Ogenschijnlijk klein

Soms ben je getuige van een ogenschijnlijk kleine gebeurtenis. Een ontmoeting, een gesprekje, je kunt het zien of horen en het zomaar aan je voorbij laten gaan.

Door alle drukte en m’n eigen leefwereld lééf ik vaak gewoon maar door, zonder aandacht te besteden aan zoveel mensen en dingen die de aandacht zo waard zijn.

Gisteren had ik een plekje gevonden in de gemeente. We waren al een poosje aan het zingen, toen een grote afrikaanse vrouw met haar zoontje van een jaar of 8 schuin voor mij nog gauw op een stoel schoof. Ik knikte even vriendelijk en kon er niets aan doen dat het komende uur mijn ogen af en toe hun richting opgingen en ik met moeite een lach kon bedwingen. Het eerste wat het ventje deed, was zijn ‘gameboy’ of ‘ds’ of wat het ook was tevoorschijn halen en hij begon verwoed en ongestoord te spelen. Toen het lied afgelopen was, kwam er een hard, storend computer’song’ uit het apparaatje en werd hij door zijn moeder terecht gewezen, ze keek nog even beschaamd om zich heen en ik kon niks anders dan haar nog maar een keer glimlachend toe te knikken. Tijdens de preek ontlokte deze mensen me opnieuw een glimlach toen het joch een zakje chips kreeg aangereikt en het uitgebreidt opende en op ging eten. Zo ging het even door. Ik wist niet wie het waren, wist niets van hun levensgeschiedenis, van hun gezinssituatie.

Zij waren niet de enige die mijn aandacht trokken. Toen ik al een poosje zat, kwamen er wat Roemenen een stoel verder in de rij zitten. En de eerste Roemeen was een alleraardigst oud mannetje, met een heel vriendelijk gezicht vol rimpels. Ik had hem nog nooit gezien en was bijna voor het eerst blij met het moment waarop we onze voor/achter en naaste buren de hand konden schudden om hen welkom te heten. Ik stootte hem aan en pakte met beide handen zijn oude gerimpelde hand en zei hem welkom, waar hij waarschijnlijk geen woord van verstond, wat hem niet verhinderde om een vriendelijke glimlach (vol rimpels) terug te geven!

                                     

Een andere Roemeen die er elke zondag is zag ik een paar stoelen verderop zitten en zoals zo vaak vertederde het me opnieuw, om hem te zien met een klein donkerbruin Afrikaans meisje op z’n schoot. Deze man is een echte filosoof, we hebben weleens geprobeerd een gesprek met hem aan te gaan, maar ik kon er geen touw aan vastknopen, mede door zijn filosofische gedachten gang, mede door een barièrre in de taal. En nu zag ik hem met dit kleine kind. Een moeilijk te volgen filosoof met een eenvoudig klein meisje… wie een kind ontvangt in Mijn Naam…

Toen de dienst afgelopen was, kregen we een opdracht die we normaal niet krijgen. Alle stoelen werden aan de kant geschoven en we moesten iemand opzoeken die we nog niet kenden en hen een hand geven en zo met elkaar als gemeente het lied zingen: ‘Vader maak ons één’ Ik stond nog rustig om me heen te kijken, toen die Afrikaanse vrouw naar me toe schoot en me een hand gaf. Daarna zag ik nog iemand, die ik nog nooit gezien had en misschien ook wel nooit meer zie, we gaven elkaar een hand. Het was een mooi moment vond ik. We zijn allemaal mensen, soms zó verschillend, ik ben zo geneigd om mensen van m’n ‘eigen soort’ op te zoeken… Maar het deed me zo goed, heel even dit moment met deze mensen te delen. ‘Vader maak ons één, opdat de wereld weet dat U zond Uw Zoon, Vader maak ons één!’ En dat doet Hij ook, op zondag, op maandag, elke dag… ik moet het alleen ook nog willen zien!