Die woorden kwamen hard binnen, nog nét niet op m´n nuchtere maag. Ik liep met de vuilniszak de kamer uit en voelde de tranen branden in m´n ogen. Normaal gesproken zou ik dit proberen weg te werken voordat ik weer binnen ben, ik zou proberen beheerst iets leerzaams te zeggen en doen alsof ik er boven sta en mijn emoties absoluut de baas ben. Maar deze keer brak er iets, en terwijl ik naar de persoon in kwestie toeliep, vroeg ik ietwat te hysterisch en struikelend over mijn woorden of er ook maar een greintje besef was van wat er gezegd was. Maar dat was eigenlijk niet eens wat ik bedoelde, ik probeerde te zeggen: 'heb je enig idee wat dit met me doet?'
Pinterest
Door alle jaren heen is er inmiddels al heel wat naar m'n hoofd geslingerd, in woorden wel te verstaan. Ik vind het altijd heel lastig om daar met anderen over te praten, omdat ik gewoon helemaal niks negatiefs over mijn schatjes kwijt wil. Maar het lucht op als ik bedenk dat het hier niet anders is dan bij anderen, al doen we nog zo ons best om het binnenshuis te houden. De gebrokenheid van deze wereld is en komt heel dichtbij, als ouders ben je niet volmaakt en kun je dat ook van je kinderen niet verwachten. En hoe je ook je best doet om het gezellig te maken, soms is het gewoon niet gezellig. En zonder een gevoel van falen en te denken dat je 'het niet aan kunt', mag je gewoon zeggen, dat dat mag! Dit hoort erbij. Het zit allemaal inbegrepen bij het pakketje 'volwassen worden', voor het kind, maar net zo goed voor de ouder die zijn/haar leven lang in een groeiproces zit.
Pinterest
Door er niet langer tegen te vechten, het niet te ontkennen, door ook de pijn niet te negeren, maar door het te accepteren, dringt langzaam tot me door, dat God het al veel eerder geaccepteerd heeft! Hij heeft mij als mens geaccepteerd, had mij al lief, ver voordat ik Hem lief kon hebben en zo ook onze kinderen. Hij geeft onze voeten de ruimte, ruimte om fouten te maken, ruimte voor de pijn, maar ook de ruimte om te groeien. Niet om te groeien in een volmaakt en perfect leven, maar om te groeien in het leven van en door genade, het groeien in het kennen van Jezus!
Dat was dat! Gisterenavond vroeg M. of ze nog even naast me mocht liggen, ze wist dat ik nog even in bed ging lezen en wilde dat ook. In eerste instantie zei ik nee, nu S in haar eigen bed lag te slapen, vond ik het een aanlokkelijk idee om het hele bed voor me alleen te hebben. Maar door mijn grote inlevingsvermogen kon ik het niet laten om haar gezellig nog even naast me te hebben! En een kwartiertje werden 'drie kwartiertjes':)
Vandaag ga ik brownies maken. Het is weer weekend! Geniet ervan!!
Dank je voor dit inkijkje;) hier is het ook verre van volmaakt, dus idd wat je schrijft... Bij anderen gaat het vaak net zo als bij jou en mij, ook al lijkt het aan de buitenkant dan vaak weer niet zo.
BeantwoordenVerwijderenAuw, ik snap dat dat zeer deed! Zeker in een periode dat je je extra inzet voor een gezellige sfeer in huis, dan komt het extra hard aan. Ik deel in elk geval je ervaring dat opvoeden en samenleven je keihard met je tekortkomingen confronteert en dat het er onderling stevig aan toe kan gaan. En mijn ervaring is ook dat kinderen je zwakke plekken erg goed kennen en soms niet schromen je expres daar te raken. Soms weet ik het dan ook even niet meer hoor. Fijn dat je het deelt, kunnen we virtueel de handen ineen slaan en samen dapper doorgaan!
BeantwoordenVerwijderenWow wat fijn dat je zo open en eerlijk durft te schrijven. Hier zijn de kids nog lang niet zo groot als bij jou ;-) Maar soms krijg ik de kriebels van mensen die de schone schijn ophouden. Dan is het zo fijn om te horen dat het eigenlijk bij iedereen helemaal niet zo "schoon" is! Dank je wel!
BeantwoordenVerwijderenIk voel met je mee. Ik heb een puber in huis en herken dit. Wel zo eerlijk om hier een blogje over te schrijven. Dank je wel.
BeantwoordenVerwijderenBedankt Lieneke voor het mooie stukje. 't Is uit het leven gegerepen en zo herkenbaar. Wat kan je je als ouder ook tekort voelen schieten. Ook dat doet pijn als het even niet lukt. Mooi je wijzen op de Heere die zo veel geduld met ons heeft. Hij helpt ons te groeien naar wie we mogen zijn in Hem.
BeantwoordenVerwijderenWhow wat een mooie blog en zo herkenbaar. Heb al grote kids, Één woont samen met haar vriend (dochter van 25) dan een zoon van 23 dochter van 20 en dochter van 16. Soms is het hier verre van gezellig. 2 Kids hebben een aangeboren aandoening zoals ze dat noemen. ADHD die van zoonlief en al aardig onder controle ondanks geen medicatie. En dochter van 20 ADD/ODD en persoonlijkheids stoornis NAO met nog een moeilijke stoornis. Nee dan is het vaak niet gezellig nee. Maar geweldig dat je er ook zo open over schrijft.
BeantwoordenVerwijderenLiefdevolle groeten.
Wil