dinsdag 15 januari 2013

Mijn enige hoop!


‘Bij ons in het park staat een tentje tussen de bomen en daar woont een dakloos vrouwtje van 40.’ Zo begon iemand mij te vertellen vanochtend en het ging verder:
‘Ze is ooit christen geworden en heeft dat altijd vast gehouden. Ze woont nu 7 jaar op deze manier. Ze zou wel anders willen, maar de stap naar de maatschappij is ontzettend groot voor haar. Ze is niet het type dakloze waar je standaard aan denkt. Haar tentje is keurig opgeruimd, alles ligt gerangschikt en ziet er schoon en fris uit. Ik heb haar al een paar keer uitgenodigd om koffie bij me te komen drinken, maar daar ziet ze vreselijk tegenop, dat is al teveel.  Ik heb een gezellig kamertje voor haar, waar ze mag slapen en ze zou zo bij me mogen komen wonen, maar dat durft ze niet. En op een dag kwam ik thuis en ging ermee naar God: ‘Hoe kan ik deze vrouw helpen? Hoe krijg ik haar zover dat ze gewoon een keertje bij me thuis koffie komt drinken?’ Het was of God in m’n gedachten sprak: ‘Maar… heb Ik jou ooit gevraagd om op te stijgen tot in de hemel om bij Mij te komen?’ En toen wist ik het, zij hoefde niet bij mij thuis te komen, ik zou naar háár toe gaan en bij haar koffie drinken. En dat heb ik gedaan, ik heb waxinelichtjes meegenomen en aangedaan en we zaten samen op haar matras koffie te drinken en het was zó gezellig! Nog nóóit was er iemand bij háár ‘thuis’ geweest om even op bezoek te komen en even koffie te komen drinken. Ik wees haar erop, dat Jezus dat wel deed en ze was blij met die vergelijking! Dit was al een poosje geleden, vanochtend liet ik de hond uit en toen riep ze me, ze zei: ‘moet je kijken wat een prachtig wonder er bij mijn voeten gebeurt!’ Ik keek naar beneden en zag uit de aarde piepkleine, spierwitte paddenstoeltjes op heel dunne steeltjes opkomen. En ze zei: ‘kijk eens hoe mooi de lucht rood kleurt!’ Zij zag wat zoveel mensen niet meer zien door alles waar ze zich druk over maken. Ze heeft de gemeente  een brief gestuurd met de vraag of ze in het park een blokhut mag neerzetten. Het wordt zo koud ’s nachts. Morgenochtend komt ze bij me koffie drinken en sjouwen we samen een bed naar haar tent, zodat ze in ieder geval van de grond af kan liggen.’

Wat een verhaal! Zomaar in de stad  zie (hoor) ik hoe Jezus ook nu nog mensen opzoekt die niet (meer) meetellen, die het zelf maar uit moeten zoeken. Ik werd er door geraakt, vooral door het feit dat wij niet omhoog hoeven te klimmen om bij God te kunnen komen… maar dat Hij naar deze aarde kwam, gelijk werd aan een mens, opzocht wat verloren was, zich vernederde, klein maakte…  
Als ik naar mijn eigen leven kijk voel ik me nog zover weg van dit leven. Schrik ik van mijn koude hart. Hoe ga ik om met die straatkrant of ‘metro’ verkoper bij de Bas? Ik heb hem nog nooit iets gegeven, weet gewoon niet wanneer en hoeveel… Gisteren stond bij de andere hoek van de Bas een man die me in gebrekkig engels aansprak, ik denk een Pool ofzo, als ik het goed verstond vroeg hij om 30 cent, maar ik liep voorbij… Het gebeurt de laatste tijd bijna elke dag wel dat ik iemand bij de container zie staan bij ons aan de overkant. Niet om er iets in te doen, maar op zoek om er iets uit te halen! En ik kijk er vanuit mijn luxe keukentje naar…Ik schaam me terwijl ik dit schrijf.



En toch ook dankbaar voor het werk van Gods Geest die me vormt, steeds meer naar het beeld van Gods Zoon. Ik hoef niet in die schaamte te blijven hangen, mijn denken wordt vernieuwd, ik wordt aangemoedigd door het voorbeeld van andere gelovigen.
Nee, het is nog niet zo makkelijk om ‘af te dalen’ naar het niveau van de ‘armen’ onder ons. En toch ook niet onmogelijk, omdat Iemand ons voor heeft gedaan hoe dat moet en we opgeroepen worden die gezindheid van Christus de onze te laten zijn!
Christus in mij, mijn énige Hoop!!!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.