Benieuwd naar wat nog komt

De koffie pruttelt, koekjes zitten in de oven...
Zo beginnen we een warme zomerdag als deze!
Er staat wel van alles op het programma, maar het mag allemaal wel wat slomer vandaag.
Morgen (deze blog schreef ik gisteren al:) is L jarig, 11 jaar wordt ze al. Dat betekent dat we ook al 11 jaar lang in dit huis wonen! Voor ons een ware prestatie. De 8 jaar daarvoor hadden we namelijk al 4 huizen bewoond en dit was de vijfde. Twee weken voordat ik uitgerekend was gingen we verhuizen. Dat wilde ik zelf. We woonden in een communityhouse en er waren altijd veel meer mensen in huis. Ik moest er niet aan denken om thuis te bevallen, wetend dat verder iedereen ergens anders in huis was. Het leven in dat huis was prachtig, was mooi, leerzaam en geweldig, we woonden er met nog 2 teamleden en hadden plaats voor 4 mensen die nog maar net christen waren geworden, zo konden ze met ons meeleven en zien wat het in de praktijk betekent. Daarnaast hadden we ook nog 2 plekken voor noodopvang. In de stad is er altijd wel iemand die een nacht geen bed heeft, daar werd vaak gebruik van gemaakt. Het was mooi om te zien hoe een moslim na veel worstelingen uiteindelijk christen werd en ook nog een vriend van hem meenam, die ook besloot om Jezus te volgen. Ook hadden we een keer een atheïst in huis, die christen werd. We zeiden toen vaak tegen anderen dat het verslavend is om God aan het werk te zien in de levens van anderen. En dat was het ook.

Hoe mooi het ook was, ik hield het niet vol. Toen ik zwanger werd, was het ineens helemaal op! Wat heb ik toen veel gehuild! Ik snakte naar een beetje meer privacy. De kinderen waren toen 8, 6, 5 en 2 1/2 jaar en er zat nog een spruitje in m'n buik. Ik snap nog steeds niet hoe we dat allemaal hebben gedaan, maar we hebben er alles bij elkaar toch ruim 2 jaar gewoond.
Om het community-gevoel nog een beetje vast te houden, namen we 1 iemand mee, die woonde er al een jaar. Dat werd uiteindelijk m'n zwager:) Later hebben we nog 2 of 3 mensen om de beurt in huis gehad, maar de laatste jaren niet meer. S kwam er toen ook nog bij, de kids werden groter en hadden echt hun plekje nodig. Ook nu slapen er nog 3 meiden in één kamer, het kan dus ook echt niet. Misschien later, als het huis weer wat leegloopt of als we in een groter huis gaan wonen. Wie weet. Voorlopig genieten we nu nog volop van onze eigen community:)

Lekker, dat gemijmer op een warme dinsdagochtend. Moet ook weleens gebeuren. De koekjes zijn bijna klaar! Ik ben dankbaar dat we zoiets konden doen. We hebben best nog weleens geworsteld met verlangens om terug te gaan of iets nieuws te beginnen. Ik voelde me zelfs ook weleens aan de kant gezet. Dat is gelukkig niet meer zo. En achteraf ben ik ook heel dankbaar dat we hier zijn blijven wonen, een lange, rustige periode voor ons allemaal. Ik denk dat dat ook heel goed is voor de kinderen. En voor ons ook, we zijn weer wat ouder, wat wijzer misschien...maar ook nog altijd benieuwd naar wat  nog komen gaat.

Het recept van de koekjes die ik bak kun je hier vinden!