Buitensporig genieten

Vannacht dacht ik aan Jezus als mijn (onze) hemelse Bruidegom. En ik dacht aan afgelopen zondag toen even de vraag ter discussie kwam of we elkaar in de hemel zullen herkennen. En dat het huwelijk met onze man of vrouw alleen iets is wat hier op aarde is. Op die manier zullen we elkaar niet meer kennen. 

Spijtig… of niet?

Dan kom ik, als ik daar een poosje over nagedacht heb, eigenlijk tot de conclusie dat het nu misschien wel spijtig lijkt te zijn, maar dat ook dat iets aards zal blijken te zijn. Zoals de rituelen, de offers, de wetten, de feesten in het Oude Testament wijzen naar Jezus in het Nieuwe Testament, zo is het in feite ook met het huwelijk, dat wijst naar Christus en zijn gemeente, zijn bruid! Geen haar op onze hoofden zal straks terug verlangen naar dit aardse concept, als we geproefd hebben van de eeuwige, innige verbondenheid en oog in oog staan met onze hemelse Bruidegom Jezus.

Ik geloof in de gemeenschap van heiligen. Als we samenkomen om te (aan)bidden, om onze harten uit te storten… dan lijkt het of Jezus voelbaar, hoorbaar, tastbaar aanwezig is, van binnen. Dan komt er een diepe, ik zou bijna zeggen: pijnlijke vreugde. Pijnlijk omdat we Hem nog niet van aangezicht tot aangezicht kunnen aanschouwen. Maar de Geest van Jezus, die Plaatsvervanger getuigt diep in mijn hart dat Hij er is, ook al zie ik Hem niet met mijn aardse ogen en hoor ik Hem niet met mijn aardse oren. Soms zie ik Hem en hoor ik Hem wel door anderen heen, maar vaak besef ik dat pas op een later moment.

Die eenheid, die liefde, die vreugde, die vrede die we dan straks zullen ervaren, stijgt ver uit boven elk soort genoegen hier op aarde. We zullen verrukt zijn, we zullen volmaakt zijn, we zullen elkaar herkennen en kennen zoals we hier op aarde niet hebben durven dromen, we zullen buitensporig genieten van onze hemelse Bruidegom en van onze hemelse Vader en Leven zoals we nog nooit geleefd hebben. Dan zullen we weten wat ‘volkomen blijdschap’ is!

En als ik dat dan allemaal bedenk en nu beschrijf, dringt zich een andere vraag naar voren die roept om een antwoord. 

Waarom wachten met ‘buitensporig genieten van en verrukt zijn over mijn hemelse Bruidegom’? 

Het moment dat ik Hem zal zien zal zeker komen! Het moment dat we daar als bruid, of we op aarde nu wel of niet getrouwd zijn (geweest), dat moment dat we daar staan als bruid voor onze Bruidegom zal zeker komen! Is dit niet ook een bijzondere periode die zijn bekoring heeft? Ondanks het feit dat we ons hier nog zo pijnlijk bewust zijn van de gebrokenheid op aarde.

Ik weet nog goed hoe ik verlangend uitzag naar onze trouwdag: voorbereiden, wachten, datum plannen, ons huisje in orde maken, trouwjurk passen, trouwkaarten sturen, ceremoniemeesters hun werk laten doen… Wat een verwachtingsvolle tijd!

.

En nu…zo’n zelfde tijd! Met ons aardse huwelijk alvast als voorproefje op hoe het straks zal zijn, zodat we weten waar we naar verlangen, waar we naar uitzien… maar dan zoveel beter: volmaakt, volkomen.