Tijdens de zwangerschap

De laatste tijd zie ik iets in mezelf, wat ik eigenlijk helemaal niet wil zien.
En dat is dat ik best wel behoorlijk negatief kan zijn, zonder me daar in eerste instantie van bewust te zijn.  Zo gebeurde het onlangs, dat ik op visite was met de meiden. Er waren nog meer meiden, van mijn leeftijd en van de leeftijd van de kinderen en nóg meer jongens. Ik keek eens naar m’n vriendin en zei: ‘waar ben je aan begonnen?’ Zag al die kinderen van boven naar beneden en van buiten naar binnen en alles vice versa rennen. Ze zei: ‘Maar dat is toch hártstikke leuk? Zo heeft hij tenminste écht een feestje! Heerlijk met andere kinderen lekker spelen, dat zijn de mooiste herinneringen! Daar geniet je toch zelf ook van?!’

Oké…

Ik ben beslist geen pessimist, zo positief ben ik dan ook wel weerJ , maar ik zou het toch graag leren om wat positiever gestemd, wat optimistischer, een beetje meer zoals zij te zijn.

Dat ik bijv. in plaats van: ‘o, ik moet de vaatwasser nog leegruimen en de keuken opruimen…zucht’

Denk: ‘Wat een heerlijke bende, daar ga ik ’s even wat aan doen, je zult zien, over een half uurtje straalt de boel weer!’

Dat is wat ik bedoel! Of deze:

i.p.v.: Donderdag weer naar Eleos, zo’n end rijden, zit je daar een uur in die wachtkamer…

Dit: Fijn, donderdag heb ik mijn lieve kind weer even alleen, kunnen we weer bijkletsen, het gaat gelukkig al veel beter . En als zij een gesprek heeft, kan ik lekker nog even wat lezen!

En is het nou een karakter of een eigenschap of is het iets waar je wat aan moet doen of allebeiL?

Of zijn het gewoon die eerste drie maanden van een zwangerschap waar je weer even doorheen moet?

Ik heb echt geen idee, heb ook helemaal geen zin om dat uit te pluizen.

Vervelend dat je soms dingen van jezelf ineens zo uitvergroot kunt zien, vooral als het negatief is, want dan wordt het allemaal wel erg negatief! 

Op deze momenten kan ik maar één ding doen en dat is naar mijn Schepper gaan en vragen of Hij iets positiefs in mijn hart wil scheppen… ja, misschien, maar Hij stelt me ook gerust. Ik ben er ook nog niet, heb nog een weg te gaan! Ik zie een kloof tussen wie ik nu ben en eigenlijk zou moeten zijn… en juist in die kloof is Hij me tegemoet gekomen, door mijn hele negatieve zijn op Zich te nemen. Hij kent me zo goed, Hij weet precies hoe ik denk! En wat ik nou het geweldigste nieuws vandaag vind is dat ik nu niet m’n best hoef te doen om mezelf te veranderen, dat vraagt Hij helemaal niet van me!

Kijk MIJ eens aan! Niét zo naar die kloof blijven staren! Weet je wel hoe IK denk?

Kom, ga met Me mee, dan zal Ik je dat vertellen!

Iets in me zegt dat dat iets góeds is!