Stenen muren

Hoewel wij nog niet zo vaak hebben gecampeerd, om precies te zijn 1 keer, is ons leven van de afgelopen anderhalve week toch best daarmee te vergelijken.

Een verbouwing in het formaat waar we mee begonnen zijn brengt dat met zich mee. En ik moet zeggen, het heeft wel wat. Een paar dagen zonder water, zodat je met je hele afwasje naar boven moet om in een klein waterwasbakje de boel af te wassen. Een koffiezetapparaat die aan de ene kant van de kamer staat, de voormalige keuken zeg maar, en het water dat eerst van boven en later aan de andere kant van de kamer gehaald moet worden. Dat waren de 2 meest ingrijpende campingmomenten. Valt nog best mee!

Toen wij hier 7 jaar geleden kwamen wonen, hadden we het voorrecht, bij gebrek aan keuken, om zélf een keuken uit te mogen kiezen. Dat is gelukt en in mijn ogen was het een erg luxe exemplaar, erg groot ook. Ik kon met geen mogelijkheid bedenken wát ik allemaal in m’n keukenkastjes moest stoppen om ‘m enigszins gevuld te krijgen. Maar dat is in de loop der jaren helemaal goed gekomen. En nu was daar het moment dat we de keuken een ander plekje zouden geven. Dat betekende dat álle keukenkastjes leeg moesten. En dáár ben ik wel van onder de indruk geweest , wat er allemaal uit die kastjes komt! Er waren minstens 5 van die grote stevige boodschappen tassen voor nodig en verder stond de eettafel hélemaal vol. Een paar dagen was het even zoeken om een plekje te vinden waar we ons brood konden smeren, maar al met al is ook dat goed gekomen. De keuken staat op z’n plek, heeft een grondige schoonmaakbeurt gekregen en de kastjes zijn weer ingeruimd. Voor mijn gevoel hebben we het ergste nu wel gehad.

Maar ik heb zo’n vaag vermoeden dat ik me daarin deerlijk vergis. Zaterdag is namelijk dé grote dag! In mijn hoofd ben ik inmiddels heel druk aan de slag gegaan om te bedenken waar ik mijn toevlucht zal nemen, liefst zo vér mogelijk hier vandaan!

Er staat nog een stukje muur in de kamer. Geen gipsplaatjes, maar zo’n échte stenen muur. Die moet neergehaald worden. En de muur die naast de trap staat, in de gang dus, zal ook het onderspit moeten delven. Pittig werk lijkt me, waar zeker wel 3 hamers en wellicht een ehbo-doos van werk voorzien kunnen worden. Er is wel een heel plan gemaakt om ‘het’ allemaal zo snel mogelijk weg te werken. Door een aanhangwagen voor de deur te zetten, de puin gelijk in zakken te doen en diréct op de wagen te leggen… Verder zal ook alle andere overtollige rommel, in de tuin ligt een behoorlijk pakket, gelijk weggebracht worden.

Ik denk dat ik bij mijn standpunt blijf. Het ergste, dát hebben we gehad. Het groótste dat komt zaterdag… en daarná gaat het leukste beginnen! Dan kan het laminaat gelegd worden, vervolgens het behangetje, wat ik vandaag gehaald heb en dan begint het er toch echt op te lijken!

Maar toch nog even over die muur. Het is een stevig muurtje, er zal echt heel veel puin vanaf komen. Maar als je het gaat vergelijken met de muren van Jericho, dan is het toch niks?! En dan vind ik dat de Israëlieten het toch slimmer aangepakt hebben! 

Even zonder gekheid, ik denk dat ik dat verhaal binnenkort nog eens goed ga lezen. Ontzag is het goede woord wat in me opkomt als ik bedenk wat daar gebeurde. En stel je nou eens voor dat ik in die tijd leefde, dan zou ik er wel erg naar uitkijken en ik zou er zéker niet voor wegvluchten, ik zou er, van een afstandje dan wel, toch even naar willen kijken!

En misschien moet ik dat zaterdag ook gewoon maar doen. Dan verstoppen wij, als dames, ons in de keuken en kijken dan af en toe eens om een hoekje. Dan gaan we koekjes bakken en appelflappen, pizza’s en een ovenschotel, want die mannen zullen er wel hongerig van worden, van al dat werk. Dat zullen de vrouwen in die tijd toch ook gedaan hebben? Leuke vraag om over na te denken en je door te laten inspireren.

                            

Wat kan het toch raar gaan in je hoofd. Van een klein muurtje in de gang naar de muren van Jericho, kom ik bij de muur van Nehemia, die door het hele volk, allemaal op hun eigen plek, werd opgebouwd. En dan lees ik hoofdstuk 9 even van Nehemia en lees die hele lijst over Gods trouw voor het volk Israël en Israëls ontrouw ten opzichte van God, altijd maar klagen, altijd maar mopperen, altijd maar kleingelovig en zeuren over het woestijnleven…

En ik? Ik gluur van een afstandje in tijd en plaats mee naar dat ontzagwekkende gebeuren daar in Jericho en naar Gods grote daden toen in de woestijn en verheug me in ‘IK BEN’!

En kijk toch iets anders aan tegen dat stenen muurtje hier in de gang.