Beproevingen

Jakobus 1: 1- 18

Zou je graag volmaakt willen zijn? Altijd oprecht? Zou je iemand willen zijn die in niets tekort schiet? Wees eens eerlijk, wie wil dat niet?

De weg ernaar toe is helaas wat minder populair.

Wie vind het leuk om beproefd te worden? Het kan misschien een uitdaging zijn om een bepaalde beproeving een keer het hoofd te bieden, maar als deze zich opstapelen tot ongekende hoogten, worden we moe en hebben moeite te volharden, vol te houden, staande te blijven. En dan hoef je het nog niet eens over ernstige dingen te hebben. Mensen dichtbij kunnen je geduld behoorlijk op de proef stellen. Onverwachte wendingen in het leven of juist de dagelijkse routine bezigheden kunnen je stemming behoorlijk beïnvloeden. Het meest frustrerende daaraan is nog het feit dat je de beproeving of de verleiding niet op anderen kunt schuiven, maar dat door je reaktie daarop je eigen ware aard zichtbaar wordt. En dat ziet er dan niet zo best uit. Bij anderen niet, bij jou niet en bij mij niet.

En dan kom ik bij een vraag die me soms wel bezig kan houden. Hoe kan ik staande blijven, niet toe geven aan mijn vleselijke mens?

Nu zit ik een beetje te mijmeren over de eerste verzen van Jakobus 1. Dat begint gelijk al goed: ‘Acht het enkel vreugde wanneer u in allerlei verzoekingen terechkomt.’

Het eerste dat me opvalt is, dat al die kleine en grote beproevingen ergens op gericht zijn. Niet in de eerste plaats om mij onderuit te halen, om me te laten falen, om mij grote fouten te laten maken. Beproevingen en verleidingen zijn er op gericht om mijn geloof te laten wankelen, mij twijfelachtig te maken! Ik krijg niet de indruk, wat ik eerst wel had, dat we hier opgeroepen worden om een perfect, onberispelijk leven te leiden. Maar dat we ondanks ons falen, met vallen en opstaan, ons vasthouden aan het heerlijke evangelie van genade. Jezus die onze plaats innam, leeft in ons, en door Zijn volbrachte werk mogen we binnengaan in het koninkrijk van liefde als dochters en zonen.

Als we daar onze aandacht op richten vatten we weer moed, krijgen we weer hoop, worden we sterker in ons geloof en ja, blijven daarin volharden wanneer we in allerlei beproevingen terechtkomen, omdat we weten dat niets ons kan scheiden van Gods liefde.

Er zijn zoveel mensen die een voorbeeld voor me zijn. Ik vind zoveel mensen in de Bijbel en in de geschiedenis en Godzijdank ook in het hier en nu, een wolk van getuigen! Kunnen we zeggen dat deze mensen volmaakt waren of zijn?

Voor mij zijn het mensen die echt mens durven te zijn. Mensen die God God laten zijn in hun leven.

Een God die de mens niet in de slijk en de bagger van z’n zonde heeft laten liggen. Een God die Zijn enige Zoon als Redder naar ons heeft toe gestuurd. Een God die Zich over de mens ontfermd. Een God die Zijn Geest in ons heeft uitgestort. Een God die ons nooit zal begeven of verlaten. Door Hem durven mensen zichzelf te zijn, oprecht, eerlijk tegenover God, anderen en zichzelf. In Hem vinden we alles waarin wij zelf tekortschieten. We hoeven onze mond maar open te doen en Hij geeft het ons mild en overvloedig, of zoals het hier staat: Overvloedig en zonder verwijt!

Is het niet om je er uitermate over te verheugen dat wanneer God naar ons kijkt, Hij ons ziet als Zijn volmaakte Zoon?

Wat gebeurt er terwijl ik dit alles overpeins?

Mijn aandacht wordt weggetrokken van de beproevingen, verleidingen, mijn onvolmaaktheden, tekortkomingen en falen… hoewel die er nog steeds zijn en zullen blijven tot aan mijn laatste zucht.

Mijn aandacht wordt zacht en liefdevol getrokken naar mijn Redder en Zaligmaker, naar mijn God en Koning, van wie elke goede gave en elk volmaakt geschenk afkomstig is. Die altijd Dezelfde is en bij wie geen schaduw van omkeer is. Zijn eigendom ben ik!

Zo kom ik uit die kramp van het góed te willen doen, vaak gedreven door angst voor afwijzing of oordeel.

En kom ik in een ontspannen leven, bekleed met de mantel van gerechtigheid, leven van geloof, vergeving, van genade, gedreven door Liefde.

Wat een vreugde!!!