De man van Eneco

Wat er allemaal door je hoofd kan gaan als er ineens iemand voor de deur staat, die beweerd van de Eneco te zijn en even naar de gasmeter wil kijken! Ik laat de man binnen en constateer na 5 minuten dat hij de buitendeur open heeft laten staan.
Ik geef de deur een harde zet, zodat de man kan horen dat hij de deur open heeft laten slaan, ik vind het slordig. Ondertussen ligt hij achter de bank naar één of ander nummer te staren op de gasmeter. Het blijkt niet te kloppen. De beste man doet een poging het uit te leggen, maar dat is niet aan mij besteed. Ik had zowiezo al moeite om te bedenken waar zo’n gasmeter nou eigenlijk zit en was allang blij dat er een lampje ging branden.  Uiteindelijk vertrekt de man en kijk ik ‘m stiekum nog even na waar hij heengaat, eerst door een kier van de deur en later nog bij het raam. En ik geloof dat het wel snor zit, hij stapt in een soort auto, dat van de Eneco zou kunnen zijn, maar het staat net te ver weg om het goed te kunnen zien.

Ik voel me overspoeld door een golf van wantrouwen, gevolgd door een kleiner golfje van schaamte, omdat het wantrouwen niet op z’n plaats was. Ik geef mezelf een standje omdat dit niet de manier is waarop ik in het leven wil staan. Natuurlijk is het helemaal prima om voorzichtig te zijn en kritisch om te gaan met ‘Jan en alleman’. Maar wat deze man in een tijdsbestek van hooguit 7 minuten al voor misdaden op zijn bordje had liggen, dat was niet mis. Wel mis van mij.
Dit zijn ook geen dingen die dagelijks voorkomen, maar misschien is het goed om beleid te gaan vormen.
Afgaan op uiterlijk is geen optie, want de meest keurig-gekleede heren kunnen zonder fatsoen een grof schandaal begaan.
Mijn intuïtie is, zo blijkt na deze situatie, in een positie die ook niet erg geloofwaardig is.
En aan de ‘bewijzen’ die mensen met zich mee brengen, hecht ik geen waarde.
Nee, dat gaat ’m niet worden. Ik gooi het over een andere boeg.

Heel simpel, het hoogste gebod is: Heb de Heer uw God, lief met heel je hart, heel je verstand, al je kracht. Het tweede gebod, maar evenzo belangrijk is: Heb je naaste lief als jezelf.
God is te vertrouwen, maar mensen niet altijd. En toch zit er wat mij betreft, niets anders op dan mensen tegemoet te treden met de liefde van Christus…met mijn hart, met mijn kracht, en in dit specifieke geval met al het verstand wat in me is! Geen domme dingen doen dus, wel ontspannen en in vertrouwen dat ik een Vader heb die voortdurend op mij let…
Zelfs als ze ons hele huis leeg zouden halen, of, in de woorden van mijn geliefde (iets rigoureuzer): als het hele huis af zou branden… dan nog kan mij niets scheiden van Gods liefde en dát is waar ik voor leef en voor wil leven!

En terwijl ik deze laatste zin zit te typen, zie ik het Enecobusje voorbij rijden in de straat.
De man moest eens weten…J