken!

Gisterenavond heb ik eindelijk een beginnetje gemaakt met een 'inspiratiemuurtje' Ik schreef er ooit een blog over en beloofde toen er nog een keer over te bloggen. 

Met deze op ooghoogt, omdat ik dat zo'n mooie belofte vind als ik denk aan al het onrecht wat er in de wereld is.

Het was alleen niet zo slim om deze muur in een gangetje te beplakken waar het licht het niet deed. Nu zitten er veel ribbels in... maar een beetje textuur maakt het juist inspirerend, zei de moeder van een van de peuters. En zo is het!

Hartbewaking

Vandaag word ik met een stevige hoofdpijn wakker. Daarbij komt dat sinds twee dagen m´n ´tennisarm´ weer in alle hevigheid terug is gekomen. Een heel vervelende pijn die met allerlei gekke dingen, tot een kop thee pakken toe, opspeelt.  Er is niet heel veel voor nodig om met negatieve gedachten gevuld te worden. Ziek kun je niet zijn als je moeder bent, maar ik heb een vriendin die me ooit geleerd heeft dat het belangrijk is om goed voor jezelf te zorgen en de seintjes in je lichaam serieus te nemen. Niet altijd maar doordraven en alles bagatelliseren. Met dat in mijn achterhoofd besluit ik wel gewoon mijn oppasjongetje te laten komen, maar het overblijven op school af te zeggen. Ik vraag God of Hij een beetje extra voor me wil zorgen.

In de ochtend, als die twee peuters lekker aan het spelen zijn, lees ik m´n dagboek, dat ik een poos terug voor een euro bij de kringloop heb gekocht. Er staat een hele mooie tekst in, een tekst die ik denk ik al 15 jaar met me mee draag:

Vrees niet, want Ik ben met u; zie niet angstig rond, want Ik ben uw God. Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun ik u met mijn heilrijke rechterhand.'  (Jes. 41: 10)

Het kost me een klein beetje moeite om deze tekst heel persoonlijk tot mijn hart te laten spreken als woorden van God voor mij op dit moment. Maar het lukt en ik koester de woorden. Het dagboek laat ik vandaag open liggen, zodat ik er steeds aan herinnert wordt. En ik dank God voor m'n vriendin, al is het jaren geleden dat ik dat van haar oppikte, vandaag ben ik er dankbaar voor. Vandaag zal ik extra waakzaam zijn met wat er wel en niet mijn hart binnenkomt.

'U bent altijd bij mij' van Aukje en Wilkin van de Kamp

Dit boek stond al een paar weken in de boekenkast. Ik wilde eerst een paar andere boeken uit hebben, voordat ik met een nieuwe begon. En daarbij, op het moment dat ik er aan zou beginnen, zou het moment met rasse schreden dichterbij komen dat ik op de laatste bladzijde terecht zou komen. En dat is precies wat ik niet wilde.

Elk hoofdstuk is gewoon heel mooi, ik schreef een poosje terug over 'het leplam', dat had ik uit een beschrijving van dit boek, toen ik dat had gelezen, wilde ik het graag helemaal lezen en heb ik het voor m'n verjaardagsgeld gekocht. De verhalen over hoe een goede herder met zijn schapen omgaat zijn ontroerend, en dat is het beeld dat David schetst over hoe God met ons om gaat! 

Ook het hele proces wat Aukje beschrijft over de periode dat zij borstkanker had, sluit daar heel mooi op aan en laat zien dat God een Goede Herder is, die altijd bij ons is!

Pinterest

Er is toch wel een hoofdstuk dat er voor mij uitspringt. Het citaat wat ik overneem is eigenlijk niet genoeg, want de bedoeling van dat 'dal van diepe duisternis' maakt het nog veel mooier.

