Over bescheiden zijn en in het openbaar treden

Het gebeurt niet zelden dat ik, na het leiden van de aanbidding in onze gemeente, een sterke behoefte voel om alleen te zijn met God,
op mijn knieën te vallen en mijn hart voor God uit te storten. Doordrongen als ik ben van het feit dat het niet om mij gaat, maar om Hem.
Eigenlijk blijf ik van nature liever op de achtergrond en ben opgegroeid in een omgeving waar 'doe maar gewoon...' het motto was. De vraag 'wie ben ik, dat ik...' heeft een groot deel van mijn leven de boventoon gevoerd en het gevoel 'niet belangrijk te zijn' is me niet onbekend.
En hoe nederig dat allemaal ook klinkt, er zijn een paar teksten, waardoor ik sterk betwijfel of het de bedoelde Bijbelse nederigheid is.
Deze gedeelten geven me een andere kijk op het 'in het openbaar treden'.

Allereerst Mattheus 5: 14- 16:

Jullie zijn het licht van de wereld. Een stad kan niet verborgen blijven als ze boven op een berg ligt. Je steekt een lamp niet aan om haar onder de korenmaat te zetten, maar je zet haar op de kandelaar, en dan schijnt ze voor allen in huis. Laat zo jullie licht schijnen voor de mensen, opdat ze jullie goede werken zien en jullie Vader in de hemel verheerlijken.

Goede werken, talenten en gaven die je inzet tot eer van God en opbouw van Zijn koninkrijk. De goede werken die God voor ons heeft voorbereid om daarin te wandelen (Efeze 2: 10). Zullen we aan het eind van ons leven net als Jezus kunnen zeggen in dat kostbare hoofdstuk Joh.17: 4?:

Ik heb U op aarde verheerlijkt door het (goede) werk te volbrengen dat U Mij te doen hebt gegeven.

Een tweede gedeelte, Lukas 8: 16- 17:

Niemand steekt een lamp aan om die te verstoppen of onder een bed te zetten, maar je zet hem op een standaard; dan ziet iedereen die binnenkomt het licht. Want er is niets geheim dat niet openbaar wordt, en niets verborgen dat niet bekend wordt en aan het licht komt.

Weer die lamp met dat licht!
Deze verzen volgen op de gelijkenis van het zaad, daarom vind ik vers 17 zo mooi.
Het zaad van Gods Woord is gezaaid, het doet zijn werk in het geheim, het is die verborgen omgang met God. Het zaad is gezaaid en het kan niet anders (als het in goede grond terecht gekomen is), dan dat het na een periode zichtbaar zal worden.

Het vergt moed, geloof en liefde om te wandelen op de weg van de goede werken, om tevoorschijn te komen met het mooie wat God ons gegeven heeft, om door geloof te leven en ernaar te handelen.
Ik sta mezelf niet meer toe me om te wentelen in een verkeerde en onbijbelse manier van nederigheid. Ik ga me niet langer schamen voor het werk dat Jezus in de tuin van mijn hart heeft gedaan. En opnieuw hunkert mijn hart gehoor te geven aan de roep van mijn hemelse Bruidegom:

Mijn duif, verscholen in de spleten van de rots,
In de holten van de bergwand.
Laat Mij je gezicht zien,
Laat Mij je stem horen.
Want je stem is mooi,
Je gezicht lieftallig.

Het is fijn dat we niet naar die goede werken hoeven te jagen en ze krampachtig op hoeven te  zoeken. Je komt ze wel tegen in je wandel met je hemelse Vader.

Nog een paar laatste gedachten die je waarschijnlijk zult herkennen als je een beetje op mij lijkt. Want dat hart van mij, is zo arglistig, al die onzuivere motieven die door mijn hoofd tollen, hoe weet ik dat ik dit ga doen tot eer van God, om nog maar niet te spreken over wat anderen ervan zullen zeggen? 
Mijn grote voorbeeld hierin is Paulus, die in 1 Cor. 4: 3 en 4 zegt:

Mij is echter weinig gelegen aan uw oordeel, of dat van enige menselijke instantie. Ik oordeel niet eens over mijzelf. Want al ben ik mij van niets bewust, daarom ga ik nog niet vrijuit. Hij die over mij oordeelt, is de Heer.

En sta hier eens de komende week bij stil: Je bent Gods maaksel. Jij bent Zijn (goede) werk!!