Voordat je in deze tijd stopt met ademhalen!

Het is koud, dat komt denk ik omdat ik op de bank zit te lezen. Was ik nu flink bezig in huis dan zou ik het warmer hebben. Maar het boek van Ann Voskamp 'Duizendmaal dank' trekt me na een drukke ochtend op de bank en moeizaam komen mijn ogen na 20 bladzijden los van de letters op papier, eigenlijk wil ik nog lang niet stoppen. Ik zet de thermostaat iets hoger, 19,5, dat moet genoeg zijn om me weer op temperatuur te brengen. Ik log in op Blogger, maar met het wachtwoord van Pinterest... dat gaat het niet worden, ik ga de letters terug en probeer het opnieuw, om even iets op te schrijven, iets uit het boek wat ik aan het lezen ben, iets waar mijn hart vol van is.

In één van de eerste hoofdstukken lees ik:

'Ik leg de was in de kast. En ik denk aan al die dingen die ik in mijn leven misschien wel nooit zal doen. Ik denk aan alle dingen die ik zal missen. Nooit zullen mijn ogen de jadegroene rivier de Li zien in China. Nooit zal ik ze zien, die zwartharige jongens met strooien hoeden op, vissend met hun aalschovers vanaf hun bamboevlotten terwijl de mist optrekt van achter de karstformaties, surrealistisch en duister. Nooit zal ik de Loita Heuvels beklimmen in Kenia om de dans van de trekkende gazellen uit de Serengeti te aanschouwen, miljoenen en miljoenen tegelijk. Ik zal niet zwemmen in het saffieren zeewater in een grot in de Zuidelijke Pacific, of de wind horen fluisteren door de hoge sequoiabomen, of mijn gouden jaren besteden aan het beklimmen van de top van de smaragdgroene Machu Picchu. Ik strijk met mijn hand over de dikke badstof handdoeken. Ik ben de vrouw van een boer. Ik geef thuisonderwijs aan zes kinderen. Er hangen geen mooie diploma's of oorkonden aan deze keukenmuur... Zijn er plekken op deze aarde die ik beslist gezien moet hebben voordat ik in deze tijd stop met ademhalen, voordat ik de eeuwigheid ga inademen?'

Terwijl ik dit van de week las, kreeg ik een soort van brok in mijn keel, een soort van besef van een honger in mij om die dingen wél te kunnen zien in mijn leven. Tegelijk de realiteit dat ik nooit alles, dat ik eigenlijk verreweg het meeste nooit zal zien... het voelt als rouwen en ik vind het gek!
Hoofdstukken en dagen later zit ik op de bank en lees het volgende en dan weet ik het, já, dít is wat ik wil, de rest mag me gestolen worden!

'De enige plek die we voor onze dood gezien moeten hebben is de plaats waar we God zien. Daar honger ik naar: meer van de glorie van God. Ik fluister met de blinde bedelaar: 'Heer, zorg dat ik weer kan zien.' (Lukas 18: 41) Dat is mijn kreunende hartslag: 'Zien, zien.'

Hier houd ik het bij. Ik zou met alle liefde het hele boek voor jullie overschrijven, maar dat is niet nodig;-)
Ik sluit af met een lijstje waar ik dankbaar voor ben, van momenten die ik als genadegeschenken van God ontvang. En de vreugde die ik daarbij voel staat totaal niet in verhouding met de eenvoud van de dingen die ik noem, maar wel met de glimp die ik daardoor opvang van onze God!

Ik heb weer heerlijk warme handen, m'n gezicht gloeit, ik zet straks de verwarming weer wat lager!
Vanochtend ben ik bij de fysiotherapeut geweest voor mijn tennisarm en ik merk dat het echt helpt, ik vind het een wonder, ik had er veel pijn aan en dat is nu een echt stuk minder geworden!
Ik heb boodschappen gehaald voor de soep die ik ga koken: tomatensoep met kikkererwten en rundergehaktballetjes.
Onze 9-jarige heeft last van haar oor en kwam daarom tussen de middag gezellig even thuis eten.
Straks ga ik met m'n peutertje naar een andere peuter om haar 2de verjaardag te vieren.
Ik heb een potje met waskrijtjes gekocht en verheug me op het moment daar samen lekker mee te gaan kleuren.
Vanavond ga ik naar m'n vriendin, als ik dan hier de drukte van het gezin achter me laat en daar binnenkom, valt er een oase van rust en warmte over me heen.

Dat was het weer. Ik wens iedereen een mooi weekend!