Liefde

Hoe kan een mens zo ver komen dat je, als oudere man, ‘hallo, lekker stuk van me’, tegen een wildvreemde jongere vrouw zegt. Plaatsvervangende schaamte voelde ik in me opkomen!

Kon op dat moment niks zinnigs antwoorden, dus hield m’n mond maar. Later dacht ik in termen van: ‘maak jezelf niet zo belachelijk’ aan hem terug…

Hoe kan een mens zo ver komen, dat je als vrouw in de wachtkamer van de tandarts een vriendin opbelt en haar op zit te stoken tegen haar man…  

Deze mensen kwam ik op één dag tegen en het leek of een gordijn open geschoven werd en ik een stukje zag van hoe de wereld er uit ziet, een héél klein stukje weliswaar, maar zo donker, zo griezelig ellendig!  

En ik kijk naar m’n eigen leven, waar liefde van God en van m’n naasten, zo’n vanzelfsprekendheid lijkt te zijn. En opnieuw dringt het tot me door dat het dat niet is! Mijn leven is écht veranderd door de liefde van God. Het is misschien een beetje gek om dat zo op te schrijven over jezelf (omdat er nog zoveel veranderen moet!), maar misschien is het ook wel eens heel goed om dat te beseffen.  

Het leek of mijn ogen even open gingen voor al die mensen die Jezus nog niet kennen.

Het wordt de hoogste tijd dat ik achter m’n christelijke muurtjes vandaan kom, denk ik.

Dit is één van mijn grootste verlangens, om Gods liefde uit te delen in een omgeving waar mensen niet weten Wie liefde is.

We hoeven niet te laten zien wat een bijzondere mensen wij christenen zijn. Maar we mogen laten zien wat een bijzondere God we hebben en we mogen laten zien dat Gods liefde er ook voor hen is! Dat kan ik niet alleen en ik zie het voor me, dat we met elkaar, met ál Gods kinderen achter de rotskloven vandaan komen en onze gezichten laten zien en onze stemmen laten horen, want we hebben helemaal niets om ons voor te schamen, we hebben een kostbare schat! We hebben een liefde uit te delen aan groot en klein, rijk en arm… daar hoef je geen evangelist voor te zijn, daar hoef je een kind van God voor te zijn. Dat kost je geen bergen geld, dat kost je een glimlach, een praatje. Dat vraagt geen grote wonderen en tekenen, (hoewel ik niet bij voorbaat uit wil sluiten dat die je zullen achtervolgen). Het vraagt je wel je hart te delen, je kwetsbaar op te stellen, jezelf te geven…

Zoals Jezus dat deed voor ons!

En nee, natuurlijk niet in eigen kracht, maar in de kracht van Gods Geest!

Hoe ziet het eruit als ik gehoor geef aan Hooglied 2: 14? Ik vind het één van de mooiste verzen in de Bijbel. Zo uitdagend, zo liefdevol, zo veelbelovend, zo uitnodigend… omdat Hij het zegt! Zo ziet Hij mij, zo hoort Hij mij, dat is toch te geweldig voor woorden?!

Sta op, vriendin, mooi meisje, kom!

Mijn duif in de rotskloof, verscholen in de bergwand, laat mij je gezicht zien, laat mij luisteren naar je stem, want je stem is zo lieflijk, je gezicht is zo bekoorlijk!

Dat klinkt toch wel heel anders dan ‘hallo, lekker stuk van me!’?