'Sommige mensen denken nog steeds dat God Zijn best moet doen om ons te beschermen tegen gevaren, ziekten, lijden en een vroege dood. Zij zijn God gaan zien als iemand die er is om hun leven gelukkig en aangenaam te maken. Zij vergeten echter dat wij in de 'tussentijd' leven: de tijd tussen de hemelvaart en de wederkomst van Jezus. In deze 'tussentijd' heeft Jezus ons opgedragen om het Evangelie tot aan de uiteinden van de wereld te verkondigen. Jezus heeft niet gezegd dat ons in de 'tussentijd' niets zal overkomen. Hij beloofde: 'Houd dit voor ogen: Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld' (Mat. 28: 20)
(...)
In de 'tussentijd' houden we ons vast aan deze en andere beloften uit het Woord van God. In de 'tussentijd' zullen we 'de krachten van de toekomende eeuw smaken' (Hebr. 6: 5 NBG). Bovennatuurlijke genezing, bevrijding, tekenen en wonderen zullen de gelovigen volgen in de Naam van Jezus. Door de Heilige Geest mogen we hier nu al iets van proeven. Het is een heerlijke voorsmaak voor wat ons te wachten staat als Jezus terugkomt. Het betekent echter niet dat het leven van Gods kinderen in de 'tussentijd' zonder gevaar, ziekte of lijden is. Tot Jezus terugkomt leven we in een gebroken wereld die de liefde en nabijheid van de Goede Herder hard nodig heeft.'

Call the midwife!

Was het een paar jaar geleden 'Het kleine huis op de prairie' wat de klok sloeg in huize van Vuuren. Nu is het 'call the midwife'!

Kennen jullie deze serie? 

Het gaat over een 'verloskundigenpraktijk' of 'zusterpost' dat gerund wordt door nonnen en verloskundigen. Zoiets. Eerlijk gezegd... ik moet er niet zoveel van hebben. 

Ik weet niet of meer vrouwen daar last van hebben, maar het zien van een bevalling en dan vooral het moment dat dat kleine hummeltje aan de moeder gegeven wordt, dat raakt me nog steeds en ik vraag me af of dat ooit over gaat! Zoiets moet niet om de haverklap in een serie van de ene aflevering op de andere op mijn netvlies komen. 

Er gaat van alles goed, hoor, maar ook wel eens wat mis, je weet het nooit! En dan die vrouwen die aan het bevallen zijn, ik hoor het allemaal voorbij komen, ook als ik niet kijk en ik heb er mijn buik van vol!

'Het kleine huis' vond ik eigenlijk al wel spannend genoeg, zelfs zo dat ik vaak niet mee keek. Nu is niet het hele gezin verzot op deze serie, alleen M (14) en M (12) en nog een persoon waar ik verder geen hoofdletter van zal toevoegen. L(10) wil het allemaal  niet zien. Dat vind ik dan wel weer mooi ofzo, dat ze zelf aanvoelen wat nou wel of niet goed is voor ze om naar te kijken. 

Ik ben er ergens nog heel erg blij mee, dat ik niet in de greep van zulke series geraak, ik weet precies hoe dat zou gaan. Ik zou niet rusten... nee, ik zou niet aan de slag gaan voor ik zo goed als alles gekeken had!
Voor nu even genoeg. Ik houd het voor gezien, er is weer iemand aan het bevallen (en hóe!).
Ik ga in bed nog even lekker rustig lezen!

Give Away dagboek

Gisterenavond was een bijzondere avond. Met 4 andere vrouwen heb ik gewerkt aan een dagboek voor vrouwen. 100 stukjes, ieder 20 stukjes geschreven. Met heel veel plezier en enthousiasme hebben we hier aan gewerkt. Niet iedereen kende elkaar en we vonden het leuk om elkaar een keer te ontmoeten. Gisteren was het zover en kregen we de eerste exemplaren in ontvangst van de redacteur vanuit uitgeverij Jongbloed. 

