Een kus op mijn hand

Gisterenmiddag gingen we naar opa en oma. Maar voordat we konden gaan, moest er natuurlijk een mooie kleurplaat gemaakt worden!

Alle kinderen zijn altijd dol op opa, ze weten van jongs af aan zijn schoot te vinden en zelfs alle tienerkleinkinderen zitten graag naast hem, zo leuk om te zien! Ik denk dat mijn vader een bepaalde rust uitstraalt:)

Terwijl ik een grote hoeveelheid losse draden aan m´n gehaakte deken weg werk, praat ik met m´n moeder over een Eritrese vrouw die sinds kort bij ons in de straat is komen wonen. Ik denk dat ik daar langs moet gaan, maar heb ook het gevoel dat ik een intensief contact er op dit moment even niet bij kan hebben. Mijn moeder geeft me goede raad en stelt me een belangrijke vraag ´wie zegt nou dat je dat ´moet'?!' En ze sluit af met de tip om het even te laten rusten.

En dat besluit ik te doen. Thuis gekomen ben ik dankbaar en begin met bidden voor deze nog onbekende vrouw. Alles wat ik van haar weet is dat zij haar man en dochter verloren heeft en hier alleen is gekomen. Maar ik ga niet naar haar toe. Probeer het het principe van wachten toe te passen.

De volgende ochtend, terwijl ik S haar dagelijkse rondjes laat fietsen, zie ik haar bij haar deur staan, klaar om weg te gaan. Ik verlaat het plein en wacht haar even op bij ons huis. Heel even ontmoeten onze ogen elkaar, wisselen we twee woorden, ze geeft me een kus op mijn hand en loopt weer verder. De last van het 'moeten' valt van me af. Het is goed zo.

Verder vieren we de herfst. Er wordt gezwommen, ik bak brood (niet zo goed gelukt overigens), er wordt gevoetbald, gelezen, ruzie gemaakt, gepuzzeld, gehaakt, gecomputerd, geleefd.