Nog niet thuis

Als een rode draad door mijn leven, zo is mijn verlangen om Jezus te zien. Ik weet nog dat ik als jonge tiener ontzettend verlangde naar het moment dat Hij terug zou komen, maar doodsbang was voor wat daar allemaal aan vooraf zou gaan. Het verlangen kon zo hevig zijn toen ik een jonge getrouwde vrouw was, het was of mijn hart in brand stond. Mijn tranen gebruikte ik om het vuur een beetje te blussen. Begrijp me niet verkeerd, ik wilde niet dood en hield van het leven, maar dát, als ik het goed begrepen had, zou alle vreugde die ik tot dan toe had beleefd, overstijgen. Er zijn boeken, gebeurtenissen en bovendien een wolk van getuigen die dat verlangen alleen maar groter hebben gemaakt. Maar ook preken hebben daar hun steentje aan bij gedragen. Zo ook afgelopen zondag. Soms vraag ik me af of een voorganger zich bewust is van wat hij in mensen wakker kan maken... maar waarschijnlijk is het God Zelf die de walmende vlaspit weer aanblaast.

Er was een zendeling, als ik het goed heb onthouden heette hij 'Morrison'. 40 jaar waren hij en zijn vrouw zendelingen geweest. Na die 40 jaar keerden zij terug naar huis. Op de boot voeren zij richting de kade en hoorde de muziek spelen. Ze waren ontroerd en voelden zich blij verrast dat ze op deze manier een warm welkom thuis ontvingen. Maar toen zij uitstapten werden zij door een agent aan de kant gezet. Er moest plaats gemaakt worden voor (ik dacht) T. Roosevelt, die 3 weken in Afrika op jacht was geweest. De muziek en het feestgedruis was niet voor het zendingsechtpaar, maar voor deze man. De zendeling voelde zich erg verslagen en thuis gekomen, knielde hij in gebed neer en legde zijn hart open voor God... God sprak tot hem en zei: 'Maar jij bent nog niet thuis gekomen!'

Er is nog veel meer gezegd in die preek, maar dit is een alles samenvattend verhaal. Het doet me denken aan de uitspraak van Corrie ten Boom: 'Het beste moet nog komen!'.

Alles wat we hier op aarde van God kunnen zien en proeven, is nog maar een heel klein beetje vergeleken met wat we straks zullen zien en meemaken.
En ergens wéét ik dat, het is dat vurige verlangen naar Hem, dat maar een zwakke echo is van Zijn verlangen, dat me zegt dat Hij onbeschrijfelijk veel groter en mooier en heerlijker is dan ik nu kan bedenken.

Het vuur doof ik niet meer met mijn tranen. Ik heb rust gevonden in het feit dat dit verlangen vervuld zal worden op Zijn tijd.