Er zitten 5 mooie ansichtkaarten bij:

Het lijkt me heel leuk om dit boek aan één van jullie cadeau te geven! Als je mee wilt doen met de verloting, laat dan een berichtje achter. Dat kan onder deze blog, maar ook op mijn facebookpagina (hiervoor maak ik even een uitzondering in mijn facebookloze periode!) en voor degene dichterbij kan het ook in een mailtje of whatsappje!:). Voor nog weer anderen die anoniem willen blijven op het web: cjvanvuuren76@gmail.com

Maandag 24 november maak ik de uitslag bekend. 

Dan nog even een foto van mijn beginnende adventsslinger, de eerste 5 zakjes zijn klaar. Ik heb nog geen idee wat ik er in moet doen, jullie? In elk geval een briefje met daarop het Bijbelgedeelte van die dag. Maar ik wil er ook wel een kleine verrassing in doen, maar weet niet zo goed waar ik aan denken moet.

Nog een leuk ideetje gehaakt! Klik op het plaatje en je komt bij het patroon.

Nog iets over deze blog. Ik ga bovenin een paar labels plaatsen met verschillende onderwerpen. Deze labels verander ik af en toe, zodat je makkelijker eens bij een onderwerp kunt kijken wat je aanspreekt. 

Fijn weekend allemaal!

Twijfelachtig moederschap

Pinterest

Heerlijk woensdagje! Eindelijk mijn naaimachine erbij gepakt. Ik weet nu ook waarom dat er maar steeds niet van komt. Ik heb vier dochters die alle vier dolgraag iets willen naaien of zelfs alleen maar even een hendeltje omhoog en omlaag willen doen! Zodra ik m'n naaimachine tevoorschijn haal zijn ze helemaal enthousiast en hopen ze dat ze er ook iets mee mogen doen. Vervolgens voel ik me schuldig als dat niet mag. Het is niet zozeer dat ik ze dat pleziertje niet gun, maar ik voel me zelf gewoon te onkundig met dat ding. Maar vandaag heb ik 'm toch gepakt, twee dochters waren thuis, ik ben weer een ervaring rijker. Nl. dat als je zelf helemaal ergens verdiept in bent, je kinderen zich vaak ook helemaal ergens mee vermaken. Het is goed om dan niet steeds maar naar ze te kijken, maar gewoon lekker te laten gaan. Vanochtend gingen ze aan de haal met de verbanddoos, het meeste is nu niet meer bruikbaar, maar ze hebben zich heerlijk vermaakt!
Bovendien heb ik iemand in onze gemeente gevonden die veel kundiger is in het bedienen van de naaimachine, zij komt een keer een donkere, druilerige wintermiddag omtoveren in een groot naaifestijn!:))

Pinterest

Na het in elkaar flansen van 5 zakjes voor de adventsslinger hebben we alle verbandrommel opgeruimd en heb ik poffertjes gebakken. Ook al weer zoiets waar ze altijd mee mee willen helpen. Maar ik doe het liever maar gewoon zelf, dan ontstaat er al troep genoeg! Natuurlijk opnieuw lichtelijk schuldig bevonden en twijfelachtig over mijn moeder-zijn. Vandaag weet ik er goed raad mee, ik schuif het allemaal netjes aan de kant, ze kunnen maar beter blij en tevreden zijn dat ik poffertjes bak! Ik had het er pas nog met mijn moeder over, dat ze ook altijd liever maar alles zelf deed in de keuken. Ik herinner me nog dat ik op de geur van gebraden gehaktballen afkwam en zo de kunst van het koken af heb gekeken. (Overigens mochten degene die pas later uit school kwamen wel zelf hun poffertjes nog bakken.)

Pinterest

Net heb ik nog even een vergadering van de zendingscommissie voorbereid, nu ff lekker bloggen en straks nog even wat haakwerk oppakken. Ik ben een deken aan het haken en denk dat ik nu eerst een heleboel draadjes af ga werken voordat ik weer verder ga!

Pinterest

Nog even geen foto's van het naairesultaat deze keer, maar heus, het komt!

