Wij geven het niet op!

Wat doe ik in vredesnaam hier binnen aan de keukentafel als de zon zo heerlijk schijnt?!

Nou, toch nog even blogje schrijven.

Dinsdagavond ging ik (weer) naar een gebedsavond in het Koerdenhuis.

We kregen verhalen te horen en foto's te zien over een reis naar het Midden Oosten.

Een reis, niet in de eerste plaats om het Evangelie te delen met de mensen daar.

Maar om er te zijn, om uit te delen.

Hoewel je er op het nieuws niet zo veel meer over hoort,

is de situatie nog onveranderd gebleven, misschien nog wel schrijnender geworden.

Zo ontzettend veel vrouwen en kinderen, die in onbeschermde huizen bij elkaar wonen. 

Vrijwel gaan mannen meer, die zijn ontvoerd, vermoord.

Vrouwen die huilen en maar liever niet meer willen leven.

Kinderen die traumatische ervaringen hebben opgelopen.

In een vluchtelingenkamp in Syrië.
Het plaatje vond ik op Pinterest.

Hij ontmoette een jongen van 16 jaar, zijn moeder was onthoofd. 

Alleen zijn nichtje van een paar maanden oud had hij bij zich.

'Wat kan ik voor je doen? Wat heb je nodig?'

Hij vroeg niet om geld, kleren of schoenen...

'Het enige wat ik nodig heb, is een beetje eten! En wat melk voor mijn nichtje...'

Samen hebben ze toen boodschappen gedaan en pakketjes gemaakt 

en heeft hij mee geholpen met uitdelen.

Ik zag het op de foto.

Op deze avonden bidden we niet alleen voor de vluchtelingen en voor het land, maar ook voor de IS.

Iemand zag op facebook de volgende tekst in het Arabisch voorbij komen:

Wij geven het niet op, IS!!

Wij blijven voor jullie bidden!!

De strijd gaat nog door.

Hoelang nog God?

Vaak zoekt ze een plekje in huis waar de zon schijnt 

en kan daar zomaar een poosje stil zijn.

Zo zoek ik ook wel eens een plekje in huis,

waar ik alleen met God kan zijn.

En kan daar zomaar een poosje stil zijn.