Ontbijten in een rustige en gelukkige stemming

Het volgende stuk las ik, en hoewel het vrij lang is, heb ik het zelf in één adem uitgelezen. Het is van George Müller en John Piper haalt het aan in zijn boek 'verlangen naar God'. Ik wil het jullie niet onthouden.

Toen ik in Nailsworth stond, behaagde het de Heere mij een les te leren, voorzover ik weet zonder gebruik te maken van menselijke bemiddeling, en die les betekent nog steeds veel voor me, al is er inmiddels (...) meer dan veertig jaar gepasseerd.
Het ging hierom: ik zag duidelijker dan ooit, dat ik er iedere dag eerst en vooral om moet denken dat ik van binnen gelukkig ben in de Heere. Ik moet me niet in de eerste plaats bezighouden met de vraag hoe ik de Heere moet eren en of ik Hem wel genoeg dien; maar met de vraag of ik van binnen gelukkig ben en of ik mijn inwendige mens wel goed verzorg. Want ik kan wel proberen om onbekeerde mensen de waarheid voor te houden, ik kan wel proberen om het welzijn van de gelovigen te bevorderen, ik kan wel proberen om de ellende van de armen te verlichten, ik kan op heel veel andere manieren proberen te handelen zoals het een kind van God in deze wereld past; en toch, pas als ik gelukkig ben in de Heere en mijn inwendige mens elke dag opnieuw verzorg en versterk, sta ik op de juiste manier in het leven.

Voor die tijd had ik al minstens 10 jaar de gewoonte om te bidden nadat ik me 's morgens had aangekleed. Nu zag ik in dat ik in de allereerste plaats moet gaan lezen in het Woord van God en het ook moet overdenken, tot vertroosting, bemoediging, vermaning, bestraffing en onderrichting van mijn eigen hart; en ik zag in dat mijn hart op die manier in echt merkbare gemeenschap met de Heere zou worden gebracht. Ik begon daarom met het Nieuwe Testament, vanaf het begin, vroeg in de morgen.

Nadat ik kort had gevraagd om de zegen van de Heere over zijn kostbare Woord, ging ik het Woord van God overdenken; zoeken, als het ware, in ieder vers zoeken om er zegen uit te ontvangen; niet voor de publieke dienst van het Woord; ook niet om een preek over de gelezen teksten te schrijven; maar om voedsel te ontvangen voor mijn eigen ziel. Het gevolg was vrijwel altijd dat ik al na een paar minuten overging tot belijdenis of dankzegging of voorbede of een gebed om vergeving; ik ging dus niet bidden, maar overdenken, en toch leidde dat vaak vrijwel direct tot een soort gebed.

Als ik op die manier enige tijd aan de slag ben geweest met belijdenis of voorbede of smeekbede of dankzegging, ga ik verder met de volgende woorden of met een volgend vers en breng ik die in gebed voor mijzelf of voor anderen, wat het Woord mij ook aangeeft; maar steeds houd ik voor ogen dat mijn overdenking erop gericht is om voedsel voor mijn eigen ziel te krijgen. Het gevolg hiervan is dat er altijd behoorlijk wat belijdenis, dankzegging, smeekbede of voorbede meekomt in mijn overdenking, maar ook dat mijn inwendige mens vrijwel altijd merkbaar gevoed en verkwikt is, en ik tegen de tijd voor het ontbijt, een enkele uitzondering daargelaten, in een rustige en vaak zelfs gelukkige stemming verkeer. Korte tijd later ontdekte ik dat datgene wat de Heere graag aan mij meedeelt, vervolgens ook voor andere gelovigen voedsel blijkt te zijn, ook al begon ik de Schrift niet met het oog op de publieke dienst van het Woord te overdenken, maar met het oog op mijn eigen inwendige mens.

Het verschil tussen mijn manier van doen vroeger en nu heeft te maken met het volgende. Vroeger begon ik zodra ik opgestaan was te bidden en besteedde ik alle tijd tot het ontbijt aan gebed, bijna alle tijd in ieder geval. In vrijwel alle gevallen begon ik met gebed. (...) Maar wat was het gevolg? Meestal zat ik een kwartier of een half uur of zelfs een uur op mijn knieën zonder te merken of ik nu vertroosting, bemoediging of vermaning of iets dergelijks verkregen had; en meestal had ik al tien minuten of een kwartier of zelfs een half uur aan van alles en nog wat zitten te denken voordat ik écht begon met bidden.

Nu lijd ik daar nauwelijks meer aan. Mijn hart is immers verzadigd van het goede, omdat ik in merkbare gemeenschap met God ben gebracht, en zo spreek ik met mijn Vader en met mijn Vriend (verdorven en onwaardig als ik ben!) over de dingen die Hij in zijn kostbare Woord voor mij heeft neergelegd.

Het verbaast me nog altijd dat ik dat niet eerder heb ingezien. Ik had er in geen enkel boek over gelezen. Ik had er in geen enkele kerkdienst over gehoord. Ik had het er in geen enkel contact met een broeder over gehad. Maar omdat God het me geleerd heeft, is het me volkomen duidelijk dat een kind van God iedere morgen eerst zijn inwendige mens te eten moet geven.

De uitwendige mens is pas klaar om echt aan het werk te gaan als we hebben gegeten; dat is een van de eerste dingen die we 's morgens doen en zo gaat het ook met de inwendige mens. Ook die heeft voedsel nodig, dat zal iedereen begrijpen. Wat is nu het voedsel voor de inwendige mens? Geen gebed, maar het Woord van God: en dan niet maar simpelweg het lezen van Gods Woord, het ene oor in en het andere oor uit, maar er echt over nadenken, bedenken wat je leest, dat toepassen in je hart. (...)

Ik leg hier expres veel nadruk op vanwege het grote geestelijke goed en de verfrissing die ik daardoor verkregen heb en ik smeek al mijn medegelovigen hartelijk en plechtig om hierover na te denken. Dankzij Gods zegen heb ik op deze manier veel hulp en kracht van God gekregen om rustig door een aantal beproevingen heen te komen die zwaarder waren dan ik ooit had meegemaakt; en na meer dan veertig jaar uitproberen kan ik deze manier van doen in de dienst aan God volkomen aanbevelen. Wanneer de ziel vroeg in de morgen al fris en gelukkig is, wat is dat dan heerlijk en anders dan wanneer de beproevingen en verzoekingen van de dag op je afkomen zonder dat je er geestelijk op voorbereid bent!