Blessing my home

Wat zit ik toch gek in elkaar af en toe. Komt me gisterenavond dit ene artikeltje van FlyLady onder ogen, met tot gevolg dat ik vanochtend toch als een raket door m´n huis ben gegaan. Voor 9 uur had ik de ramen gezeemd, de was gevouwen, gestoft en voor 10 uur had ik het hele huis stof gezogen, de vloer gedweild, nog een was gevouwen en alles netjes aan kant.

En dat heet dan: 'Blessing my home', een ander woord voor 'huishouden' die ik vaker ga gebruiken, net als 'm'n huis gezellig maken'. L (10), die een beetje ziek is en een dagje thuis blijft, zag iets heel anders voor zich toen ik vertelde dat ik eerst 'blessing the home' ging doen!

Om 10 uur maakte ik een bakje met fruit klaar, dronken we koffie en heb ik nog gauw wat koekjes de oven ingeschoven. Zonde van de geur van schoonmaakmiddelen, maar dit is ook heerlijk!

M'n ideeën over advent vorderen langzaam. Ik heb een lijst met Bijbelgedeelten die we kunnen lezen in deze tijd. Ik wil héél graag een soort van stoffen puntzakjes maken en daar een soort van ketting van maken. Ik zag het ergens, maar kan het niet meer vinden.
Nu bedenk ik ter plekke dat ik ooit van een vriendin wat restjes stof heb gekregen, van haar moeder, die ooit bezig was met quilten. En het zijn nog kerstachtige stofjes ook!

En nog meer:

 

M'n handen jeuken om er mee aan de slag te gaan, maar ik weet nog niet zo goed hoe ik het moet doen. 

Jullie gaan het zien!:)

Geen gejakker!

Het is al laat in de avond als ik onder het lezen van de profeet Amos in slaap val. En het is zo heerlijk dat ik de volgende ochtend niet zo vroeg hoef op te staan als andere dagen. Ik twijfel nog even als ik om een uur of 8 wakker wordt, of ik er uit zal gaan om te hardlopen, maar val niet lang daarna toch nog in een heerlijke slaap. Zelfs onze jongste wordt pas om kwart voor 10 wakker! Later in de ochtend lees ik een email van een vriendin die er wél vroeg uit is gegaan en wél ging hardlopen en genoot van het mooie kleurenspel van een prachtige zonsopgang... Ik weet dat het goed is geweest om wat slaap in te halen, maar toch... heb ik dit gemist, het was zulk prachtig weer!
(Lees hier de prachtige blog over 'de restanten van een verloren paradijs!!)

Later op de dag rijden we een flink stuk landinwaarts voor een bezoek aan m´n schoonouders. Wat een gejakker toch op die drukke snelweg, ik word er een beetje zenuwachtig van. Op stukken waar je 120 mag rijden, wordt er ook van je verwacht dat je 120 rijdt, liefst net nog ietsje harder. Maar dan blijf ik onverwachts achter een vrachtwagen hangen, die zo´n beetje 80 rijdt. Ik word er rustig van, blijf expres even achter hem rijden, zolang de auto´s me voorbij razen. Wat heerlijk, om niet te hoeven haasten en te stressen en te racen. Ik bedenk dat we nergens in Gods Woord opgeroepen worden om door het leven heen te snellen. Ja, we moeten ons uit de doodsslaap haasten! Maar dat betekent vaak in het alledaagse leven dat we stil gezet worden en oog krijgen voor de kleine dingen. Ik zie hoe de zon de herfstkleuren van de boomtoppen in vuur en vlam zet en geniet van dit ´stille´ moment. Ben dankbaar dat de goedheid en schoonheid van Gods schepping te proeven zijn, ook nog later op de dag, voor de vermoeide uitslaapster.

Als we nog later op de dag even het bos in gaan, strooit de Schepper ook hier met creativiteit, kleur en verassingen. We gaan paddenstoelen zoeken! Ik ben verrast door het ontzettend grote enthousiasme van m´n peutertje, ze gilt van plezier!

