Voor me zit een vrouw uit Iran. De tranen stromen over haar wangen als ze verteld hoe ze letterlijk man, kinderen, huis en land achter heeft moeten laten omdat zij Jezus heeft leren kennen en Hem wil volgen. Tranen van heimwee, verdriet, eenzaamheid, angst... en toch is teruggaan voor haar geen optie. Niet omdat haar gezin haar niet terug wil, maar omdat zij dan Jezus zal moeten achterlaten. Het duurt niet zo heel lang of ik huil met haar mee.
Met volle kracht drong het opnieuw tot me door: Jezus is alles waard! Het levende bewijs zit voor me!
Hoeveel liefde van Jezus heeft ze ontvangen dat ze definitief afscheid nam van alles wat haar zó lief is?! Wat een krachtig getuigenis gaf ze van de onbeschrijflijke kracht van de Heilige Geest in haart hart, zonder die woorden te gebruiken. We bidden voor haar, voor haar familie, dat zij ook Jezus leren kennen... en gaan weer naar huis.
Het raakt me intens. Zomaar een vrouw ergens in een stadje, die hier eenzaam en verdrietig zit te zijn om het verlies dat nog zo rauw, zo vers, zo intens is. Door haar tranen heen schittert de hoop:
'eerst moet ik voor mezelf zorgen, dan zal ik iets voor anderen kunnen doen!'
Wat komt het dan dichtbij he! Toch heel anders dat je het zelf hoort dan dat je het leest of op tv ziet. Fijn dat je iets voor deze vrouw kon betekenen door te luisteren en te bidden!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenWat erg om alles te moeten achterlaten! Ik realiseer me weer hoe gezegend ik ben met mijn lieve man en kindje dicht bij me. Dank je voor dit stukje.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor die rauwe stukje. Laten we bidden.
BeantwoordenVerwijderen