Isobel Kuhn beschrijft in dit hoofdstuk een situatie waarin haar zenuwen echt tot het uiterste gespannen zijn. Zij roept God aan en ik vind het mooi hoe God haar tegemoet komt. Toch lukt het haar niet om echt tot rust te komen en dan legt ze ook al haar verlangens bij God, alles wat ze nodig denkt te hebben, tot aan een paar ongestoorde nachtrusten toe, er geen idee van hebbend hoe dit vewezenlijkt zou moeten worden.
Maar God hoort haar en tot in de kleinste details ontvangt ze waar ze om gebeden heeft.
Misschien lees je dit en heb je er moeite mee. Loop je zelf al zo lang met gespannen zenuwen rond, zonder tot rust te komen. Zelf vind ik het op zo'n moment erg moeilijk om even te gaan zitten en even rustig alles bij God te brengen en mijn oog en aandacht niet op mezelf, maar op Hem te richten. En dan vervolgens uitzien naar wat Hij doet, écht uitzien! Soms zit het in zulke kleine dingen die we maar als gewoon beschouwen, maar als we het uit Gods zorgzame hand ontvangen merken we op dat Hij ons tegemoet komt, dat Hij ons leidt aan rustige wateren... zelfs als de oorzaak of de omstandigheden niet weggenomen worden, kan ons hart tot rust komen, écht tot rust komen bij Hem.
Nav hfd 8 uit 'In de arena' van Isobel Kuhn
foto van Pinterest
Dank je wel!
BeantwoordenVerwijderen