Het kan me nogal eens bezig houden wanneer ik het in het nieuws hoor/zie en helemaal als het erg dichtbij gebeurt. Kinderen die verdrinken. Het is deze maand al 9 keer gebeurt. Ik krijg er een knoop van in mijn maag.
Zulke jonge levens, zo vroeg al afgelopen door... ja, waar door? Onoplettendheid? Miscommunicatie? Ik zal nooit vergeten dat we op een strandje waren en ik dacht dat onze 2-jarige zoon met papa mee het water in was en papa dacht dat hij bij mij was gebleven. Toen zei een vrouw tegen me: 'is dat uw kind?' en zag ik een spartelend ventje in het water, die we er gelukkig weer uit konden vissen zonder complicaties.
Die verpletterende schuldgevoelens die je een leven lang met je meedraagt, kun je daar ooit bovenop komen? Het is inmiddels een dubbele knoop geworden!
Het maakt me voorzichtig, kun je té voorzichtig zijn? We willen onze kinderen aan de ene kant leren verantwoordelijkheid te dragen en goed om te gaan met kleine kinderen, de oudsten kunnen al wel oppassen, maar soms houd ik m'n hart vast. Hoe snel is een tiener afgeleid en kan hij/zij de omgeving om hem/haar heen vergeten? Maar je wilt ze ook niet angstig maken en onzeker. Integendeel, ik zou graag zien dat ze weten waar ze mee bezig zijn en weten wat ze goed kunnen en niet zonder een gezond portie zelfvertrouwen in het leven staan.
Er kan zo ontzettend veel mis gaan en niet alleen in het water of het verkeer. Nooit zal ik die twee gezinnen vergeten die kort na elkaar een paar van hun kinderen verloren doordat er 's nachts een brand uitbrak. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet om mezelf in een depressie te storten, maar om maar eens eerlijk onder ogen te zien dat we als mensenkind zo ontzettend kwetsbaar zijn! Wat is het waar: 'alle mensen zijn als gras en hun trouw is niets dan een veldbloem. Het gras verdort, de bloem verwelkt wanneer de adem van de HEER erover waait; zeker, dit volk is gras! Het gras verdort, de bloem verwelkt... maar het woord van onze God houdt in eeuwigheid stand.'
Kwetsbaar, maar ook Kostbaar, veilig in leven en sterven in Zijn hand. Dat is de enige plek waar ik de mensen die me zo dierbaar zijn aan toevertrouw. Alleen zo kan ik rustig leven als ze alle kanten op gaan, hun vleugels steeds verder uitslaan.
Lees ook de prachtige, bemoedigende blog van
'finding something beautiful in life'. Tineke geeft hier een mooi voorbeeld over haar eigen dochter en geeft waardevolle tips om het loslaten van onze kinderen in praktijk te brengen!
Ik ben ook een veel te voorzichtige moeder. Kan ook niet rustig genieten op het strand. Houd de kinderen nauwlettend in de gaten. Loslaten is een kunst. En dingen in Gods hand geven ( daar laten) ook.
BeantwoordenVerwijderenWij leven eeuwig. Maar onze dagen op aarde zijn zorgvuldig door onze God geteld. Ze zijn in Zijn hand.
Dat laatste is zo waar! Daar ligt een grote troost, dankjewel!
Verwijderenloslaten... moeilijk, moeilijk, moeilijk. een dagelijkse strijd. soms lukt het me, zoals deze dagen nu mijn kleuter uit logeren is. maar ik kan alleen met een rustig hart loslaten als ik God erbij betrek. bidden en op Hem vertrouwen. en ook een mooie zekerheid: mijn dochtertje kent de Heere Jezus. kinderen zullen niet alleen zijn in hun angsten en pijn. daarom is het zo belangrijk om kinderen van de Heer te vertellen. ik ga daar binnenkort een blogje over schrijven. bedankt voor het inzicht hier weer in!
BeantwoordenVerwijderenDat is heel waavol! Mooie reaktie, dankjewel! Ik houd je blogs in de gaten!
Verwijderen