Het platwalsen van wanhoop

Gisteren las ik een stukje dat ik graag wil delen.
Juist nu het kerstfeest is.
Juist voor degene die de wanhoop nabij zijn.

Echt leven bestaat uit afhankelijkheid van God, 

het je aan Hem vastklampen 

wanneer alles verkeerd gaat, 

het platwalsen van wanhoop 

met het gewicht van het Kruis, 

het wachten op de Geest 

die ons dichter naar het hart van de Vader toe trekt, 

en het doen van alles wat in ons vermogen ligt 

om ruimte te creëren 

zodat de Geest kan werken.

Larry Crabb in 'Recht uit je ziel'

Het platwalsen van wanhoop met het gewicht van het Kruis.

Ben ik wanhopig? 

We zijn hier best gelukkig met elkaar. 

Al gaat het ook in ons gezin met pieken en dalen, 

met vallen en opstaan. 

En toch heb ik deze woorden zo heel hard nodig om kerst te kunnen vieren!

Als ik denk aan de wereld zoals deze nu is...

Is dat niet om wanhopig van te worden?

Is het niet hartverscheurend?

Hoeveel tranen vloeien er alleen al in deze 'feestmaand',

juist ook in stilte?

Verweg en dichtbij...

Natuurlijk maken we het gezellig, 

verrassen we elkaar met cadeautjes,

laten we het eten ons goed smaken 

en vieren we het leven.

Maar dit alles is niet genoeg om het diepste verdriet in het hart weg te nemen, 

de wanhoop geen grip te laten krijgen op het denken

en het gevoel dat we erg egoïstisch bezig zijn te temperen.

En misschien moet dat ook wel niet.

Kan ik veel beter met het volle gewicht van mijn hart leunen op Jezus!

Mijn dorst lessen bij de bron van Leven

Mijn hart laten troosten door Immanuël

En het leven koesteren bij het zien van dat Kind in de kribbe.
En dat leven doorgeven.

Om dan de vijand in de ogen zien

Niet met wanhoop in de ogen,

Maar met de lichte twinkeling van eeuwig leven.

Omdat ik een schouder heb gevonden, 

waar ik tegenaan kan leunen.

Want een Kind is ons geboren, 

een Zoon is ons gegeven, 

en de heerschappij rust op Zijn schouder. 

En men noemt Zijn Naam 

Wonderlijk, 

Raadsman, 

Sterke God, 

Eeuwige Vader, 

Vredevorst.