Schietpartij Noorwegen

Laat ik eens schrijven over een worsteling waar ik niet veel mensen over hoor, maar waarvan ik overtuigd ben niet de enige te zijn die hier mee zit.

Toestanden zoals afgelopen week in Noorwegen hakken er flink in bij mij en ik moet er op letten dat ik mijn gedachten af en toe een halt toe roep. Vannacht werd ik na een akelige schietpartij in mijn droom erg vervelend wakker en juist op die momenten kan de angst me in z’n greep houden. Het feit dat deze man een ‘christen’ schijnt te zijn, maakt het er niet makkelijker op.  

En midden in mijn gemijmer en gepieker klinkt dan de rustgevende stem van mijn geliefde: Je verandert er niets mee! En dat is waar. Tot nog toe is er nog niet één mens gered door mijn ge- en ongegronde angsten. En midden in de nacht weet ik waar ik heen moet gaan om tot rust te komen. Ik moet denken aan het stukje dat me pas nog erg bemoedigd had. Het ging over Maria, die bezoek kreeg van een engel, die haar vertelde dat ze een kindje zou krijgen, die de Redder van de wereld zou zijn. Is dat eigenlijk niet ontzettend bijzonder? Moet je kijken in wat voor wereld Maria toen leefde, het was niet echt beter dan nu. In wat voor wereld zou dit Kind opgroeien? Het bloedbad in Bethlehem zal ook als een donderslag bij heldere hemel geweest zijn, ze zullen het niet dagen van te voren gemeld hebben, anders zouden zoveel meer ouders met hun kind gevlucht zijn. Nee… het kwaad is niet minder geworden en is niet milder geworden en de uitdaging om me daar niet over te verbazen is niet gering. Jozef, Maria en Jezus worden vluchtelingen… wat komen ze ontzettend dichtbij zoveel mensen hier in deze tijd!

Mijn enige houvast is dit kindje Jezus! Het Koninkrijk van God, dat zichtbaar is geworden en toch nog zo vaak verborgen is. Dat koninkrijk dat begint met een heel klein zaadje, maar dat uit zal groeien tot iets onvoorstelbaar groots! Ook nu worden er nog zaadjes van Zijn woord gezaaid, zijn er tekenen van Gods liefde zichtbaar, schijnt het licht op zoveel plaatsen, zo klein soms maar vergeleken die verwoestende duisternis.   Vertrouwen op Gods liefdevolle zorg, of zoals het letterlijk in de Bijbel staat, mij vasthouden aan de God, die een betrouwbare hulp is in tijden van nood. Ik moet ook nog weleens denken aan die tekst die vroeger en in sommige kerken nog altijd in de kerk klonk voordat de dienst begon:

‘Mijn hulp is van de Heere, die hemel en aarde gemaakt heeft, die trouwe houdt en nooit laat varen het werk dat Zijn hand begon!’

Zal ik dat voortaan doen? Écht vertrouwen? Vertrouwen dat God Zèlf Zijn Woord in ons hart bevestigd? Zullen we dat niet het meest nodig hebben in de tijd die voor ons ligt? Zullen we elkaar daar niet toe aanmoedigen? Elkaar wijzen op die kleine en soms ook grote tekenen van Gods Koninkrijk van Liefde? Zullen we elkaar daarom wat vaker opzoeken, zoals Maria op bezoek ging bij Elisabeth? Om ons samen te kunnen verwonderen en te verheugen om het wonder in ons leven? Ook in ons groeit het koninkrijk van God en is onze verwachting op onze Verlosser gericht! Een vreugdesprong diep in mijn hart als ik met anderen mijn leven deel, die dezelfde verwachting hebben!

En langzaam verandert er iets in me… Want al ben ik geneigd bang en bezorgd te zijn voor het kleine leventje dat in mij groeit, daarnaast voel ik nu een diepe eerbied en dankbaarheid, omdat ook hierdoor zichtbaar wordt dat het Licht de duisternis verdrijft, dat de Liefde sterker is dan de haat. En wat ben ik dankbaar dat het Leven wat me gegeven is zich niet beperkt tot hier op aarde, maar verder reikt, verder dan de grenzen van de dood.
En zolang ik leef… zullen er eeuwige armen onder mij zijn en zal Gods genade genoeg zijn.

O, hoe toepasselijk: