Toen realiseerde ik me dat mijn bezorgdheid hun problemen niet zou oplossen. Het zou mijn leven in de gevangenis ook niet draaglijker maken. Bovendien wilde ik mijn medegevangenen laten zien dat ik me als christen geen zorgen hoefde te maken. Ik bad dat de Heer voor mijn gezin zou zorgen.
Een paar weken na mijn arrestatie kwam een vrouw me in de gevangenis wat eten brengen. Dat is in ons land gebruikelijk. Het voedsel was keurig klaargemaakt: een kom met rijst en vlees. Met veel smaak begon ik ervan te eten. Toen ik het bijna op had, zag ik dat er iets in verstopt was. Voorzichtig schraapte ik met mijn lepel de rijst van een klein plastic zakje. Binnenin zat een stukje papier. Mijn handen beefden, toen ik het papier uit het plastic haalde. Het was een kort briefje van de vrouw die me het eten had gebracht. Daarop stond: "Je gezin maakt het goed. Andere christenen hebben zich over hen ontfermd. We bidden voor je."
Vrede en vreugde vulden mijn hart. Zorgen breken ons. Vertrouwen bouwt ons op. Stel uw vertrouwen op de Heer - voor uzelf, uw geliefden, en voor uw mede-christenen, omdat Hij voor ons zorgt.
Broeder Jakob
(Uit: Elke dag geboeid)
Ik vind dit zo'n bemoedigend getuigenis. Hoe vaak heeft Jezus niet gezegd dat we ons geen zorgen hoeven te maken, dat we er geen dag langer door leven? En hoe vaak is daar de verleiding om me toch weer zorgen te maken? Misschien moeten we elkaar veel meer vertellen over Gods zorg voor ons, maar ook voor hen die ons lief zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.