Tussen twee vuren

Het is alweer even geleden, maar we gaan nog even door met het boek 'In de arena' van Isobel Kuhn. Het heeft 12 hoofdstukken, bijna uit dus.

Deze keer weer een ontzettend mooie, goede les die uit dit hoofdstuk gehaald kan worden. Ik citeer gewoon maar even wat stukjes:

De twee vuren zijn als twee gevaren of twee pijnlijke situaties, wanneer zij bij elkaar komen. Waar is dan ons toevluchtsoord? Het moet zo zijn, dat wij onze ogen stijf dichtknijpen voor de materiële situatie, zoals die gezien wordt met het uiterlijke, natuurlijke oog. Onze toevlucht is, dat wij innerlijk volmaakt rustig worden, zodat God kan spreken, dan zal ons leiding gegeven worden.

Wij moeten eerst leren, vandaag, nu, om in deze betrekkelijk kleine, gemakkelijke aangelegenheid te wandelen met onze ogen alleen gevestigd op de Heer. Slechts wanneer wij dat gedaan hebben, zullen wij het zegevierend kunnen, wanneer wij later onder druk van gevaar of opwinding staan.

Waar het me in dit hoofdstuk om gaat is het volgende:

Het noodzakelijke gevolg van deze strijdperken is niet, dat wij sterkere Christenen worden. Ik wil er zeker van zijn, dat dit goed begrepen wordt. Het behalen van veel overwinningen maakt een Christen niet sterker!
Het geeft ons een ervaring van Christus' vermogen om ons te helpen, zodat het een volgende keer gemakkelijker is op Hem te vertrouwen. Maar het is rampspoedig te denken, dat wij sterk geworden zijn. 

Strijdperken maken van ons geen sterkere Christenen of betere Christenen, maar zij maken rijkere Christenen van ons: Rijk in onze vertrouwelijke omgang met Hem. Rijk in ons geloof, dat Hij in de toekomst onze Rots en Bevrijder zal zijn. Rijk in de ontspanning van het kleine kind, dat zich tegen vader aan nestelt, vertrouwend, veilig en bevredigend.

Ik vind het zo mooi, terwijl ik dit lees, voel ik me (opnieuw) bevrijdt van een last die we elkaar maar al te makkelijk op leggen. In plaats van elkaar te wijzen op de redding die van God komt, hebben we (misschien ongewild) te hoge verwachtingen van elkaar, waar we niet aan kunnen voldoen. Ik verlang er naar mijn hoop en mijn verwachting van God meer uit te spreken. Wat een rijkdom ligt er voor ons!