Dagen

‘Wie veracht de dag der kleine dingen?’

Zomaar een klein zinnetje in een boek dat verwijst naar Zacharia 4: 10. In Zacharia 4 gaat het over de bouw van de tempel. Een paar verzen eerder lees ik een tekst die veel bekender is en er veel meer uitspringt: ‘Niet door kracht, noch door geweld, maar door Mijn Geest zal het geschieden, zegt de Heer van de hemelse machten’.

Maar nu wees Henk Binnendijk me in zijn boek ‘Met God in de woestijn’ op dit kleine zinnetje. Eigenlijk nog maar een klein deel van een langere tekst. En hij gebruikt het in verband met Mozes, die na eerst 40 jaar geleefd te hebben in het hof  van de Farao, daarna 40 jaar lang als herder voor de schapen van zijn schoonvader zorgt. Dag in dag uit trekt hij de woestijn in, op zoek naar oases voor deze dieren. De man die volgens Hebreeën weigerde om nog langer voor een zoon van Farao’s dochter door te gaan. De man die er voor koos liever met het volk van God slecht behandeld te worden dan voor een ogenblik van de zonde te genieten. De man die de smaad van Christus liever had, dan al de rijkdommen van Egypte… Deze man die zich geroepen wist het volk uit te leiden uit Egypte, staat in de kracht van zijn leven op, om God gehoorzaam te zijn. Hoe anders loopt het! Door de woede die bij hem opwelt wanneer hij ziet hoe een broeder behandeld wordt door een Egyptenaar, slaat hij deze laatste dood en begraaft hem snel. Een dag later merkt hij echter dat het niet ongezien is en moet hij vluchten voor zijn leven. Dan komt hij bij Jethro’s familie terecht, trouwt één van zijn dochters en wordt schapenherder. Niet 7 jaar, niet 14 jaar, zoals bij Jakob, maar 40 lange jaren! Hij wordt een oude man… deze Mozes die in één van de psalmen zegt dat de jaren van een mens 70 zijn, of als hij sterk is, 80.

Was dat nou nodig? 40 kostbare jaren van zijn leven, waarin hij zoveel had kunnen bereiken en kunnen doen, zomaar voorbij laten gaan?

God kijkt er blijkbaar anders naar, en heeft in die 40 jaren niet niks gedaan. Voor God is de dag waarop Hij Mozes riep toen hij 80 was, even belangrijk als die 14600 dagen elk afzonderlijk die ‘in stilte’ daaraan zijn vooraf gegaan.

Ik vind het een mooie gedachte. Elke dag even belangrijk in de ogen van God. Dagen die in mijn ogen heerlijk waren, waarin ik veel gedaan heb, misschien voor mijn gevoel heel dicht bij God leefde… Maar de dagen waarin het niet lekker liep, ik mezelf in de weg liep, God kwijt was, er niks uit mijn handen kwam…

Elke dag even belangrijk voor God. Omdat Hij elke dag bezig is om ons te vormen, vaak in stilte, ongemerkt.

De dag dat ik werd verwekt, de dag dat ik werd geboren, de dag van mijn sterven en ál die dagen daar tussenin… en ál die dagen daarvoor en al die dagen die daarna nog komen is God bezig Zijn plan uit te voeren. De dagen waarop ik daar een glimp van mag opvangen… de dagen waarop ik daar niets van zie.

Heerlijk om zo een nieuwe week in te gaan en te leren van Mozes:

Hij bleef standvastig, als ziende de Onzienlijke!