Zomer 2015 (5)

Starend naar het witte plafond met grijze streepjes doe ik m'n best om niet in het felle licht van de lampen te kijken. Hoe lang lig ik hier nu al? 'Slaap je al?' vraagt de assistente wanneer ze binnen komt. 'Ja, bijna wel. M'n mond in ieder geval!' Na een heel gesprek afgeluisterd te hebben over een kunstgebit die zo'n zeer doet en die ze er na een half uur pas uit kreeg en vanochtend helemaal niet meer in, komt eindelijk de tandarts binnen. Dit is zo helemaal niet mijn favoriete plek en heeft wat mij betreft helemaal niets met zomervakantie te maken! Lig ik hier mijn kostbare 'vrije' ochtend te verknoeien! De verdoving is in dit halve uurtje in ieder geval goed ingewerkt. Er wordt wat geboord, gevuld, belicht, geschraapt, schoongemaakt en gespoeld. Ik maak nog gauw even een afspraak voor H, die kan morgenochtend gelijk terecht. En dan zijn we allemaal weer eens geweest. Het moment dat ik de deur open en naar buiten loopt met een mengeling van opluchting en gevoel van vrijheid is altijd een feestje.

Vandaag ruim ik de tuin een beetje op, zet m'n plantjes weer eens op de foto. Er is een takje geknakt van de frambozenplant. Jammer, zeker omdat er nog maar twee takjes aan zitten. Ik bedenk wat ik er mee moet doen en even gaat het door me heen om het maar af te breken. Dan moet ik ineens aan die tekst denken: 'Het geknakte riet verbreekt Hij niet'. Ik besluit het takje voorzichtig recht te buigen en zorg dat het goede steun krijgt, zodat het niet weer naar beneden buigt. Zouden de vruchtjes nog rijpen? Als ik aan die tekst heb ik goede hoop!