Gisteren zag ik dit (hieronder) filmpje.
Het is van de opleiding die onze oudste zoon doet.
Hij is goed te herkennen in z'n blauwe pakkie, temidden van allemaal groene!
Toen ik van een afstandje zat te kijken,
kreeg ik het gevoel dat ik moest huilen,
ik deed het niet.
Het was hetzelfde gevoel dat ik heb als al die tieners bij ons in de kerk
op het podium staan.
Allemaal nog zo jong,
zo enthousiast,
zo vol energie en dromen...
Hoe zal hun leven gaan?
Zou deze jongen écht in de frontlinie gaan staan?
Zal hij zich inzetten tegen onrecht?
Zal hij zich inzetten tegen onrecht?
Na afgebeuld te worden tijdens een opleiding?
Gisterenavond kwam onze andere zoon pas om kwart over 11 uit z'n werk.
En weer diezelfde brok in m'n keel.
En weer diezelfde brok in m'n keel.
Kan het niet iets minder?
Iets rustiger?
Iets zachter?
Iets rustiger?
Iets zachter?
Ik vind psalm 118 zo mooi, die las ik afgelopen week.
'Vanuit mijn beklemming riep ik: 'HEER',
en het antwoord van de HEER gaf mij ruimte.
De HEER staat bij mij, de HEER is mijn helper!'
Meestal schrijf ik over onze dochters, zij zijn vaak bij me.
Nu eens over onze jongens!
Meestal zeg ik dat het moeilijker is om de meiden los te laten.
Maar dat zegt niet dat het niet moeilijk is om jongens los te laten!
Prachtig geschreven. Ik kan me dit zó goed voorstellen. Gelukkig duurt het voor mij nog even, maar loslaten waar je met heel je hart aan verbonden bent, dat is niet zo makkelijk.
BeantwoordenVerwijderenMooie achtergrond heb je!
Groetjes,
Mirjam
Dankjewel! Doe maar rustig aan, het komt vanzelf;) En deze periode kent zoveel mooie kanten, daar geniet ik ook erg van!
VerwijderenIk voel helemaal met je mee. Gisteren zag ik het filmpje. Dat gaat er ruig en modderig aan toe. Hij is onze Helper. Hij leert ons langzaam-aan deze nieuwe fase omhelzen.
BeantwoordenVerwijderenMooi gezegd, dankjewel!!
VerwijderenMooi geschreven! Ik kan me iets bij voorstellen, al zijn die van mij voorlopig nog klein...
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk! Ben zo dankbaar ook nog een kleintje te hebben!:)
VerwijderenO ja, ik kan me dat echt voorstellen. Wat een grote zoon heb je al! Tjonge, als ik dat filmpje zie dat weet ik gewoon dat je heel trots op hem bent. Loslaten is een proces wat begint bij het doorknippen van de navelstreng. Gelukkig hebben ze een Hemelse Vader die nog meer van ze houdt dan jij!
BeantwoordenVerwijderenTrots, absoluut, ook dáár heeft mijn hart wat meer ruimte voor nodig, het lijkt soms uit elkaar te springen:)
VerwijderenIk denk dat we maar gewoon moeten toegeven, dat het lastig is! Maar het is ook genieten. Dat heb ik er niet bij gezet, ik zit dan wel moeilijk te doen, maar ondertussen zie ik dat ze enorm gemotiveerd zijn en het leven vieren!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenJongens loslaten is inderdaad weer heel anders dan meiden loslaten. Onze oudste zoon heeft sinds kort verkering ( hij is 17) en ik merk dat hij zich ook langzaam van mij aan het losmaken is. Het is een hele kunst om dit liefdevol te doen samen. Ik heb Gods hulp hierbij echt heel hard nodig ;)
BeantwoordenVerwijderen