Bidden in de gebedskamer

Twee uur lang in een kamer zitten, die bekend staat als de gebedskamer in het koerdenhuis. Dat ga ik straks doen. We zitten in een ‘week van gebed’. Er is geprobeerd een hele week lang 7 x 24 uur mensen in deze kamer te laten bidden.

Mooi initiatief, wereldwijd is er een gebedsweek. Toch vind ik het ook een soort van lastig. Want waar doen we dit nu voor en dat is ook gelijk een vraag die ik mezelf voorhoud. Ergens voelt het ook gewoon niet eerlijk: Als je zoiets wilt doen, doe het dan altijd en niet maar één week in het jaar. Proberen we hiermee indruk te maken op God? Willen we Hem proberen iets bijzonders te laten doen, het ‘onmogelijke’? En dat is misschien nog wel het ergste, ik ben helemaal niet in de stemming om te gaan bidden! Althans niet met deze vragen in m’n achterhoofd.

Gisteren hadden we een prachtige doopdienst, waarin vijf jonge koerden van in de 20 werden gedoopt. Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het horen van hun getuigenis, allemaal waren zij opgegroeid in een moslimland in een moslimfamilie. Maar God was naar hen op zoek en heeft hen uit het koninkrijk van de duisternis getrokken en hen een plaats gegeven in het Koninkrijk van Gods Zoon! Dat doet Hij nog steeds, overal op deze aarde, alsof de Heere Jezus niet 2000 jaar geleden aan het kruis is genageld voor onze zonden, maar pas gisteren. Zoveel kracht, zoveel invloed heeft dat offer tot op de dag van vandaag. In de loop der jaren heb ik tientallen dopelingen kopje onder zien gaan en elke keer weer was het wonder één groot feest!

Daar ga ik God eerst voor danken in dat kamertje!

Vorige week moest ik er ook aan denken, dat wij nu wel met verschillende mensen een hele week lang bij God zijn in dat kamertje. Dat is eigenlijk niet zo bijzonder. Dat God echter 24 uur per dag alle dagen van mijn leven met Zijn volle aandacht bij mijn leven betrokken is… dáár wordt ik stil van! En dat bij iedereen… dát is onmogelijk voor mensen.

Daar ga ik nog eens even bij stil staan in dat kamertje!

Hoe moet dat nu met ons gezin? Die vraag rijst weleens in me op als ik dingen fout zie gaan, als ik merk dat wij als ouders fouten maken, als ik zie hoe onze kinderen weken lang elkaar elke dag zitten af te katten en we met z’n allen in een negatieve spiraal zitten. Maar dan denk ik aan wat onze ouders altijd gezegd hebben en wat ik laatst ook in een preek heb gehoord. Wij, als ouders… of laat ik het even bij mezelf houden, ik, als moeder denk toch gauw dat de zaligheid van onze kinderen afhangt van onze samenwerking met God. God doet Zijn werk, wij doen het onze, ik doe het mijne. Maar wat een dwaalleer! Het is helemaal volkomen Gods werk en Hij doet het dwárs door mijn/onze fouten, tekortkomingen en zwakheden in. Ik mag dus lós laten wat er van onze kinderen terecht komt. Ik mag ze liefhebben en mijn leven met God leven. Wat een rust en ontspanning geeft dat. Wat haalt dat een zware last en verantwoordelijkheid van m’n schouders. God and God alone!

Dat zal deel uit maken van mijn dankgebed daar in dat kamertje!

Nu lijkt het of ik door deze column toch mijn ‘binnenkamertje’ binnenstebuiten keer en jullie daarin meeneem. Maar het zal ook zijn zoals ik het een predikant ook elke keer hoor zeggen:

 ‘Nu zullen we in een stil gebed bidden, wat geen ander voor ons uit kan spreken.’

Dáár zal ik de rest van mijn tijd mee vullen in dat kamertje!

En dat is denk ik voor velen de reden waarom ze zullen gaan bidden in dat kamertje. Die vragen aan het begin spelen helemaal geen rol. Die proberen ons af te leiden, ons naar andere mensen te laten kijken en hun motieven te wantrouwen. Weg ermee, dat is niet van God!

En ja… nú verlang ik er naar en verheug me erop samen te zijn met mijn God in dat kamertje!!