maandag 21 juli 2014

Elke traan

Er waren vragen, die zijn er nog steeds.
Eerlijke vragen.
Waar God dan is in al die ellende die we zien.
Hoe kun je Psalm 91 lezen en denken aan je broeders en zusters in Syrië?
Hoe kun je Mattheus 6 uitleggen aan een vrouw in Sudan, die haar overleden kind in haar armen houdt?

Het begon als een fikse onweersbui,
Een broeiende hitte maakte me moe.
Ver weg rommelde er wat.
Het kwam steeds dichterbij.
En toen die enorme knal gevolgd door felle bliksem.
Een vliegtuig... de vragen zijn niet van de lucht.
Zo dichtbij!
En ik heb geen antwoord.
Ik worstel mee.
Ik proef de bittere smaak van twijfel.
Ik ruik de ziekmakende geur van ongeloof.

Maar dan begint het weer lichter te worden.
De donderwolken trekken weg.
De laatste regendruppels tikken zachtjes.
Wat overblijft is de frisse lucht,
de heerlijke geur van de natuur die zich verspreidt.


Het woord van God is krachtig.
Het woord van God is waar!
Ik klamp me er aan vast met alle zintuigen die ik heb.

In geloof zijn zij allen gestorven,
zonder te hebben ontvangen wat hun beloofd was. 
Zij hebben het alleen uit de verte gezien en begroet
Zij hebben zichzelf vreemdelingen en voorbijgangers op aarde genoemd.
Wie zo spreken, geven duidelijk te kennen dat zij op zoek zijn naar een vaderland.
Aangezien God voor ons nog iets beters had voorzien,
wilde Hij niet dat zij hun voleinding zouden bereiken zonder ons.


Ik zit in de auto, dit lied dringt door tot op het bot, het merg.
Er tintelt iets in mijn hart.
Een opwellende bron van vreugde komt op.
Na een lange tijd kan ik weer méézingen met heel mijn hart.
Zonder al die vragen van al die mensen.
Ik was me er niet eens van bewust.
Dat mijn vreugde en geloof weggeroofd leken te worden.
Nu weet ik dat en het is voorbij.
Het voelt als een overwinning!
En gek,
maar nu pas voor het eerst voel ik een fractie van de intense pijn, de rouw, het verdriet en kan ik wel huilen.
Tegelijkertijd met die vreugde.
Met mijn ogen starend in de verte.
Zie ik dat goed? Hoor ik het goed?
Elke tong en elke knie!
Elke traan...







11 opmerkingen:

  1. Wow kippenvel meid, wat heb je dat super mooi geschreven, hier kan ik echt iets mee, dank je wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dankjewel Lieneke, dit wens ik de nabestaanden van MH17 toe.
    Dat eens, wanneer en op welke tijd dan ook het licht door mag breken.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi omschreven Lieneke! Raak er door ontroerd...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank voor jullie reakties!! Deze blog kostte me meer moeite dan alle anderen. Normaal tik ik zo een blog weg en post ik het gelijk. Maar dit duurde iets langer en ik twijfelde of ik het zou publiceren, heb er eerst nog een nachtje over geslapen. Deze reakties bemoedigen mij ook weer, bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een bijzondere, diepe, ontroerende blog!
    Soms kun je zo door de diepte gaan he. Lijkt het zomaar of het geloof je ontglippen kan, of je vreugde weg geroofd kan worden.
    Maar God hield jou vast. Mooi, hoe je het hele proces zo diep onder woorden kunt brengen.

    Dank je wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. lieve Lieneke, wat mooi geschreven, en wat waar, ik voel alles net zo met je mee, en ik denk velen. De vragen en dan ons zelf weer keren naar Gods aangezicht en beseffen dat bij Hem ook alle antwoorden zijn geborgen. Zijn komst is dichterbij dan ooit. Strek de knikkende knieën! en Hef je hoofd omhoog, want onze redder is nabij!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lieneke ik volg je sinds kort. Dit heb ik gelezen en nog eens gelezen. Het is zoals ik het voel en beleef en vele met ons. Zo stil word ik hiervan. Ik kon het zelf niet onder woorden brengen...zoveel verwarrende gedachten....maar Hij kwam er steeds weer boven uit en hield me vast. .Zo groot is dat. Zoals je schrijft. Dankjewel.

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.