‘Bij ons in het park staat een tentje tussen de bomen en
daar woont een dakloos vrouwtje van 40.’ Zo begon iemand mij te vertellen
vanochtend en het ging verder:
‘Ze is ooit christen geworden en heeft dat
altijd vast gehouden. Ze woont nu 7 jaar op deze manier. Ze zou wel anders
willen, maar de stap naar de maatschappij is ontzettend groot voor haar. Ze is
niet het type dakloze waar je standaard aan denkt. Haar tentje is keurig
opgeruimd, alles ligt gerangschikt en ziet er schoon en fris uit. Ik heb haar
al een paar keer uitgenodigd om koffie bij me te komen drinken, maar daar ziet
ze vreselijk tegenop, dat is al teveel.
Ik heb een gezellig kamertje voor haar, waar ze mag slapen en ze zou zo
bij me mogen komen wonen, maar dat durft ze niet. En op een dag kwam ik thuis
en ging ermee naar God: ‘Hoe kan ik deze vrouw helpen? Hoe krijg ik haar zover
dat ze gewoon een keertje bij me thuis koffie komt drinken?’ Het was of God in
m’n gedachten sprak: ‘Maar… heb Ik jou ooit gevraagd om op te stijgen tot in de
hemel om bij Mij te komen?’ En toen wist ik het, zij hoefde niet bij mij thuis
te komen, ik zou naar háár toe gaan en bij haar koffie drinken. En dat heb ik
gedaan, ik heb waxinelichtjes meegenomen en aangedaan en we zaten samen op haar
matras koffie te drinken en het was zó gezellig! Nog nóóit was er iemand bij
háár ‘thuis’ geweest om even op bezoek te komen en even koffie te komen
drinken. Ik wees haar erop, dat Jezus dat wel deed en ze was blij met die
vergelijking! Dit was al een poosje geleden, vanochtend liet ik de hond uit en
toen riep ze me, ze zei: ‘moet je kijken wat een prachtig wonder er bij mijn
voeten gebeurt!’ Ik keek naar beneden en zag uit de aarde piepkleine,
spierwitte paddenstoeltjes op heel dunne steeltjes opkomen. En ze zei: ‘kijk
eens hoe mooi de lucht rood kleurt!’ Zij zag wat zoveel mensen niet meer zien
door alles waar ze zich druk over maken. Ze heeft de gemeente een brief gestuurd met de vraag of ze in het
park een blokhut mag neerzetten. Het wordt zo koud ’s nachts. Morgenochtend komt
ze bij me koffie drinken en sjouwen we samen een bed naar haar tent, zodat ze
in ieder geval van de grond af kan liggen.’
Wat een verhaal! Zomaar in de stad zie (hoor) ik hoe Jezus ook nu nog mensen
opzoekt die niet (meer) meetellen, die het zelf maar uit moeten zoeken. Ik werd
er door geraakt, vooral door het feit dat wij niet omhoog hoeven te klimmen om
bij God te kunnen komen… maar dat Hij naar deze aarde kwam, gelijk werd aan een
mens, opzocht wat verloren was, zich vernederde, klein maakte…
Als ik naar mijn eigen leven kijk voel ik me nog zover
weg van dit leven. Schrik ik van mijn koude hart. Hoe ga ik om met die straatkrant
of ‘metro’ verkoper bij de Bas? Ik heb hem nog nooit iets gegeven, weet gewoon
niet wanneer en hoeveel… Gisteren stond bij de andere hoek van de Bas een man
die me in gebrekkig engels aansprak, ik denk een Pool ofzo, als ik het goed
verstond vroeg hij om 30 cent, maar ik liep voorbij… Het gebeurt de laatste
tijd bijna elke dag wel dat ik iemand bij de container zie staan bij ons aan de
overkant. Niet om er iets in te doen, maar op zoek om er iets uit te halen! En
ik kijk er vanuit mijn luxe keukentje naar…Ik schaam me terwijl ik dit schrijf.
En toch ook dankbaar voor het werk van Gods Geest die me
vormt, steeds meer naar het beeld van Gods Zoon. Ik hoef niet in die schaamte
te blijven hangen, mijn denken wordt vernieuwd, ik wordt aangemoedigd door het
voorbeeld van andere gelovigen.
Nee, het is nog niet zo makkelijk om ‘af te dalen’ naar
het niveau van de ‘armen’ onder ons. En toch ook niet onmogelijk, omdat Iemand
ons voor heeft gedaan hoe dat moet en we opgeroepen worden die gezindheid van
Christus de onze te laten zijn!
Christus in mij, mijn énige Hoop!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.