Toch wint meestal de bemoediging die in zulke verhalen beschreven staan het van de nare dingen die ik lees. Maar tegelijkertijd ben ik me er van bewust dat er nog zoveel niet af is, nog zoveel situaties, waarin nog geen sprake van bemoediging lijkt te zijn. In eerste instantie had ik de naam voor deze weblog anders gewild, namelijk: 'wordtvervolgd.blogspot', maar dat kon helaas niet meer. Het is niet bedoeld als gebiedende wijs, maar zoals je het zovaak na een verhaal ziet staan: wordt vervolgd... En als het erg spannend is kun je bijna niet wachten en raak je lichtelijk gefrustreerd over het feit dat het verhaal stopt, nét nu het zo ontzettend spannend is, nét nu de knoop op het punt staat ontrafeld te worden. Waarom dan als naam van deze blog? Om de eenvoudige reden dat het laatste Woord nog niet gesproken is. Als ik Openbaringen lees, dan zie ik een grote schare die in het wit gekleed zijn en als er gevraagd wordt, wie dat dat zijn, dan zijn dat degene die om hun geloof onthoofd zijn! De rillingen lopen over m'n lijf aan deze kant van het graf en dat zal altijd wel zo blijven, maar hen zó daar te zien staan, zonder angst en vrees, vol blijdschap en vol aanbidding voor hun opgestane Koning... dát geeft hoop, dat biedt perspectief!
Het dagboek staat al een aantal jaren in de kast. Er is echter 1 verhaal dat ik om de een of andere reden nooit vergeet. En dat zal ik hier even schrijven. Ik vind het geweldig bemoedigend en vraag me af of dit zomaar een bijzonder uitzonderlijk werk is of dat het iets is waar we in geloof om mogen vragen.
"Zelfs toen de Roemeense dominee Richard Wurmbrand in een eenzame cel gezet werd zonder licht en geluid, ging hij door met preken voor een onzichtbaar publiek.
Na zijn wonderbaarlijke vrijlating uit de gevangenis en zijn uiteindelijke migratie naar de Verenigde Staten, schreef dominee Wurmbrand diverse boeken waarin hij zijn ervaringen in de gevangenis beschreef en de preken die hij maakte en overdacht tijdens zijn eenzame opsluiting. Na een paar jaar ontving hij deze brief:
Geachte Ds. Wurmbrand,
Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin, maar ik ging de verkeerde weg op en ik eindigde uiteindelijk in de gevangenis hier in Canada. Ik wilde terugkeren tot God maar ik wist niet hoe, dus begon ik te bidden: 'Heere God, als er ergens in de wereld een andere eenzame gevangene is die U kent, wilt U mij dan alstublieft zijn gedachten geven.' Ik hoorde een innerlijke stem tegen me zeggen, dat ik stil moest zijn en erop moest vertrouwen dat God mij zou bereiken.
Als door een wonder hoorde ik iedere nacht een soort preek die van ver weg leek te komen. Ik kreeg berouw en na mijn vrijlating uit de gevangenis kwam ik uw boek, Sermons in Solitary Confinement (preken in eenzame opsluiting) tegen in een christelijke boekwinkel. Ik herkende onmiddelijk deze preken als dezelfde, die ik in de gevangenis had gehoord. Dank u dat u ze mij gegeven hebt!
Dominee Wurmbrand ontving nog twee andere brieven uit verschillende landen met bijna identieke verhalen. Engelen hadden werkelijk de preken gebracht naar anderen, die tot God riepen.
Er wordt weleens gezegd, dat christenen vaak engelen zonder werk laten zitten door hun gebrek aan geloof."
Tot zover het stukje. Het doet me denken aan 1 Korinthe 4: 9:
We zijn voor heel de wereld, zowel voor engelen als mensen, een schouwspel geworden.Laten we dit in gedachten houden als we alleen zijn. Zing eens een lied voor christenen die gevangen zitten in kampen, voor Asia Bibi, die pakistaanse vrouw, die al bijna 4 jaar opgesloten zit, gescheiden van haar man en kinderen, onzeker over haar toekomst. We hebben het weleens in onze gemeente gedaan, we zongen het volgende lied voor Noord-Koreaanse christenen: He knows your name!
En ik geloof er in, we hebben een stem in de hemelse gewesten. Er wordt vaak de nadruk op geestelijke strijd gelegd, maar laten we ook een geestelijke zegen zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.