Asia Bibi

Ze zit daar maar al die tijd. Gevangen tussen vier muren. Onschuldig ter dood veroordeeld. Alleen. Hoe lang nog?

Haar leven geen moment zeker. Bewakers die haar zouden moeten beschermen mishandelen haar. Er is gedreigd dat haar man niet meer op bezoek mag komen. Ze heeft 4 kinderen, haar jongste dochter is gehandicapt en zou haar zorg en aandacht hard nodig hebben. De gevangenissen in Pakistan zijn niet zoals ze hier zijn. Ik denk dat het er in wintertijd erg koud is en in de zomermaanden warm, erg warm. Geen vermaak dmv tv of internet. Het eten niet om over naar huis te schrijven.

Asia Bibi is de naam van de vrouw waar ik het over heb. Al een jaar geleden is zij gearresteerd omdat zij de islam zou hebben beledigd. Wereldwijd is haar situatie bekend, maar dat heeft nog niet tot haar vrijheid geleid. Dag in dag uit zit ze daar alleen…

Vervolgde christenen, ze doen iets met me… maar ik moet bekennen dat ik me er het afgelopen jaar niet heel erg veel mee bezig heb gehouden, niet zo veel voor gebeden heb ook. Zoveel dingen die mijn aandacht vroegen:  2 zonen die veranderen van school, waarvan 1 zijn basisschoolperiode heeft afgesloten en aan een nieuwe fase in zijn leven begint. Een dochter die aan haar laatste schooljaar op de basisschool is begonnen. Een nieuw mensje dat in mij groeit en een beetje mijn hormoonhuishouding op z’n kop zet. Een gemeente die een moeilijke tijd doormaakt en waar je onderdeel van bent. Een verbouwing binnenshuis.

Gisterenavond lag ik in bed en moest erg aan Asia denken. Al die dagen, dat hele jaar lang heeft ze maar in die cel gezeten, heeft ze geleden, waren er spanningen, was ze alleen, ze heeft vast heel veel gebeden. Al die dagen dat wij zo druk waren.

Geen vrijheid, geen sprake van een keuze om wel of niet te werken. Er niét kunnen zijn voor je man en je kinderen. Niks geen uitdaging, struktuur en aktiviteiten waarbij je geest en je brein wat meer tot hun recht komen. En liefhebben? Niemand anders om je heen om lief te hebben dan de bewakers die je minachten en pijn doen. Dag in dag uit… Niets om jaloers op te zijn.

En toch zijn er momenten waarop ik me afvraag wie voor wie zou ‘moeten’ bidden. Ja, wij mogen hen niet vergeten in onze gebeden, zij worden daardoor gesteund, gedragen, zo blijkt uit de vele getuigenissen die we van velen van hen in de eeuwen hiervoor tot nu toe hebben gehoord. Maar er is een schreeuw in mijn hart naar hen toe: Vergeet niet voor ons te bidden, voor de christenen in het westen, onze harten verkillen, angst krijgt op steeds meer mensen grip, er wordt zo hard getrokken aan onze kinderen, de kerken lopen leeg… we hebben jullie gebed nodig!!

Mijn gebed voor ál Gods kinderen hier op aarde is dat we onze harten en ogen wagenwijd open zullen houden, met andere woorden, dat we wákker blijven, zodat we de vele lichten zien in deze donkere wereld. Overal waar Gods Woord verkondigt wordt, zal het niet leeg terug keren tot God. Hij gaat door met Zijn werk. Wat kunnen dan die laatste woorden van Jezus bemoedigen en troosten:

Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde.
Ik ben met u alle dagen tot aan de voleinding van de wereld.

Asia Bibi… houd vol tot aan díe dag!