God komt altijd op tijd!

Het boek 'In de arena' van Isobel Kuhn is een prachtig boekje waar ik op deze weblog een aantal blogs aan hoop te wijden. Het staat zo boordevol mooie lessen, dat ik ze graag op deze manier vast wil leggen.

De eerste tegenwerkingen die Isobel ervaart in haar roeping de zending in te gaan, komen zij in haar ouderlijk huis tegen. Haar moeder is er fel op tegen dat zij als zendelinge naar China zal gaan. Het is zo ernstig dat zij er bijna krankzinnig van wordt en haar vader Isobel verbiedt ook nog maar met één woord over 'zending' te spreken. Ook haar vader is stellig en vind het wel goed dat ze zendelinge wordt, maar geeft duidelijk aan dat hij haar niet financieel zal steunen: 'Het lijkt mij het beste, dat je nu al op God leert te vertrouwen voor je financiën. Dergelijke moeilijke lessen kun je beter in Amerika leren dan in China. Als God wil, dat je gaat, zal Hij je het geld ervoor ook wel buiten mij om geven. Ik ben niet van plan je een cent te geven, dus reken daar maar niet op!' zo sprak hij.

Deze hindernissen zijn voor een jong gelovige niet niks, maar voor God een prachtige kans om Zijn goedheid en overvloed van genade te laten zien! En dat doet Hij dan ook. Elke keer net op tijd voorziet Hij in wat zij nodig heeft, van de financiën voor een Bijbelschool tot aan de goedkeuring van haar moeder aan toe. Er waren toen mensen die bereid waren door God gebruikt te worden en ook om offers te brengen. Een voorbeeld wil ik hiervan overnemen uit het boekje:

Ik heb mij meer dan eens afgevraagd, waar een arme zendeling van de China Inland Mission zomaar ineens honder dollar vandaan haalde om weg te geven... Toen ik een jaar of twintig later eens met verlof was, ontmoette ik Dr. Page en ik besloot het hem te vragen, ik wist dat die gift werkelijks iets bijzonders was geweest. Dus ik herinnerde hem eraan en ik vroeg hoe hij eraan gekomen was - was het een erfenis?
Ik zal nooit vergeten, hoe hij in lachen uitbarstte! Hij wierp zijn hoofd achterover en lachte totdat de tranen hem over de wangen rolde. "Nee, Isobel," zei hij, terwijl hij zijn tranen afveegde, "ik herinner het mij nog best. Er kwam geen erfenis aan te pas. Wij maakten alleen onze bankrekening leeg, meer niet. Wij redeneerden zo, dat wij al oude bokken waren in het geloofsleven en dat jij nog maar net kwam kijken. Het zou voor ons gemakkelijker zijn om op de Heer te vertrouwen dan voor jou!"

Zo werden hindernissen uit de weg geruimd.

'Er kwamen onvoorziene omstandigheden en mijn financiële avonturen met God waren minstens net zo spannend als die van Hudson Taylor. Hij, die Zich een levende Heiland betoonde jegens de oprichter van de China Inland Mission, was zestig jaar later net zo levend en trouw jegens een onbelangrijk nieuwkomertje. En dat zal Hij blijven jegens ieder, die alles aan Hem wil overgeven en in gehoorzaamheid aan Zijn roepstem gehoor geeft.' 

N.a.v. hfd 1 uit 'In de arena' van Isobel Kuhn