Geen gejakker!

Het is al laat in de avond als ik onder het lezen van de profeet Amos in slaap val. En het is zo heerlijk dat ik de volgende ochtend niet zo vroeg hoef op te staan als andere dagen. Ik twijfel nog even als ik om een uur of 8 wakker wordt, of ik er uit zal gaan om te hardlopen, maar val niet lang daarna toch nog in een heerlijke slaap. Zelfs onze jongste wordt pas om kwart voor 10 wakker! Later in de ochtend lees ik een email van een vriendin die er wél vroeg uit is gegaan en wél ging hardlopen en genoot van het mooie kleurenspel van een prachtige zonsopgang... Ik weet dat het goed is geweest om wat slaap in te halen, maar toch... heb ik dit gemist, het was zulk prachtig weer!
(Lees hier de prachtige blog over 'de restanten van een verloren paradijs!!)

Later op de dag rijden we een flink stuk landinwaarts voor een bezoek aan m´n schoonouders. Wat een gejakker toch op die drukke snelweg, ik word er een beetje zenuwachtig van. Op stukken waar je 120 mag rijden, wordt er ook van je verwacht dat je 120 rijdt, liefst net nog ietsje harder. Maar dan blijf ik onverwachts achter een vrachtwagen hangen, die zo´n beetje 80 rijdt. Ik word er rustig van, blijf expres even achter hem rijden, zolang de auto´s me voorbij razen. Wat heerlijk, om niet te hoeven haasten en te stressen en te racen. Ik bedenk dat we nergens in Gods Woord opgeroepen worden om door het leven heen te snellen. Ja, we moeten ons uit de doodsslaap haasten! Maar dat betekent vaak in het alledaagse leven dat we stil gezet worden en oog krijgen voor de kleine dingen. Ik zie hoe de zon de herfstkleuren van de boomtoppen in vuur en vlam zet en geniet van dit ´stille´ moment. Ben dankbaar dat de goedheid en schoonheid van Gods schepping te proeven zijn, ook nog later op de dag, voor de vermoeide uitslaapster.

Als we nog later op de dag even het bos in gaan, strooit de Schepper ook hier met creativiteit, kleur en verassingen. We gaan paddenstoelen zoeken! Ik ben verrast door het ontzettend grote enthousiasme van m´n peutertje, ze gilt van plezier!

Al zoekend spreek ik m'n hoop uit dat we een rode vinden met witte stippen. En gek... omdat ik zo bezig ben met die goedheid van God en ik weet dat mijn Schepper deze uitgesproken hoop ook heeft gehoord, verwacht ik er ook echt één te zien. Maar waar moet ik kijken? Als ik links zoek, dan staat hij misschien wel rechts, of een stuk verder het bos in... Er zijn paddenstoelen genoeg, maar die rode...

Het einde van de wandeling is al in zicht en ik geef het bijna op, kijk toch nog een keer in het rond en ja hoor, dáár zie ik 'm staan! 'Heb je je zin weer gekregen?!' roept m'n geliefde plagend...

Even gedraag ik me als een enthousiaste peuter.

We rijden weer naar huis, ik zit achter het stuur en ben diep verzonken in gedachten. De zon strooit nog even royaal met haar laatste stralen licht. Het duister valt als een zachte deken over ons land. Een deken, met liefde en zorg gemaakt door Iemand die het goede met ons voorheeft. Of  als de vleugels van een hen, over haar kuikens heen gespreid, ik vind het een mooi, liefdevol, rustig beeld. Zo heel anders dan de angst die het donker van de nacht op kan roepen. Zo meer als het bedoelt moet zijn.  Geen licht... zodat we even niet hoeven te jakkeren en te haasten. Zodat we even niet hoeven te zorgen. Zodat we tot rust kunnen komen. Zodat we even onze moede hoofden neer kunnen leggen. Zodat we even niet hoeven na te denken. En ondertussen blijft Hij dicht bij ons, wakend en zorgend.