´Vrouwen van ver, vrouwen in mijn hart´ van Carla van Weelie

Al struinend door de bibliotheek viel mijn oog op dit boek. Ik pakte het verrast op, met sommige boeken heb je meteen ´een klik´ en wéét je, nog voordat je er iets van gelezen hebt, dat het een boek is dat je moet lezen! 

Het is een heftig boek. Al lezend reis ik naar Liberia, Nicaraqua, Georgiè, Armeniè, Albaniè, Kenia, Ethiopiè, Kenia, Afghanistan, Oeganda, Zuid-Afrika, Rwanda, Nepal, Bolivia, Rusland, Thailand, Israël, Myanmar, Irak, Zuid-Soedan, Kongo, India en Indonesië. En al lezend ontmoet ik vrouwen en meisjes die moeten vechten om te (over)leven.
De meest schrijnende situaties, het lukt me niet om alle verhalen met droge ogen te lezen.
Gebeuren deze dingen echt op dit moment?

Twee citaten:

'En dan zie ik ineens een baby, gewikkeld in doeken. Aan de rozige kleding te zien denk ik dat het een meisje is. Ze ligt alleen te slapen op de stoep voor een lantaarnpaal, die op een rare manier toch een beetje bescherming in de rug lijkt te geven. Het oorverdovende verkeer raast voorbij, maar lijkt haar niet te storen. Naast haar staat een ijzeren bakje voor bedelgeld, er liggen een paar briefjes in met een waarde van een paar eurocent. Voor haar ligt een kleurige plastic rammelaar die meteen schreeuwerig de aandacht vraagt. (...) De eenzaamheid en de kwetsbaarheid van het kleine meisje daar op de stoep grijpen me aan. Ik kan er niet zomaar langslopen en eraan voorbijgaan. Ik treuzel wat en voel me verdrietig worden. Ik heb het gevoel dat ik even op haar moet passen. In neem plaats op een randje van een vensterbank, een paar meter verderop. Een halfuur zit ik naar dit kleine meisje zonder naam te kijken. Haar kwetsbaarheid, het gevaar, de eenzaamheid, het grijpt me naar de keel. Op de heenweg naar het restaurant heb ik haar al gezien, toen zat haar moeder naast haar. Ze rammelde met haar bedelbakje naar iedere voorbijganger. Ze is nu in geen velden of wegen te bekennen. De straten zijn gevaarlijk hier. Wat beweegt een moeder om haar kind zo alleen achter te laten? Ze moet toch weten dat misbruik en kinderhandel van de allerkleinsten aan de orde van de dag zijn. Scharrelt ze intussen ergens eten bij elkaar? Verkoopt ze haar lichaam aan een toerist? Of heeft ze de moed opgegeven en hoopt ze dat een ander zich ontfermt over haar kindje als het zo wakker wordt en gaat huilen? De zwerfjochies komen langs en storten zich enthousiast op haar bedelbakje. Vechtend lopen ze verder, de schamele buit verdelend onder luid triomfgeroep. Het naamloze meisje keuren ze geen blik waardig. Behalve ik heeft niemand iets gemerkt.'

 

'G. leeft elke dag met het onvoorstelbaar grote verdriet en gemis van haar dochtertje, dat op haar twaalfde jaar ontvoerd werd door rebellen. Dat is nu twee jaar geleden. E. heet ze, 'hoop' betekent dat. En dat is wat G. op de been houdt, de hoop en het geloof dat God wonderen kan verrichten en haar dochtertje weer bij haar terug kan brengen. Ze heeft geen wraakgevoelens. Alles zal goed zijn, als E. maar terugkomt. Met een zachte stem en tranen in haar ogen vertelt ze: 'Iedereen in Kongo weet wat ontvoering betekent.' Iedereen in Kongo wel, maar ik kan er alleen maar naar raden. Op mijn verzoek legt ze het me uit. 'Dat betekent dat zij dezelfde dag nog aan een van de ontvoerders is gegeven als seksslavin. Dat ze waarschijnlijk elke dag door meerdere mannen verkracht wordt. Dat ze aan een boom gebonden in de openlucht in het oerwoud leeft, met een zweep geslagen wordt als ze niet lief genoeg is, vodden aan haar lijf heeft, te weinig te eten krijgt en waarschijnlijk ziek is.'  

Later krijgt Carla een mailtje met het ongelofelijke nieuws dat het leger een groep rebellen heeft opgepakt en tientallen kinderen heeft bevrijdt, waaronder E. Ze heeft een lange weg te gaan en de vraag is of het haar lukt om alles te verwerken en een 'gewoon' leven op te pakken.

Carla schrijft op een heel prettige, niet op sensatie-beluste, eerlijke, eigen manier, waardoor je een blik kunt werpen op haar mooie hart voor dit werk en voor deze mensen. Dwars door de grote tragedies die onder je aandacht worden gebracht, schittert toch af en toe hoop door.

Terwijl ik dit boek lees, begin ik met andere ogen naar mijn dochters te kijken. Ben ik zo ontzettend dankbaar dat we ze tot op zekere hoogte en in zekere zin kunnen geven wat ze nodig hebben en vaak meer dan dat. Het geeft me zoveel vreugde om leuke dingen met ze te doen!