Eten

Heerlijk om zomaar even een beetje te schrijven. In m’n hoofd bedenk ik alles, maar waarom zet ik het niet wat vaker op papier? Zo kan ik me bijvoorbeeld uren vermaken door over eten te denkenJ!

De laatste tijd tenminste. Dan krijg ik weer zo’n groots verlangen om gezond te doen en nieuwe recepten uit te proberen. Als we wel eens gaan picknicken met de koerden bijv. nemen zij altijd ‘dolmar’ mee. Je wilt echt niet wéten hoe lekker dat is! Als ik het omschrijf bedank je me waarschijnlijk vriendelijk, maar je zou eens een hap in je mond moeten schuiven. Het zijn bladeren van een druivenplant, ze groeien bij mij aan de zijkant van de schutting, doordat de buren druiven hebben. Maar die gebruik ik niet, want volgens mij moeten ze erg lang koken, want in de winkel zijn ze donkerpaars en hier in de achtertuin gifgroen. Dus kopen we die in de AH of in een turkse winkel, kant en klaar in een potje. Dan heb je gehakt, rijst, komijnzaad, dille, knoflook, uien, tomatenpuree enz. en je zorgt dat dat allemaal heel rul en klein gesneden door elkaar gebakken wordt. Vervolgens neem je zo’n wijnblad, daar doe je wat van dat rijstegoedje in en je vouwt het netjes dicht. En dan laat je het in een laagje water met citroensap en tomatenpuree een half uurtje stoven…mmm, érg lekker!

Maar dat komt morgen. Vanavond komt er een ander heel bijzonder recept op tafel. Een recept met een nostalgisch tintje, dat maakt het bijzonder. In gedachten reis ik terug naar de tijd dat ik een meisje van ongeveer 8 of 9 jaar was. Samen met mijn vader mocht ik mee naar opa en oma. Ik ging altijd graag mee, ik kon me uitleven op het keyboard van oma en speelde de ene psalm na de andere op cijferschrift, eerst met twee cijfers, later vier, het ging steeds beter. Daarnaast vond ik het een feest om mee te gaan, om de heerlijke lekkernijen die ik kreeg. Zo was er  altijd een eierdopje vol met versgeklopte slagroom met wat hagelslag er op. En bij het eten kreeg ik een lekker glaasje prik. Mijn oma zong graag, speelde op het keyboard, mijn opa en misschien ook wel mijn oma, schreef graag. Mijn opa rijmde alle versjes die hij kon en zelf verzon. Ze hebben allebei hun levensverhaal opgenomen op een casettebandje. En opa heeft het ook opgeschreven.

Maar om op het onderwerp terug te komen. Oma is nog niet zo heel erg lang overleden en ik herinner me nog erg goed, dat één van de eerste dingen die in een ‘memoriam’ verteld werd, dat zij enorm veel van zoete etenswaren hield. Zo nam ze na elke broodmaaltijd een likje uit elke pot, pindakaas, chocoladepasta…

geweldig, nou doe ik dat laatste niet, maar over het algemeen herken ik ontzettend veel dingen uit mijn eigen leven, niet in de laatste plaats die onweerstaanbare trek in zoetigheid. Er was echter één ding waar ik tegenop zag als ik met mijn vader mee ging en dat was het middageten, wat uit een warme maaltijd bestond. Bami, een stukje kipfilét, wisky cocktail saus en een blikje shandy… Ik vond het destijds verschrikkelijk om dat mee te moeten eten en ik kreeg dan ook bijna nooit een hap door m’n keel. Begrijpen doe ik mezelf nog niet wat dat betreft. En als mijn oma zich al zorgen hád gemaakt om het feit dat ik zo weinig at, dan zou dat later allemaal helemaal goed gekomen zijn. En nu verheug ik me op vanavond, want dan maak ik het voor het eerst klaar zoals ik het van haar kreeg. Inclusief de wiskysaus en de kipfilét. Ik zal het vast niet zo lekker klaarmaken als zij het deed, maar het idee is hetzelfde.

Hulde dus aan mijn oma Lien! Ik ben blijkbaar niet voor niets naar haar vernoemd!!!