Afscheid van een hond

Hoewel het alweer een jaar geleden is dat we afscheid namen van onze Collie, staat het hele gebeuren me nog helder voor ogen. 2 jaar lang hebben we deze prachtige hond gehad,

maar toen er een klein meisje in ons leven bij kwam hebben we besloten dat het beter was als we 'm weg deden, om allerlei voor ons bekende redenen. Dat was voor onze andere 5 kinderen een behoorlijke klap, die me ontzettend veel deed. Ik vond het niet leuk dat ie weg ging, maar het zou mij uiteindelijk wel heel veel werk schelen. Het verdriet was ècht heel groot en komt er bij één van de kids nog steeds weleens uit. Maar hij heeft een goed plekje in Duitsland gekregen, waar hij heerlijk de vrijheid en de ruimte heeft om te rennen en zijn energie kwijt kan, iets wat wij hem in de stad niet konden geven. Dat hij er op vooruit zou gaan was een voorwaarde.

Vanzelf komen de herinneringen dan ook weer boven van vroeger.
Als kind hadden we een teckel in huis, waar ik helemaal gek mee was. Het was een hond die ons enorm beschermde. Op een keer was ik met een vriendinnetje in de tuin aan het spelen. Fox was binnen, mijn broer kwam de tuin in en wist niet dat er iemand anders was, Fox rende de tuin in en hapte zo in de wang van m'n vriendin die op haar hurken zat. Het litteken is nog steeds te zien. Toen kwam de tijd dat mijn vurige verlangen en gebed verhoord werd en kreeg ik, na ruim 9 jaar drie grote broers te hebben gehad, een lief klein zusje. Toen dit meisje ging kruipen begon onze teckel vervaarlijk te grommen en duurde het niet lang of mijn vader had hem zonder ook maar enig voorteken (niet dat ik me kan herinneren) aan een arme, eenzame man gegeven. Gek genoeg deed onze hond niet tegen iedere vreemde zo waaks en mocht hij deze man heel graag.

Terug naar het heden, wist ik dus uit ervaring waar mijn schatjes door heen gingen. Ik had het ze graag bespaard. Maar toch... ze hébben toch ruim twee jaar een hond gehad met alle leuk, mooie herinneringen die daarbij horen.

We zullen niet zo gauw meer tot het besluit komen om een huisdier in huis te nemen. Ik vind het ook altijd ergens zielig voor zo'n dier, dat heb ik ook altijd als ik in de dierentuin die tijger maar heen en weer zie ijsberen, er klopt iets niet, dat beest moet ergens anders zijn. Net zoals een vogel niet in een kooitje hoort en een vis niet in een klein bakje water. Aan de andere kant, als je goed voor ze zorgt en ze een goed leven kunt geven, waarom ook niet?!

Kippen lijken me nog wel eens leuk...