There is one body

Wat zou ik jullie allemaal graag meenemen naar de gebedsavonden! Ook gisteren was het een avond die ik niet graag gemist had. Voordat het bidden begon en tussen de gebedsblokken door luisterden we naar een klein koortje van 5 vrouwen. Maar vergis je niet, er kwam een prachtig geluid uit! En zó hard, dat kwam echt niet alleen door de microfoon.´Wat stijgt er een geluid op naar de hemel uit Rotterdam´ ging het door me heen. In al die kerken die we rijk zijn. En dat geluid komt niet van ons ´Hollandse kaaskoppen´, zoals we zo vriendelijk genoemd werden. Er waren Antillianen, Surinamers, Afrikanen, Chinezen en ja, onze Spaanse broers en zussen waren er ook weer. Wat een power! Wat een zegen!

Ons werd op het hart gedrukt dat we zouden bidden op de manier die we zelf het prettigst vinden. Er waren drie blokken, het eerste blok werd geleid door een Afrikaanse broeder. Hij zei nadrukkelijk dat God maar één kerk heeft en dat is Zijn gemeente hier op aarde. We baden voor de wijk, dat de duisternis zal wijken, dat er vrede zal komen. Daarna een blok die werd geleid door onze Chinese broeder. We baden voor onze stad, voor de nood, voor vrede. Tot slot een Nederlandse broeder die 3 gebedspunten met ons doornam voor heel Nederland. Wij Nederlanders debatteren zoveel, als we een probleem hebben moet daarover gepraat worden en dat kan goed zijn. Maar we kunnen nog veel leren van andere culturen, omdat er iets is wat veel krachtiger werkt, namelijk het aantrekken en in gebruik nemen van onze geestelijke wapenrustig. We hebben niet te strijden tegen mensen, maar tegen de vorsten van de duisternis.

3 donker getinte meisjes zongen en dansten er in de kerkbank vrolijk op los als achtergrond bij het koor. Een jonge jongen begeleidde het alles met een drumstel, het ritme, de muziek zat helemaal in hem en dat kwam er op een heel mooie manier uit, afwisselend hard, zacht, snel, langzaam. Een oudere jongen speelde gitaar, wat tussen de regels door een mooi effect had. 

En dan het bidden zelf. We baden allemaal hardop, tenminste, dat probeerde ik. Het lukt me nooit zo goed om me te concentreren, maar wil het wel graag leren, dus blijf ik dapper oefenen. En toen het me niet lukte schakelde ik over op tongentaal, dat is makkelijker. Deze avond hoorde ik iets nieuws. Ik dacht dat ik wel zo´n beetje wist hoe mensen konden bidden, maar deze keer werd er hard bij geklapt. 

Heerlijk toch, allemaal op onze eigen manier, zo divers en toch één! Het laat iets zien van de veelkleurigheid van God en die is groot!