Al zoekend spreek ik m'n hoop uit dat we een rode vinden met witte stippen. En gek... omdat ik zo bezig ben met die goedheid van God en ik weet dat mijn Schepper deze uitgesproken hoop ook heeft gehoord, verwacht ik er ook echt één te zien. Maar waar moet ik kijken? Als ik links zoek, dan staat hij misschien wel rechts, of een stuk verder het bos in... Er zijn paddenstoelen genoeg, maar die rode...

Het einde van de wandeling is al in zicht en ik geef het bijna op, kijk toch nog een keer in het rond en ja hoor, dáár zie ik 'm staan! 'Heb je je zin weer gekregen?!' roept m'n geliefde plagend...

Even gedraag ik me als een enthousiaste peuter.

We rijden weer naar huis, ik zit achter het stuur en ben diep verzonken in gedachten. De zon strooit nog even royaal met haar laatste stralen licht. Het duister valt als een zachte deken over ons land. Een deken, met liefde en zorg gemaakt door Iemand die het goede met ons voorheeft. Of  als de vleugels van een hen, over haar kuikens heen gespreid, ik vind het een mooi, liefdevol, rustig beeld. Zo heel anders dan de angst die het donker van de nacht op kan roepen. Zo meer als het bedoelt moet zijn.  Geen licht... zodat we even niet hoeven te jakkeren en te haasten. Zodat we even niet hoeven te zorgen. Zodat we tot rust kunnen komen. Zodat we even onze moede hoofden neer kunnen leggen. Zodat we even niet hoeven na te denken. En ondertussen blijft Hij dicht bij ons, wakend en zorgend.

Onverdeelde aandacht

Ook al duurt het nog even, stiekem ben ik al een beetje aan het denken aan advent en aan kerst. Komt het omdat ik altijd rond deze tijd van het jaar aan mijn opa denk? Hij zou overmorgen jarig zijn geweest en had het altijd gezellig in de huiskamer met kerstlampjes en vaak in oktober galmden de kerstliederen al uit de casetterecorder. Of komt het door de adventstijd van vorig jaar? Toen heb ik voor het eerst allemaal leuke 'bakjes' van wc-rolletjes gemaakt met in elk bakje een opdrachtje, een lied, een tekst of iets anders, om zo naar de kerst toe te leven.

Waar het ook vandaan komt, het lijkt me leuk om er ook nu weer aandacht aan te geven. Om met de kids die dat nog leuk vinden toe te leven naar het kerstfeest.

Op internet zijn tal van ideeën te vinden. Het 'deuren-thema' spreekt me wel aan.

Op deze blog staan ook genoeg leuke ideeën.

Deze is ook grappig:

Of zal ik nu eindelijk eens de naaimachine tevoorschijn halen en leuke puntzakjes maken? Iets simpels, zodat de meiden het ook kunnen.

Hebben jullie nog ideetjes? 

Voor mezelf zet ik de maand december al een paar jaar apart. Het is een drukke maand, als ik er voor zorg dat ik verder geen andere afspraken heb, dan lukt het me beter om alles voor te bereiden.

Deze keer ga ik nog een stapje verder. Ik wil heel graag leren om mijn 'onverdeelde aandacht' te geven. Aan God, aan mijn man, aan onze kinderen, aan het huishouden, aan familie en vrienden. Te vaak ben ik nog met van alles en nog wat tegelijk bezig. 

Ook is de maand december een ideale maand om terug te kijken naar het afgelopen jaar, om dingen af te sluiten, om straks weer 'onbevangen' het nieuwe jaar in te gaan.

Een site die ik sinds kort regelmatig bezoek is titus2.com. Vooral sommige artikelseries zijn leerzaam en sluiten ook mooi aan bij het jaarthema dat ik dit jaar heb (zelf-discipline). Ook daar kan ik trouwens nog eens even goed over nadenken: wat wordt mijn nieuwe jaarthema? Ik denk aan 'onverdeelde aandacht' of  'onbevangen op weg' of... ?

