Ik ben het zat!

Zo, dat begint goed vandaag. Ik heb het na een half uur al hélemaal gehad!

Één die het niet kan laten zich op een negatieve manier met iedereen te bemoeien. Een ander die z’n fietssleutel écht kwijt is. Nog één die verschrikkelijk met zichzelf in de clinche ligt en iedereen daar ongevraagd deelgenoot van maakt. Een ander die gewoon alles laat liggen waar het ’t laatst gebruikt wordt en vindt dat die ‘ook altijd álles moet doen’! En weer een ander die ziek is en niet naar school kan. En ja, dit zijn 5 verschillende personen in willekeurige volgorde en nee, ik zit er zelf niet bij! Beslist geen leuk begin van de dag, zelfs zo-één dat ik er gelijk al helemaal shagrijnig van wordt.

Het zijn niet de meest gezellige, optimistische, liefdevolle gedachten die dan in mijn hoofd omgaan en ik spuug van de ‘opvoedboeken’ die in m’n kast staan! Zou ik me nu in moeten spannen om alles weer te relativeren en goede dingen over hen te denken en te zeggen… dan zou ik falen en me daar weer schuldig over gaan voelen. Ik ben gewoon boos! Waarom wordt er niet gewoon netjes naar me geluisterd? Ik heb toch al meer dan 100 keer in hun leven gezegd dat als je iets wilt zeggen, dat dat dan beter iets aardigs kan zijn? En dat het toch veel gezelliger is voor jezelf, maar ook voor de ander om iets positiefs te zeggen? Maar nee, het dringt na 14 jaar nog steeds bij niemand door en het maakt me moedeloos, omdat ik bang ben dat dit nog maar het begin is van een langdurig  ‘pubertraject’ waaraan ik zelf nooit echt mee heb gedaan. Misschien moet ik die schade gewoon inhalen en lekker mee gaan doen, dat lijkt me op dit moment de meest voor de hand liggende deal.

Het zou op moeten luchten om even stoom af te blazen, maar dat doet het niet. Naar buiten toe, en daar zou ik blij om moeten zijn, zijn het soms echt schatjes en lijkt het allemaal niet zo dramatisch te zijn. Maar de écht meest beroerde momenten… die bewaren ze heerlijk voor hun moeder en vooral lekker aan het begin van de dag! En hoe moet ik daar mee omgaan? Moet ik me zorgen gaan maken? Moet ik de moed in de schoenen laten zakken? Moet ik ze eens even flink aan gaan pakken? Moet ik eens met iedereen een 1 op 1 gesprekje voeren? Ik heb geen idee. Het zuigt al mijn creatieve prikkelingen uit me weg en als ik die al nog had, dan zou de zin me totaal ontbreken. Ik ben het zat!

En zó kom ik bij mijn Vader… als een boos en mopperig en negatief kind! Het enige waar ik naar verlang is een beetje begrip, een beetje liefde, Iemand die zegt dat Hij het nog wel met me ziet zitten, Iemand die me verzekert dat Hij alles in me heeft gelegd om de mooie taak te volbrengen die Hij me gegeven heeft. Iemand die tegen mijn gezeur kan en gewoon van me blijft houden. Die er zelfs niet eens van staat te kijken, en het allang aan zag komen. Iemand die me bemoedigt en me helpt het allemaal te zien zoals Hij het ziet…

Langzaam, heel langzaam begint het te dagen: zou dat het zijn waar onze kinderen ook niet enorm veel behoefte aan hebben? Er verschijnt weer een sprankje hoop aan de horizon van deze donkere ochtend. Het wordt weer een beetje zonniger van binnen…

De bui is over!