Hoog tijd om weer eens een mooi boek onder handen te nemen! Een poosje geleden dit boek gelezen, boordevol wijsheid en ervaringen van zendelingen. Geniet van deze mooie citaten!
Als we voor ons pastorale werk naar een ver dorp moeten, proberen we vroeg in de ochtend op stap te gaan, zodat we niet op het heetst van de dag hoeven te lopen. En soms gebeurt het, dat we weggaan als het
nog pikdonker is. Misschien gaan we in westelijke richting, zodat er geen licht aan de lucht is en alles donker is. Maar onderweg ontmoeten we een groep mensen, die de andere kant opgaan. Over hun gezicht ligt een vage lichtglans. Als we stoppen en hun vragen: 'Waar komt dat licht vandaan?' zullen ze slechts vragen om te keren en naar het oosten te kijken. Een nieuwe dag breekt aan en het licht dat we zagen, is enkel de vage weerschijn op de gezichten van hen, die die kant opgaan. Ze bezaten zelf dat licht niet: het werd hun gegeven.
Als kinderen van God zijn we die groep mensen, die een andere kant dan de meerderheid opgaat. We kijken niet van het leven naar de dood, maar van de dood naar het leven en we ontvangen reeds de eerste gloed van het licht van een nieuwe dag.
Het is dat licht, dat het getuigenis is.
(Lesley Newbigin)
Geestelijke groei: Het steeds meer ervaren van eigen zwakheid en gaan in de kracht van God.
Elisabeth Elliot verteld in haar boek 'virginity' over een gesprek dat ze had met Gladys Aylward, een zendelinge in China:
Ze was al 6 of 7 jaar in China voordat ze zelfs maar begon te denken over een echtgenoot. Toen er in haar buurt een Brits echtpaar kwam werken, zag ze de mooie dingen van hun huwelijk en begon er zelf naar te verlangen. Ze was een vrouw van gebed en vroeg God rechtuit: 'Roept U voor mij een man uit Engeland, stuur hem naar China en laat hem mij ten huwelijk vragen.' Ze leunde voorover op de bank waarop wij zaten, knipperde met haar zwarte ogen en pookte met haar magere wijsvinger in mijn gezicht. 'Elisabeth', zei ze, 'ik geloof dat God gebeden verhoort! Hij riep hem!' Toen, fluisterend en intens: 'Maar hij is nooit gekomen.'
Ieder mens staat alleen in de wereld. Er is niemand die op precies dezelfde manier voelt, denkt of doet als een ander. Ieder van ons is uniek, en de keerzijde daarvan is dat ieder mens alleen is. De vraag is vervolgens hoe je daarmee omgaat: of je je alleen-zijn laat uitgroeien tot eenzaamheid, of dat je bij jezelf thuis kunt zijn. Eenzaamheid doet pijn, bij jezelf zijn geeft vrede.
Eenzaamheid maakt dat je je wanhopig aan anderen vastklampt. Wie bij zichzelf thuis is, kan anderen als uniek erkennen en een band met hen onderhouden.
Het is een levenslang leerproces om steeds meer bij jezelf thuis te raken en niet eenzaam te worden. Het vergt een bewuste keuze met wie je wilt omgaan, wat je wilt leren, hoe je moet bidden en wanneer je om raad wilt vragen. Als je de goede keuzes maakt, zul je gemakkelijker alleen kunnen zijn en kunnen groeien in liefde.
(Henri Nouwen)
Twee monniken die op reis waren kwamen bij een rivier aan waar ze een vrouw ontmoetten. Omdat de vrouw bang was voor de stroming in de rivier vroeg ze of de monniken haar naar de overkant wilde dragen. Een van de monniken aarzelde, maar de andere zette haar op zijn schouders, stak het water over en zette haar neer op de oever aan de overkant van de rivier. De vrouw bedankte hen en vertrok.
Terwijl de monniken hun reis vervolgden, was de ene monnik in zichzelf gekeerd en aan het broeden. Niet meer in staat om het zwijgen te bewaren zei hij wat hem dwars zat. ´Broeder, onze spirituele training leert ons elk contact met vrouwen te mijden, maar jij pakte haar op je schouders en droeg haar!´
´Broeder´, antwoordde de andere monnik, ´ik heb haar neergezet aan de overkant, terwijl jij haar nog steeds bij je draagt.
Groepsproces
The stumbling blocks of storming have been turned into stepping stones of performing
Wijsheid is als vuur. Je krijgt het van anderen.
(Afrikaans spreekwoord)
Een monnik in de Egyptische woestijn probeerde zijn leven in alle zuiverheden te wijden aan God. Hij werd echter zozeer door bekoring (verleidingen) gekweld, dat hij het niet langer uithield. Op een dag besloot hij zijn cel te verlaten en elders zijn heil te zoeken. Terwijl hij zijn sandalen stond vast te maken, zag hij niet ver daar vandaan een andere monnik, ook bezig zijn sandalen aan te trekken. ´Wie ben je?´ vroeg hij aan die ander. ´Ik ben jezelf´, was het antwoord ´als ik de oorzaak ben van je vertrek weet dan dat ik je overal zal volgen, waar je ook gaat!´
(Uit de traditie van de woestijnvaders)
Emoties zijn net als kinderen: Je moet ze liefhebben en leiden.
De Sabbat is in zekere zin een klein gaatje waardoor we een glimp van de eeuwigheid opvangen, van de goede tijd die God voor ons in petto heeft. Het is een dag om ter ere van God alles los te laten en te ontspannen, een dag, om je te laten verrassen zoals een bos bloemen krijgen zonder dat je jarig bent. Het is een dag van durven niks doen, waarin we afstand scheppen tussen onszelf en ons bezig zijn. Een dag om je was te laten liggen en je telefoon uit te zetten. Een dag van genade, een dag waarop we ons herinneren dat we niet op onze eigen lauweren rusten, maar op Christus, omdat Jezus onze Sabbat is: onze relatie met Hem is onze rust.
We willen nog steeds als God zijn.
We willen alles kunnen, alles doen en overal bij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.