Koester de woorden van hoop

Augustinus, de goddeloze, en zijn moeder Monica, die de hemel bestormde voor het behoud van haar zoon en verhoord werd. Dat vergeet ik nooit. Dat het bekende

 'Mijn ziel is onrustig, tot het rust vind bij U'

ook van Augustinus af schijnt te komen, hoorde ik pas veel later. Maar het fijne wist ik er eigenlijk niet van. Wat is dat toch voor iemand geweest?

Langzaam begon ik nieuwsgierig te worden naar zijn hele verhaal. En nu ben ik op een 'via via' -manier (ik zal dat jullie besparen) met mijn neus in 'de belijdenissen van Augustinus' belandt. Ik heb geen idee of het me ooit lukt om het uit te lezen, van de 420 bladzijden heb ik er nu 82 gehad. Soms word ik moe van de taal, die me op andere keren juist weer bekoord. 

Maar waar het me nu even om gaat is dat verhaal van die moeder van Aug!

Hij verteld over haar, dat zij meer weende over haar zoon, dan moeders wenen over de lichamelijke dood van hun kinderen. Zij kreeg toen een droom, lees maar mee hoe Augustinus daarvan verteld:

'Zij dan droomde, dat ze op een houten richtlat stond en dat een blinkende jongeling tot haar kwam, die haar blijde toelachte, terwijl zij droevig was en van smart uitgeput. En toen hij haar de oorzaak van haar droefheid en haar dagelijksche tranen vroeg - om haar te onderrichten, zooals dat gemeenlijk geschiedt in zulke droomgezichten, en niet om zelf ingelicht te worden - en zij antwoordde, dat zij weeklaagde om mijn ondergang, gebood hij haar en spoorde haar aan - opdat ze onbekommerd zou zijn - er acht op te geven en te zien, dat, waar zij was, ook ik mij bevond. En toen zij acht gaf, zag ze mij naast haar op dezelfde richtlat staan.'

Hijzelf legde de droom aan zijn moeder zo uit, dat zij niet bang hoefde te zijn dat zij ooit zou komen waar hij was. Maar zij wist beter, omdat haar gezegd was, dat waar zij was, hij ook zou zijn!

Monica en haar zoon Augustinus

Wat moet dat een geweldige bemoediging geweest zijn! Het heeft echter nog wel 9 jaar geduurd, voor haar gebeden verhoord werden. En ondertussen bleef zij volhardend bidden en heeft zij nog heel vaak haar tranen laten vloeien. 

Psalm 56:9

Een andere keer smeekte zij een bisschop om met haar zoon te gaan praten, om zijn redeneringen te weerleggen en hem goed onderwijs te geven. Maar de bisschop weigerde, Augustinus zou nog ontoegankelijk zijn, omdat hij zo vervuld was met een nieuwe ketterij. Hij gaf het advies om hem daar te laten en ondertussen door te gaan met bidden, zijn ogen zouden vanzelf wel open gaan, zoals dat ook bij de bisschop zelf gebeurd was.

Maar Monica liet zich niet zo maar uit het veld slaan:

'En toen hij dat gezegd had en zij niet wilde berusten, maar aanhield met inniger beden en overvloedige tranen te smeeken, dat hij mij zou willen ontmoeten en met mij redetwisten, zeide hij, een weinig kregel: "Ga weg van mij, zoo waar als gij leeft, is het onmogelijk, dat een zoon van zulke tranen verloren gaat." Dikwijls vertelde ze mij, wanneer ze in onze gesprekken zich dit weer te binnen riep, dat ze deze woorden zoo had ontvangen, alsof ze van den hemel tot haar geklonken hadden.'

Heb je ook wel eens een woord van hoop gekregen voor iemand die je lief is en God niet kent?
Blijf het koesteren in je hart!