Duiven

Als je mij zou vragen waar mijn vroegste herinneringen over duiven naar toe zou gaan… En dat is een vraag die niemand mij ooit stelt, wat ik overigens ook niemand kwalijk neemJ

… Dan zou dat naar de zolderkamer van een vriend van m’n broer zijn. Hij had duiven en ik was er toch wel gefascineerd door, hij legde uit dat je duiven eerst voor een poos moest laten wennen aan hun nieuwe plek. En na een periode kon je ze dan los laten, en hij liet ze uit het zolderraam vliegen. ‘Komen ze echt vanzelf weer terug?’ ‘Ja, ze komen vanavond weer terug!’ Ongelooflijk toch? Had zo’n dier de vrijheid en de kans om die te behouden, maar nee, ze kozen er voor om terug te gaan naar de plek waar ze goed verzorgd werden. Ik zou er een diep geestelijke les uit kunnen halen en beschrijven, ware het niet dat ik me voorgenomen had deze column te vullen met duivenpraat.

Van de week zaten er twee duiven op het bovenste houten plankje van het glijbaanhuisje. Ik zat even lekker in de tuin m’n koffie te drinken en te genieten van de avondrust. Ik observeerde de beide duifjes en ze begonnen met hun bekjes tegen elkaar te stoten… Wat een prachtige manier om te bekvechten, dacht ik nog, zo zonder geluiden erbij! De mannetjesduif (daar kwam ik later al gauw achter) vloog even weg, maar kwam weer terug en ze begonnen weer te bekvechten. Maar het was helemaal geen vechten. Op een gegeven moment zaten ze goed in elkaar gebekt en bleven zo doodstil een poos lang zitten.

                           

Het was zo’n bijzonder prachtig intiem moment, dat ik me een ogenblik bijna teveel voelde in m’n eigen tuin! Wat mooi, dat deze beestjes, zo teder met elkaar omgaan, elkaar op deze manier echt liefde geven. Dat was wel duidelijk. Daarna hupte het mannetje even op het vrouwtje, hupte er even gauw weer af, maakte nog wat geluidjes en dat was dat.  

De volgende avond, het regende en het waaide en keek de tuin in. Daar zitten ze weer! Met verweerde kopjes van de regen, de wind die hun veren op laat waaien. Tjonge, ik stond er van te kijken, weet  bijna zeker dat het dezelfde waren. Wat een trouw! In goede en in kwade tijden, of in dit geval, in weer en wind…

Een interessante vraag is hoe duiven tegen ons mensen aankijken?! Zouden die twee daar in de tuin zich ook zo verkneuteren bij het zien dat we weer allemaal aan tafel zitten te eten met elkaar? En dat die man zich elke keer maar weer bij de schare voegt? Zullen ze zich verbazen dat de kinderen na een flinke ruzie, daarna toch weer in staat zijn om gezellig een spelletje met elkaar te doen? Het leuke hiervan is… het is allemaal zo ontzettend gewoon! Maar het geeft me weer een nieuwe, frisse kijk op ons leven!