Het christen-kerst-dilemma

Vorige week las ik deze blog. Ik neem de foto en een klein stukje uit deze blog over om maar gelijk tot de kern door te dringen:

'Ik keek van de foto naar onze boom, 

en ineens vond ik 'm minder mooi. 

Nadat ik de computer even later had afgesloten, 

bladerde ik door de net bezorgde supermarktfolders 

en zag de kerstartikelen, kerstrecepten, kersttaarten 

en tal van foto’s van salades en opgemaakte schalen vlees. 

Met de beelden van armoede nog op mijn netvlies, 

riepen de reclames eerder een gevoel van misselijkheid dan mijn eetlust op, 

en vol afkeer pakte ik alle folders bij elkaar en mikte ze bij het oud papier. 

Daarna keek ik opnieuw naar de boom… 

en begreep ineens niet meer waarom ik zoveel geld aan andere versiering had uitgegeven, 

terwijl er op zolder een grote doos vol lampjes en ballen staat.

Hoeveel mensen, 

ver weg of heel dichtbij, 

had ik van dat geld eten of medicijnen kunnen geven?'

Wie worstelt hier niet mee?
Een poos terug luisterde ik naar deze 'zendingsspecial' van Tiemen Westerduin. Het heeft me heel veel gedaan, iets in me wakker gemaakt, er is een roep in mijn hart waar ik, als deze van God blijkt te zijn, ik antwoord aan wil geven... Maar vooral, vooral aan het eind kon ik mijn tranen niet meer binnen houden. Dan wordt je getroost en aangemoedigd door de vraag: 'Wat moet ik doen???' te beantwoorden met: 'Het ís al gedaan!'

Ik wil écht leven!

Niet leven om mijn schuldgevoelens weg te werken. 

Een leven zonder schuldgevoelens over de keuzen die ik maak. 

Met een grote verwachting van wat God gaat doen in en door mijn leven. 

Leven als burger in het Koninkrijk van God.

Leven in een relatie van liefde met mijn hemelse Bruidegom!

Vertrouwend dat Hij mensen en situaties op mijn pad brengt 

waardoor ik Zijn liefde kan doorgeven!

En dat doet Hij!

Een poos terug liep er 's avonds
een dronken man bij ons in de straat, 

half naakt,
in de kou, 

we mochten hem een (oude) broek geven.

Een paar dagen geleden zag ik een vrouw
bij de vuilcontainers bij ons voor de deur, 

niet om er iets in te doen,
maar om er iets uit te halen, 

ik mocht haar een brood geven
(een brood dat we zélf gekregen hadden).

Ik heb er nog veel in te leren,

maar,

laat ze maar komen, 

laat ze maar precies, toevallig door onze straat lopen...

En God... laat ze er straks alstublieft bij zijn, als we zingen:

Salvation belongs to our God!

Papa, we vinden U lief!