Tegen de tijd dat het oude jaar zo'n beetje afgelopen is, moet ik ook een keuze maken over m'n facebookgebruik. Een poosje heb ik echt overwogen om er helemaal mee te stoppen. Maar juist in die donkere (soms een beetje depri)wintermaanden, heb ik het altijd wel als prettig ervaren om even uit m'n eigen wereldje te stappen en geïnspireerd te worden door anderen. Ik denk er nu over om fb afwisselend te gebruiken, bv 2 of 3 maanden wel/ 2 of 3 maanden niet

Maar komaan, het is nog maar 7 november! Het komt vast door dat kaarsje dat op tafel staat! 

Toch ben ik wel serieus benieuwd naar jullie ideetjes/plannetjes/gedachten over de maand december, laat het me weten!

Open Doorsdag (3)

Het laatste stukje verslag van de Open Doorsdag.
We waren gebleven in Syrië, ik ga daar nog even mee verder.

Pinterest

Er was een voorganger die in het begin van de oorlog bij de spreker kwam en zei dat hij het land uit wilde. Het gevaar zou te groot zijn, er waren al veel mensen gevlucht, zijn gemeente bestond nog maar uit 15 mensen. Ze hebben gepraat en uiteindelijk is deze man gebleven.
Er was iemand ontvoerd en ze hadden deze man een groot bedrag aan geld gevraagd om hem vrij te kopen. Hij ging er naar toe. Deze voorganger gaf het geld, degene die ontvoerd was werd echter niet vrijgelaten en de voorganger werd zelf op brute wijze vermoord.
Had hij toch beter kunnen vluchten?
Nee, er is benauwdheid, lijden, veel verdriet.
Maar er is ook genade en zegen van God.
De kerk die bijna leeg was, heeft nu geen plekje meer over voor nog meer mensen!
Christenen zijn het doelwit. Juist nú is het tijd dat de kerk opstaat in eenheid!

De verhalen, de getuigenissen waren mooi, maar schoven het lijden, de rouw, het intense verdriet niet aan de kant. De gruwelheden die we op tv zien, ze gebeuren echt. De mens is verandert in een beest. En er gaan duivelse gedachten als een kanker van onder de grond de wereld rond.
En juist daarom moet de kerk ontwaken!

Voordat de oorlog begon, kwam Anne vd Bijl spreken in Syrië. Hij sprak over lijden. De mensen werden er niet echt blij van en vroegen of hij niet een bemoediging voor hen had. Maar hij zei: 'Het spijt me, als ik op een preekstoel sta, dan spreek ik alleen wat God tot me gesproken heeft.'
Niet lang daarna brak de oorlog uit en waren de mensen dankbaar voor de boodschap die Anne hen had gebracht, het was een voorbereiding geweest.

Een laatste oproep klonk uit de mond van deze voorganger, om het Evangelie te verspreiden en niet bang te zijn.
Want, waar ga jij heen?
Er zijn twee plekken:
1. Jezus is in je hart en je zult eeuwig met Hem leven.
2. Je hart is leeg en je zult eeuwig verloren zijn.

Tot slot was er een broeder uit Irak, die zijn levensverhaal vertelde.
Het zou te lang worden om dit hier te beschrijven.
De laatste oproep van deze voorganger was gebed voor Irak. Of we allemaal een plaats in Irak wilde uitkiezen en elke dag zouden bidden of Jezus in deze plaats Zijn werk zal doen.

We hebben veel gezongen, ook werd het lied 'I have decided to follow Jesus' opgenomen en dit nemen ze mee de wereld in om Christenen die op dit moment vervolgd worden te bemoedigen. Bemoedigen dat zij er niet allen voor staan. Dat ook wij die keuze gemaakt hebben, die hen zoveel lijden kost. Dat we als lichaam van Christus met hen mee lijden.

Mochten deze blogs naar meer smaken. Je kunt hier de toespraken bestellen!