Zomer 2015 (4)

Twee tijdschriften doe ik in mijn tas, twee boeken erbij, zes flesjes water en in het voorvakje prop ik nog een haakwerkje. We stappen de auto in, halen twee kinderen op en rijden richting Gouda, bestemming ´Monkeytown´.

Ik voel me niet helemaal fit, m’n hoofd voelt zwaar en moe. Het is donker, warm en druk binnen, maar we vinden een plekje. Het is een kakofonie van kinderstemmen, maar dat vind ik niet zo erg. Het valt me gelijk op dat er geen muziek is en ik hoop dat dat zo blijft. Als ze allemaal aan het spelen zijn, lukt het me zelfs om een hoofdstuk te lezen uit het boekje ´Falling in love with Gods Word´. Na een half uurtje word me vriendelijk gevraagd of ik een ander plekje wil zoeken, omdat deze tafel gereserveerd was voor een feestje. En even vriendelijk raap ik alle schoenen bij elkaar, de tassen en jassen en zoek een plekje verderop. Het is zo vol dat het een heel stuk verderop word. Nu moet ik ervoor zorgen dat ze allemaal weten dat we ergens anders zitten. Ik constateer dat het niet echt een fijn plekje is, precies naast het kleine podium, waar het ene na het andere nummer afgespeeld word. Ik neem de moeite niet om iets uit m´n tas te pakken. En gelukkig maar, want na een klein half uurtje zie ik dezelfde man op me aflopen, die me van m´n eerste plekje wegstuurde. Ook nu ben ik bij een tafeltje gaan zitten (het enige waar nog lege stoelen bij stonden) waar ‘gereserveerd’ op stond. Ik pak m’n boeltje weer bij elkaar en ben eigenlijk een beetje boos aan het worden. We gaan wel buiten zitten. Daar zijn nog genoeg stoelen vrij. De kids vinden het heerlijk buiten en spelen lekker op het springkussen en in de zandbak. Ik koop even iets lekkers en als ik terug kom zijn ze allemaal weer binnen gaan zitten op een bankje naast de deur. Het regent keihard! We zitten even rustig en houden het nog een uurtje vol. Iedereen lijkt opgelucht en blij als we weer richting de auto gaan. Het is goed zo, ze hebben toch echt 2 ½ uur gespeeld en dat ze moe zijn blijkt wel als de twee peuters in slaap vallen op de terugweg. Het kost me een klein beetje moeite om zelf m’n ogen open te houden. Vanavond ga ik vroeg naar bed en hoop op een nacht vol slaap!

En toch, misschien is dat niet uit dit verslagje op te maken, maar ik ben moe én voldaan. Een paar jaar heb ik flink last van paniek en hyperventilatie en dat gedoe gehad. Uitjes als dit vermeed ik en liet dat met alle plezier aan anderen over. En ook al gaat het al een tijd goed en heb ik nergens last van, ik ben daar nog erg dankbaar voor!